Dvöl - 01.01.1940, Qupperneq 76

70'
D VÖE
l<eikltúsföi*iii
Fittir Arkady Avercheiiko
Með fimlegum hreyfingum og
fullkominni kurteisi hjálpaði Kolya
Kinjalov, Lizocku Milovidova upp í
sporvagninn, og stökk svo jafn
fimlega upp í vagninn á eftir henni.
Kolya var í óvenjulega góðu skapi
þetta kvöld. Hann var í splunkur-
nýjum, dökkum fötum, með spegil-
fagra gljáleðurskó á fótunum, er
hann hafði náð í hjá manni nokkr-
um fyrir hálfvirði. Þar við bættist,
að hann var að fara með Lizocku
í leikhúsið, svo að þetta leit út fyrir
að verða eftirminnilega ánægju-
legt kvöld.
„Fyrirgefið, fyrirgefið,“ endurtók
Kolya með alvarlegri festu, við þá
er næstir stóðu. „Gerið svo vel og
lofið dömunni að komast.“
augnablikshrollur um hvítu andlit-
in á bekkjunum, svo hverfa þau
líka.
Nóttin er liðin. Síðasta nóttin.
Sólin rís yfir gulbleikum söndum.
Hér og þar sjást dökkar þústur
hverfa í hillingar út við sjónhring.
Indíánarnir eru að fara.
Síðastir fara Navajóar. Og löngu
eftir að þeir eru horfnir og sand-
rykið fallið yfir slóð þeirra, óma
síðustu hljómar söngs þeirra yfir
eyðimörkina: „Piki yo-ye“--------
„Þangað ég held“.
Hann var að grufla eftir fynd-
inni setningu, sem hann gæti á-
varpað vagnstjórann með, um leið
og hann tæki við farmiðunum. Það
yrði til þess, að Lizocka færi að
hlæja. Hún myndi þrýsta öxlinni
hlýlega upp að honum um leið, og
ástleitnin ykist í augum hennar, er
hún myndi horfa upp til hins
sterka og skemmtilega fylgdar-
manns sins, Kolya Kinjalov. ...
„Fyrirgefið, herrar mínir! Lofið
dömunni að komast hjá, og fyrir
alla muni, forðist hrindingar.“
Vagninn nam snögglega staðar,
svo Kolya tók bakfall. Það kom
eymdarlegur óttasvipur á andlit
hans. Hann rétti út báða hand-
leggina, missti jafnvægið og settist
í kjöltu miðaldra herramanns í
loðkápu, er svaf svefni hinna mak-
ráðu.
Herramaðurinn hrökk upp, ýtti
Kolya frá sér og mælti gremjulega:
„Skollinn taki þig, klunninn
þinn.“
Hjartað í Kolya Kinjalov tók
viðbragð, og svo virtist honum að
það falla niður í ókönnuð djúp.
Það sem skeð hafði, blasti við
honum, og honum varð ljóst, að
afleiöingar þeirrar vanvirðu, er
hann hafði orðið fyrir, voru hon-
um ægilega nálægar. Dökku spari-