Orðlaus - 28.08.2004, Side 4

-\
fcg neyrði eitt sinn mann segja ao besta
leiðin til að koma sér undan vandræðum
væri einfaldlega að neita nógu mikið fyrir
mistökin sem maður kunni að hafa gert.
Þó svo að maður geri sér fulla grein fyrir
að maður hafi breytt rangt og sama hversu
augljós sekt manns sé væri best að neita
fram í rauðann dauðann því að þá væri ekki
hægt að áfellast mann. Eins sé hægt að snúa
út úr og í versta falli varpa skuldinni yfir á
einhvern annann, svo lengi sem það er ekki
maður sjálfur sem þarf að sæta saka. Ég
fussaði og sveiaði yfir þessu en gerði mér
svo grein fyrir því að þetta gerir annar hvor
maður, í mis miklu magni auðvitað, en lika
ég! Afneitun sem slík þekkist langt, langt
aftur, hjá pólitíkusum, stórstjörnum, jafnt
sem hinum almenna borgara og birtist einna
helst þegar maður þarf að bjarga eigin
skinni. Þá liggur beinast við að neita öllu,
hvort sem um er að ræða framhjáhöld, glæpi,
svikin loforð eða pólitíska ólgu, láta fólk
heyra það sem það vill heyra í sambandi við
skattalækkanir, jafnréttismál, atvinnuleysi,
innrásir eða hvaðeina. Menn eiga svo auðvelt
með að gleypa við öllu svo lengi sem það sé
sagt nógu smjaðurslega og virðulega.
Þetta er þægilegt varnarkerfi sem hægt er að
lifa á bak við dag eftir dag í von um að það
bresti ekki á morgun. Það er að sama skapi
alltaf auðvelt að skýla sér á bak við næsta
mann í þeirri von að græða ef til vill nokkrar
mínútur til að hugsa næsta leik. Ef allt bregst
er alltaf sú leið fær að klýna eins miklu óorði
á andstæðinginn og mögulegt er til þess að
koma ár sinni betur fyrir borð.
Það getur verið erfitt að gangast undir
ábyrgð orða sinna, loforða eða gjörða.
Það þarf mikinn mann til að standa upp og
viðurkenna mistök sín og gangast við þvi
að að ýmis orð sem maður lætur falla og
verknaðir sem maður framkvæmir hafi ef til
vill verið vanhugsaðir. Það er allt of algengt
að menn bregðist ókvæða við almennri
gagnrýni og reyni að bæla niður eigin vanda
með því að gagnrýna gjörðir annarra, en eins
og málshátturinn segir þá er að verja mistök
sín það sama og að endurtaka þau.
Ég á það sjálf til að loka augunum fyrir því
sem ég vil ekki sjá, gleyma því sem ég vil
ekki hugsa um og snúa út úr því sem ég vil
ekki ræða. Ég loka augunum, píri þau aðeins
en opna þau fljótt aftur því ég veit að það
kemst alltaf upp um mig fyrr en síðar. Ég veit
þó innst inni að það á ekki kenna öðrum um
eigin ófarir eða varpa skuldinni yfir á næsta
mann. Ég veit að manni ber að standa upp og
viðurkenna mistök sín, vera heiðarlegur og
taka afleiðingum gjörða sinna. Ég veit að það
er mikilvægt að horfast í augu við mistökin,
sem verða eflaust fjölmörg á lífsleiðinni. Það
er bara mannlegt að hafa rangt fyrir sér og
ennþá mannlegra að gera mistök en bara
svo ofboðslega erfitt að viðurkenna þau. Ég
prófaði það í fyrsta skipti um daginn, það
var erfitt, mjög erfitt, en helvíti var það líka
gott!
t