Orðlaus - 28.08.2004, Blaðsíða 24

FIMMTUDAGUR
Ég átti mér eínskis ills von þegar Hrefna hringdi í mig
og bauð mér að vera fulltrúi íslensku pressunar á
Reading, einni stærstu og sögufrægustu tónlistarhátíð
Bretlands. Ég var efins í fyrstu, enda er ég Hróarskeldu-
survivor frá því fyrr í ár og slíkt drullubað vildi ég
tæpast upplifa aftur. En svona tækifæri sleppir maður
ekki og minna en tólf tímum síðar vorum við Ási, sem
kom með sem Ijósmyndari, i Flugleiðavél á leiðinni til
Tjallalands. Við höfðum mælt okkur mót við vin okkar
Charlie í London, en fyrst var mikilvægast að byrgja sig
upp af nauðsynjum: sígó, viskí og gúmmítúttum.
Á mettíma vorum við staddir fyrir utan hjá Charlie í SoHo.
Hann er stílisti og þvf vorum við snöggir að komast (
betri föt heldur en túttur og trefla fyrir djammið. Fyrsta
stopp var Sketch, sem er fáránlega fínn og snobbaður
næturklúbbur. Það kostaði 25 milljónir punda að setja
hann á laggirnar (það eru litlir 3,3 milljarðar), og
Madonna, Jay-Z og Hilton systumar eru fastagestir.
Klósettin eru eins og egg sem maður opnar og labbar
inn í og í staðinn fyrir diskókúlu fyrir ofan dansgólfið
er gríðarstór kolsvartur plastbolti sem er fimm metrar í
þvermál. Eftir miklar pælingar um hvernig það væri að
drippla honum á undan sér niður götuna fengum við
leið á ríkum pabbastelpum og viðskiptapjökkum með
hökutoppa og komum okkur út. Charlie fór heim en við
Ási rúlluðum áfram um göturnar með tvö Paris Hilton
klón og tvo finnska Zoolandera upp á arminn.
Næsti viðkomustaður var Momo's, sem er í eigu sama
egypska milljarðamæringsins og á Sketch. Þar var öllu
betri stemning, enda mun minni staður. Það ótrúlega
við Momo's er að þetta er í rauninni kaffihús sem
var keypt í heilu lagi í Marrakesh og flutt til London,
múrstein fyrir múrstein. Meira að segja sandurinn á
gólfinu var fluttur inn frá Marrakesh. Á leiðinni baka
til Charlie rákumst við á stelpu með rosalegt afró. Ég
stóðst ekki mátið og fékk að reka puttann á bólakaf
í hárið á henni. Það var eins og að vera í eins-putta
lopavettling.
FÖSTUDAGUR
Eins og við manninn væri mælt byrjaði að rigna þegar
við fórum að tygja okkur tíl Reading. Þessi bær er um
25 mínútur frá London og við vorum snöggir þangað
í lestinni. Við ösluðum um í leðjunní þangað til við
fundum góðan stað til að tjalda. Rigníng er alltaf
hluti af svona hátíðum en við vorum vel undirbúnir
og sluppum furðu vel í bleytunni. Eftir að hafa
fengið okkur aðgangs-armbönd héldum við inn á
tónleikasvæðið til að gíra okkur upp fyrír kvöldið. Þá
komumst við að því okkur til skelfingar að bretarnir
vilja byrja daginn snemma og því höfðum við misst af
mörgum hljómsveitum, þar sem fyrstu hljómsveitirnar
höfðu stigið á svið í hádeginu. Við höfðum þvi misst af
íslandsvininum Peaches og hinum stórkostlegu Goldie
Lookin' Chain sem eru heitasta nýja rappgrúppan í
Englandi um þessar mundir. Ég keypti mér bol frá þeim
til að bæta skaðann. En við náðum að sjá endann á
settinu með !!! sem kom okkur algerlega í gírinn enda
dúndrandi pönk-fönk þar á ferðinni. Sáum líka Roots
Manuva, Hives (lagið þeirra Walk Idiot Walk er besta
lag ársins) og Soulwax. Þeir síðastnefndu skiptu svo um
ham og komu fram sem plötusnúðahópurinn 2 many
Djs um kvöldið. En aðalnúmerið á stóra sviðinu var
The Darkness. Þeir eru kannski brandari sem er orðinn
svolítið gamall, en þeir eru samt fullkomið band fyrir
svona hátíðir. Ljósashowið var rosalegt og settið þeirra
endaði með því að fallbyssur plöffuðu glimmeri yfir
mannskapinn.
Bretarnir vilja líka fara snemma að sofa þannið að allt
var búið og slökkt á öllu rétt fyrir miðnætti. Við vildum
samt halda fjörinu gangandi og gripum gettóblasterinn
með í labbitúr til að kynnast nágrönnunum betur.
Við fundum fljótt hóp af krökkum sem leist svo vel
á mixteipin sem við vorum að spila að ég var gerður
að plötusnúði helgarinnar og var endurskírður iBob.
Þessir krakkar létu áhyggjur um bruna sem vind um
eyru þjóta og voru með stærðarinnar varðeld í gangi.
Þar áttum við frábært kvöld með tónlistina í botni.
LAUGARDAGUR
Veðrið skánaði strax á laugardeginum og maður
valsaði um á stuttbuxunum. Okkur til ómældrar gleði
var vínylpötumarkaður rétt hjá tjaldsvæðinu. Þar sem
við erum algerir fíklar skelltum við okkur þangað og
eyddum restinni af peningunum í gamlar plötur. Ég
rakst á Bjarna og Krumma í Mínus fyrir utan, og þeir
lofuðu fútti þegar þeir kæmu á svið daginn eftir. Þegar
við komum til baka inn á svæði ráfuðum við um til að
skoða staðinn í dagsbirtu. Reading er ósköp svipaður
Hróarskeldu nema að fólkið er vinalegra en bældir
skandinavíubúarnir. Grasið víkur fljótt fyrir drullu og
básar selja föt og varning. Þarna var meira að segja
vagn sem seldi skynvillusveppi eins og ekkert væri
sjálfsagðra.
Tónlistarlega séð var laugardagurinn bestur. Á Radio
1 sviðinu voru gömlu kempurnar í MC5 og hinn ungi
rappari Dizzee Rascal. Á Carling sviðinu (sem er
bjórstyrktaraðili hátíðarinnar) mátti sjá dansrokkarana
í TV on the Radio og Mondo Generator, sem er nýja
band Nick Oliveri, bassaleikarans í Queens of the Stone
Age. Þegar maður er á svona hátíð hefur maður afar
knappann tíma til að sjá öll böndin á litlu sviðunum,
það er allt of mikið að sjá og gera og maður er alltaf
hlaupandi á milli sviða (og í bjórtjöldin þess á milli).
Á stóra sviðinu gerðu Franz Ferdinand allt vitlaust
og Morrissey sönglaði þunglyndur fyrir framan
gríðarstóra neonstafi, "MORRISSEY". Það var nokkuð
töff. En síðust á svið voru White Stripes, sem þurftu
að hætta við að koma fram í fyrra eftir að Jack braut
á sér puttann. Þau meira en bættu upp fyrir það með
því að spila alla sína smelli og ríflega það. Þau spiluðu
engin ný lög reyndar, en enduðu kvöldið á stórkostlegu
coveri af Yeah Yeah Yeahs ballöðunni "Maps" áður
ein þau stormuðu í gegnum "Seven Nation Army".
Eftirpartýið á tjaldsvæðinu var meira af því sama, viskí,
iBob og svaka fjör.
SUNNUDAGUR
Stemningin á fólkinu var orðin svolítið steikt þegar
hér var komið við sögu. Ég hafði kvöldið áður náð
að renna til í leðju og grípa í runna sem reyndist vera
brenninetla. Ég var þvi dofinn í hendinni og allur
doppóttur á lófanum. Djammið var búið að taka sinn
toll á mannskapnum en veðrið hélst gott enn um sinn
og menn börðu sig hetjulega og söfnuðu sér orku fyrir
eitt djamm í viðbót. Flugið mitt var þá um kvöldið
þannig að ég yrði að missa af því djammínu. En ég gaf
mér svo sannarlega tíma til að horfa á strákana í Mínus
vekja ibúa Reading með rokki sem er blanda af Doors
og Guns N' Roses. Bjössi, Krummi, Johnny, Bjarni og
Frosti héldu uppi góðri stemningu þrátt fyrir að vera
að spila í hádeginu á sunnudegi. Fyrir okkur endaði
þessi hátíð á íslensku nótunum og við snerum til baka
þreyttir en sáttir.
Ég missti reyndar af Green Day og Placebo, þeir verða
bara að bíða eftir mér þangað til næst. I London hittum
við Charlie aftur sem furðaði sig á þvi hve hreinum við
höfðum náð að halda okkur. Ási ákvað að vera degi
lengur í London en ég fór hás og þreyttur í lest á
flugvöllinn. I vélinni heim fékk ég heila sætaröð útaf
fyrir mig, og þótti mér það nú heldur þægilegra en að
sitja á jörðinni.
Reykjanesbrautin var eins og glóandi perlufesti í
myrkrinu sem tengdi saman Reykjavík og Keflavík, sem
nálgaðist óðfluga. Ég rogaðist með töskurnar síðustu
metrana í gegnum tollinn. Ég las það svo á netinu að 50
Cent, sem spilaði þá um kvöldið í Reading, hafði verið
baulaður og grýttur af sviðinu eftir aðeins 20 mínútur.
Reading-farar eru greinilega rokkarar út í gegn.
"Hvernig hefur helgin verið?" hafði Krummi spurt
mannmergðina á milli laga fyrr um daginn. Svarið sem
hann fékk til baka var hávær sannleikurinn. Helgin
hafði verið frábær.
Bjöm Þór Björnsson