Orðlaus - 28.08.2004, Page 34

W
LEYNDARDOMAR KAFFIBOLLANS
Ég varð fyrir þeirri óvæntu uppákomu nýlega að ég varð 25 ára og síðan þá er ég búin að vera heltekin af því furðuverki sem fylgir því að eldast.
Einn daginn eftir afmælisdaginn ógurlega númer 25, varð mér á vegi maður, nokkuð eldri en ég, og eins og oft vili verða þegar maður bittir heldri
menn ákváðum við að deila stuttu samtali yfir kaffibolla. Samtöl yfir kaffibollum eru oftar en ekki eingöngu haldin til að hafa eitthvað að gera á
meðan maður sötrar kaffið, en þetta samtal leiddi til þess að mér áskotnaðist eitt leyndarmál, sem hefur hingað til verið hulið flestum þeim sem
enn telja sig eiga eftir að sigra heiminn.

.
Aðdragandinn að þessari afhjúpun var sá að ég
var komin í kaffivímu og byrjuð að opna hjarta
mitt og ræddi frjálslega um alla þá drauma
sem ég hafði um lífið og framtíðina. Þegar ég
var komin út í smáatriðalýsingar á því hvernig
Nóbelsverðlaunaræðan ætti að hljóma sá ég að lítið
bros birtist í munnvikum þessa manns og augu hans
fylltust af einhvers konar dularfullri visku. Ég varð
feimin og hætti í miðri Nóbelsverðlaunaþakkarræ
ðunni til að spyrja - hvað?!- Vitringurinn brosti þá
lítið eitt meir og hallaði sér fram og ég fann hvernig
spekin og lífsviskan úsaði frá honum. - Það er nú
bara þannig - sagði hann rólega og ég hallaði mér
fram líka svo viskan næði betur til eyrnanna - það
enda flestir í meðalmennskunni, þú finnur þér það
veitir mér fulla vasa af hamingju. Við vitum öll að
það erum við sjálf sem þurfum að láta góða hluti
gerast en svo virðumst við alltaf bíða eftir því að
góðir hlutir stökkvi í fangið á okkur. Svo kannski
þegar þeir gera það þá erum við of vanþakklát til að
taka mark á því og förum að bíða eftir að eitthvað
annað og betra stökkvi í fangið á okkur.
Gvuuuð minn góður er ég að brenna út! - hugsaði ég
með mér og fór að ofanda - Nei neiiiiii! Þetta getur
ekki verið rétt- Mamma kom aðvífandi og reyndi að
laga það sem að var, hún er búin að laga ansi margar
aldurskrísurnar sem hafa komið yfir mig síðan ég
varð 25, en í þetta skiptið gátu Ofurmóðurkraftarnir
mér enga björg veitt.
Gvuuuð minn góður er ég að brenna út!
hugsaði ég með mér og fór að ofanda
að gera sem hentar þér sæmilega, eitthvað sem þú
ert sæmilega góð í, þú ætlar þér ekki að enda þar, en
einn daginn er tíminn hlaupinn frá þér. Á endanum
áttu bara draum sem fjarlægist, sem hefur vikið fyrir
einhverju öðru. - Svo hallaði vitringurinn sér aftur
til baka í stólnum og starði dreyminn út í loftið,
örugglega að rifja upp sína eigin gömlu drauma sem
aldrei urðu að veruleika.
- Jaaáh - sagði ég með semingi og hugsaði um leið að
þetta væri nú meiri kúka leiðinda svartsýnisspekin.
Ég ákvað að þessi maður væri of gamall til að fá að
vera með í heimspekilegu pælingunum mínum um
aldur og þroska og skipti yfir í að tala um veðrið.
En ... svo kom næsti dagur, eins og gerist iðulega.
Ég vaknaði eins og fólk vaknar í bíómyndunum
þegar það er að díla við bíómyndaerfiðleika,
hreinlega hrökk upp af dramatík (reyndar
aðeins krumpaðri en bíóstjörnurnar) og fannst
orðið meðalmennska bergmála í herberginu,
meðalmennska meðalmennska, aftur og aftur
- hvaðan í andskotanum kemur þetta - hugsaði ég.
Ég rifjaði upp samtalið við Vitringinn og fór smám
saman að taka inn spekina sem hann hafði deilt
með mér. Ég hugsaði til baka og áttaði mig á því
að fyrir 5 árum ætlaði ég að vera í þeirri stöðu sem
ég ætla mér nú að vera í eftir önnur 5 ár. Ég hafði
verið að ýta á undan mér mínum eigin draumum og
alltaf talið mér trú um það að einn daginn myndu
þeir rætast. Ég hef kannski afrekað ýmislegt, en
ekkert sem Gísli Marteinn myndi vilja ræða um við
mig í sjónvarpinu. Ég er ekki búin að gera neitt sem
ætti að verða til þess að ég fái Nóbelsverðlaun eða
Emmyverðlaun, ég er aldrei á lista yfir mest sexí
stelpur í vinsældakosningunni á Rás 2, enda þekkir
mig enginn úti á götu. Ekki það að ég þurfi að „vera"
eitthvað, maður sér bara alltaf fyrir sér að maður
meiki það... en hvernig... er eitthvað sem flesta
skortir vitneskju um. Án þess að gera mér beint grein
fyrir því, hef ég verið að bíða eftir því að „eitthvað
gerist" fyrir mig sem færir mig á spjöld sögunnar og
Síðan fylltist ég af einhverjum dularfullum
fítonskrafti og hugsaði - Nei þetta skal ekki koma
fyrir mig! Ég mun meika það! Ég mun gera góða
hluti! Mínir draumar skulu rætast! - í miklu fússi
klæddi ég mig í skó og jakka og ætlaði sko ekki að
láta tækifærið um að láta draumana mína rætast
fram hjá mér fara deginum lengur - ertu að fara
eitthvað? - spurði mamma - ég er að fara að sigra
heiminn - svaraði ég - góða skemmtun - heyrði ég
móður mína segja um leið og ég skellti á eftir mér
hurð meðalmennskunnar. Þegar út var komið gekk
ég ákveðnum skrefum að bílnum og tautaði fyrir
mér - Nú gerist það! - startaði bílnum og sagði hátt
og snjallt- Hér kem ég! - og þegar ég var komin út úr
hverfinu var ég farin að urra eins og víkingur á leið í
bardaga - Ég mun sigra! - Ég keyrði með offorsi og
ákveðni í átt að miðbænum og pirraði mig á hverju
rauði Ijósi sem tafði framgöngu mína á glæsibraut
drauma minna og þegar ég loksins komst niður í bæ
byrjaði ég að leita að stæði, en þá áttaði ég mig á
því... að ég vissi ekkert hvar ég átti að leggja... af því
að ég vissi ekkert hvert ég væri að fara.
Og það er akkúrat heila próblemið... draumar eru
draumar, við tölum oft um hvað okkur langar að
gera en sjaldnast erum við að tala um hvernig við
ætlum að fara að því. Ég áttaði mig á því að þó ég
væri tilbúin með Nóbelsræðuna og búin að ákveða í
hverju ég ætlaði að fara á hátíðina, þá var ég ekkert
alveg klár á því hvað ég væri að fara að fá verðlaun
fyrir.
Nokkrum dögum seinna sat ég á kaffihúsi,
þjónustustúlka færði mér kaffi, ég setti mína
venjubundnu tvo sykurmola í bollann og meðan
ég hrærði rólega í bollanum hallaði ég mér fram
og sagði rólega við Vitringinn sem sat á móti mér
- hvernig endaðir þú í meðalmennskunni? -
Góða baráttu,
MeðalJóa.
LAUGAVEG117 (portið á móti mál&menningu)