Sagnir - 01.06.2006, Side 64

J5fátt stri£eQ)a
jrútartýra 7
czftöfýramóæfínn ar- oy
fiefþ/junifinnar fistar ítifefni
cf\éniarsýningar áriz> 1JS5
'iihri'öur Jzcfcfa
'ofinsen erfæcTcT
1J76. ffún ú tsfrifað ist
mef> JS&ff^rá&u í
sajnjrœhi áríz> Z005.
Bátalega eftir Snorra Arinbjarnar.
Og listgyðjan dansar á dúnléttum skóm
og dálítið hœkkar vor stjarna
því lista vora sendum við siióur i Róm
til sýnis i óleyfi Bjarna.
Þvi abstrakt er nútímans andiega líf
en anmingja Bjarni er figurúrativ.1
Vísuna að ofan orti Guðmundur Sigurðsson skáld um Samnorræna listsýningu sem var haldin í Róm árið 1955 í boði ítölsku ríkisstjómarinnar.
Sýning þessi var mjög umdeild, efniviður margra blaðagreina og lenti inni á Alþingi til umræðu. Hún varð að miklu deilumáli í íslensku þjóðlífi-
Að lokum var sýningin sniðgengin af íslenskum stjómvöldum með Bjama Benediktssyni menntamálaráðherra í fararbroddi, þrátt fyrir að vera
eitt mesta tækifæri sem íslenskum myndlistarmönnum hafði gefist á þessum tíma til að kynna list sína erlendis. Greina mátti taugatitring á
meðal landsmanna á meðan „Rómarsýningin" var til umræðu. Þær deilur sem hlutust af sýningunni voru margbrotnar og má rekja til þeirrar
menningarumræðu sem hafði þróast frá aldamótum 1900 og kristallaðist í leit að séríslenskri eða þjóðlegri list. Fmmkvöðlar íslenskrar myndlistar
leiddu landslagshefðina inn í íslenskt menningarlíf. Hún féll vel í landann og héldu margir að skapast hefði séríslensk list. Það vom ekki allir á
sömu skoðun og mikil togstreita myndaðist á meðal þjóðarinnar. Smám saman komu fleiri myndlistarmenn heim úr námi með annan listskilning
og sýn á umhverfið og leiddi það til enn meiri togstreitu. Fylkingar mynduðust í kringum ákveðna myndlistarmenn. Þá sem íylktu sér á bak
við list sem var talin þjóðleg (fígúratíf málverk) og hinsvegar þá sem fylktu sér á bak við list sem var talin alþjóðleg og framúrstefnuleg í senn
6Z ^Sajnir zooé