Sveitarstjórnarmál - 01.08.1949, Síða 33

SVEITARST J ÓRNARMÁL
31
úr meðaltalsframfærslu sveitarfélagsins, held-
ur skyldi nú draga 10% frá meðaltalinu alls
staðar annars staðar en í Reykjavík, og skyldu
sveitarfélögin fá endurgreidda % hluta þess
framfærslukostnaðar, sem þá var umfram.
Akvæði þetta var réttlætt með því 1935, að
-svo „gífurlegur munur“ væri á „skattskyld-
um tekjurn og skuldlausum eignum í Reykja-
vík annars vegar og öllurn sveitarfélögum á
landinu hins vegar“ (Alþt. A. 1935, bls. 734),
að ekki væri rétt að hafa Reykjavík í sarna
flokki og hina kaupstaðina og kauptúnin.
3) í árslokin 1939 fór enn fram endur-
skoðun á framfærslulögunum, og var þá af-
numið það ákvæði, að Reykjavík skvldi vera
sér í flokki, og var hún þá flutt í flokk með
öðrum kaupstöðum og stærri kauptúnum.
Þetta 10% ákvæði hefði átt að afnema þá,
en það var ekki gert, og segir svo um það í
athugasemdum við frumvarpið:
„Rétt þykir að láta 10% frádráttarákvæðið
lialda sér í lögunum, vegna þess að með því
móti verður meira af fé jöfnunarsjóðs varið
eftir reglu 72. gr. en annars yrði, og verður
að telja, að það sé réttmætt."
Með „reglu 72. gr.“ mun átt við skiptingu
samkv. VIII. kafla framfærslulaganna, því að
um það gat verið að ræða að skipta því, sem
afgangs kynni að verða af fé þessu, eftir
annarri reglu. En nú hefur aldrei orðið neinn
teljandi afgangur og féð sjaldnast hrokkið til
fullrar jöfnunar, og hefur þá ríkissjóður orð-
ið að greiða til viðbótar.
4) Síðan þetta var ákveðið hefur grund-
völlurinn undir framfærslunni breytzt stór-
lega. Með tilkomu trygginganna og breyting-
unni á lögum um afstöðu foreldra til óskil-
getinnna barna hefur ríkissjóður tekið á sig
mikil útgjöld, er áður hvíldu að mestu á
sveitarsjóðunum eða hefðu fallið á þá, og er
því rangt, að ríkissjóður borgi meira en það,
sem fram yfir er meðaltalsbyrði hjá sveitar-
félögum, en það gerir hann meðan reglan
er í lögum. Regla þessi hefur verið ranglát
síðan Reykjavík var tekin í flokk annarra
kaupstaða og kauptúna.
Þegar framfærslulögin enn voru endur-
skoðuð 1946—47, var þetta ákvæði því miður
látið standa áfram í lögunum, þótt þá væri
augljóst orðið, að það er ranglátt.
Rétt þykir því nú að afnema þetta ákvæði
og að fátækrajöfnunin sé hér eftir miðuð við
meðaltalsframfærsluna eins og hún er, án
nokkurs frádráttar, og að hvert sveitarfélag
fái endurgreidda 24 lúuta þeirrar framfærslu-
bvrði, sem það hefur umfram meðaltalsfram-
færslu í sínum jöfnunarflokki.“
4. Lög um eyðinsu refa op minnka.
(Nr. 56/1949.)
Frv. var flutt af landbúnaðarnefnd Nd.,
en í samráði við landbúnaðarráðherra. —
Nefndinni þótti rétt að færa í eina heild
lagaákvæðin til varnar þeirri plágu, sem villt-
ir minkar og refir hafa revnzt, og í því skyni
að trvggja landsnytjar og búpening betur en
verið hefur gegn þessari plágu. Með lögum
þessum eru úr gildi numin lög um refa-
veiðar nr. 108 frá 1933.
Lögin ákveða að sýslumenn hafi hver í
sínu umdæmi umsjón með framkvæmd lag-
anna undir vfirstjóm landbúnaðanáðherra.
Sýslunefndum er skylt að sjá um, að
hreppsnefndir annist eyðingu refa og villi-
minka. Heimilt er sýslunefnd að ráða í sam-
ráði við hreppsnefndir refaeyðingarstjóra til
að stjóma refa- og minkaveiðinni í allri sýsl-
unni eða nokkrum hluta hennar.
Þá eru og fyrinnæli um skyldur hrepps-
nefnda um að annast grenja- og minkaleitir
á hverju vori og að eitra fvrir refi og minka
þriðja hvert ár í afréttum og heimalöndum,
þeim ber og að halda skrá um öll þekkt greni
og minkabæli.
Sýslunefndir og bæjarstjórnir geta bannað