Sveitarstjórnarmál - 01.08.1949, Blaðsíða 34

32
SVEITARST J ÓRNARMÁL
minkaeldi í umdæmum sínum og sömuleiðis
eldi refa. Verði slíkt bann framkvæmt þar,
sem nú er loðdýrabú, skal sýslusjóður eða
bæjarsjóður greiða eigendum skaðabætur
samkvæmt mati þriggja dómkvaddra manna.
Hreppsnefndir eða þeir, sem falið hefur
verið að sjá um eyðingu refa og minka, skulu
samliliða hreppsreikningi ár hvert hafa til-
búna reikninga yfir kostnað við starfsemi
þessa, sundurliðaða, svo glöggt sjáist kostn-
aður við hvort um sig, eyðing refa og eyðing
minka. Reikningamir skulu síðan leggjast
Rrir næsta sýslufund. Nú úrskurðar sýslu-
nefnd, að reikningamir séu réttir og ekki úr
hófi háir, og skal þá sá aðili, sem lagt hefur
kostnaðinn fram við refaeyðingu, fá hann
endurgreiddan að y3 hlutum, að hálfu frá
sýslunefnd, en að hálfu frá ríkinu.
Samkvæmt þessu ber sveitarfélagi, sýslu
og ríki að greiða ]/g kostnaðarins hvert af
eyðingu refa.
Kostnað við eyðingu minka skal endur-
greiða að 5/6, 2/3 frá ríki og Vo úr sýslu-
sjóði.
Landbúnaðarráðuneytið setur reglugerð
um nánari framkvæmd laganna. Ennfremur
geta sýslunefndir sett reglur þau varðandi,
enda samþykki landbúnaðarráðherra þær.
5. Lög um bœjarstjórn í Keflavik.
(Nr. 17/1949.)
Samkvæmt lögum þessum skal Keflavíkur-
kauptún vera kaupstaður og sérstakt lögsagn-
arumdæmi. Nær umdæmið yfir allan núver-
andi Keflavíkurhrepp og heitir Keflavíkur-
kaupstaður.
Umdæmi þetta skal þó hér eftir sem hing-
að til vera í alþingiskjördæmi Gullbringu-
og Kjósarsýslu.
Að öðru leyti eru ákvæði laganna áþekk
nýrri lögum, er sett hafa verið þá er hreppi
hefur særið veitt kaupstaðarréttindi. Lögin
um lögreglustjóra í Keflavík eru felld úr
gildi, en bæjarfógeti tekur \’ið störfum hans.
Þá eru og bráðabirgðaákvæði urn, að
hreppsnefnd Keflavíkurhrepps fari með
stjóm kaupstaðarins í stað bæjarstjómar, þar
til næstu almennar sveitarstjómarkosningar
fara fram árið 1950. Skal bæjarstjóri kosinn
í fvrsta sinn eftir þær kosningar. Að öðru
leyti öðluðust lögin gildi 1. apríl 1948.
Af öðrum lögum má minna á lög um
áburðarverksmiðju, lög um iðnfræðslu, lög
um hlutatryggingarsjóð bátaútvegsins og lög
um fiskiðjuver ríkisins í Revkjavík.
Þá voru og sett ný erfðalög, lög um kyrr-
setningu og lögbann og lög um nauðungar-
uppboð. — Hér á eftir verða erfðalögin lítið
eitt rakin.
Erfðalög. (Nr. 42 frá 1949.)
í athugasemdum \'ið frv. segir svo:
„Sú skoðun hefur komið fram oft og ákveð-
iri nú á síðari ámm, að erfðalöggjöf íslend-
inga væri orðin mjög úrelt í einstökunr at-
riðum, svo að vart mætti lengur við hlíta.
Sérstaklega var bent á hinn lögmælta víð-
tæka erfðarétt, sem enn er í gildi, fjórmenn-
ingaerfðir. Á þeim tímum, þegar ættarbönd-
in vom meiri og sterkari en nú og fram-
færsluskylda náði einnig til fjórmenninga,
\'ar líka sjálfsagt, að skyldum fylgdu réttindi.
Nú, þegar framfærsluskyldan er nær horfin
nema foreldra gagnvart bömum sínum inn-
an 16 ára aldurs, horfir mál þetta allt öðm-
vísi við. Þá er og það, að þegar fjölmargir
fjarskyldir erfingjar eiga tilkall til arfs, mun-
ar hvern erfingja litlu arfshluti hans, nema
stórauður sé, er til arfs fellur, og oft er það
miklum erfiðleikum bundið að spyrja uppi
alla erfingjana, sem komnir eru á víð og dreif
og jafnvel í önnur þjóðlönd. Engin sambönd
eru milli slíkra erfingja og arfleifanda. Veit
ef til vill hvorugur um tilveru hins. Vegna