Jökull - 01.12.1983, Blaðsíða 88

hlutfa.ll jarðhitavatns (G), bræðsluvatns vegna
jarðhitans (M) og annars bræðsluvatns (P) (sjá
Töflu 5) skv. tveimur líkönum. Annað þeirra
gerir ráð fyrir því að jarðhitavatnið sé grunnvatn
af Grímsvatnasvæðinu, sem seytlar niður í jarð-
hitakerfið og streymir upp aftur sem jarðhita-
vatn; það bætir þá engu við rúmmál kerfisins.
Hitt líkanið gerir ráð fyrir því að jarðhitavatnið
sé bein viðbót við kerfið. I ljós kemur að síðara
líkanið gefur niðurstöður sem standast ekki, en
hið fyrra (nr. 11 í Töflu 5) er í samræmi við aðrar
túlkanir.
Þessar niðurstöður er Ioks skýrðar þannig, að afl
jarðhitakerfisins í Grímsvötnum hafi aukist milli
1972 og 1982 úr 4200 MW í 5600 MW, sem er í
samræmi við hugmynd Hauks Tómassonar o.íl.
(1972) að undir lok Grímsvatnahlaupsins þá hafi
orðið smá-eldgos í Vötnunum. Þá sýna niðurstöð-
urnar, að yfirborðsbræðsla (P í Töflu 5) hefur mjög
minnkað frá 1972, sem er í samræmi við kólnandi
loftslag sl. áratug.
Séu vatnsefnagreiningar úr hlaupvatni Skeiðarár
og Skaftár bomar saman kemur í ljós að síðarnefndu
hlaupin bera miklu minni uppleyst efni, og einkum
þau efni, sem rekja má til gufu. Þetta er túlkað
þannig, að jarðhitinn undir Sigunum, upptaka-
svæði Skaftárhlaupa, sé aðallega á formi gufu, ekki
vatns.
Niðurstöður þessarar könnunar sýna, að þau efni
í vatninu, sem mestar upplýsingar gefa um yfirvof-
andi hlaup og eldgos, eru kolsýra og brennisteinn,
en natríum má einnig nota til að spá fyrir um hlaup
af völdum jarðhita.
86 JÖKULL 33. ÁR