Jökull - 01.12.1983, Blaðsíða 171

baka, kapparnir, kankvísir og sýnilega ánægðir eins
og prakkarastrákar. Póttust nú hafa komist í hann
krappan fyrr. Undir hádegi héldum við niður. Jarð-
fræðingamir til að fá sér blund í Herðubreiðarskála.
En hvað gagnar blaðamanni að hafa fýrstur heims-
ins bestu fréttir inni við Oskju og ég ætlaði sko ekki
að fara að útvarpa slíku einkamáli gegnum talstöð
út um landið. Svo ég fékk úrsmið frá Akureyri til að
aka mér í næsta síma — niðri í Mývatnssveit og eftir
símtal við blaðið blaðið til Akureyrar, þar sem loks
beið rúm. Enda komin helgi og sunnudagsblaðið
komið í prentun með myndum og fréttum. En Sig-
urður hélt vitanlega áfram að vakta sitt gos — vék
ekki af verðinum næstu daga fremur en fýrri daginn.
Enda tímatal blaðamanna og jarðfræðinga á stund-
um all ólíkt.
I upphafi þessa máls var minnst á aðra hremm-
ingu í fylgd með Sigurði Þórarinsssyni og stendur sú
Jöklarannsóknafélagi raunar nær. Þá fýlgdu sjö
jöklarar og jöklapíur honum ótrauð og létu hvorki
vatn né grjót aftra sér í orustunni við Surt. Og voru
hraktir á flótta. Það mun hafa verið í ársbyrjun 1964
að Sigurður Þórarinsson kvað upp úr með það að nú
hefði hann á daglegu flugi sínu yfir Surtsey séð að
einn væri sá tangi á nýrri eyju, sem gos virtist aldrei
fara yfir. Mundi nú ekki saka að ná þar í prufur af
gosefnum og gufum, sem ekki höfðu teknar verið
sakir illsku Surts. Biðu jöklamenn ekki boðanna
fremur en fýrri daginn, þegar foringi þeirra kallaði
til vísindaafreka. Heill skipsfarmur af fólki lagðist
úti fyrir eyjunni, og af skipi þeirra skotið tveimur
gúmmíbátum og haldið að landi. Þeir Gunnar Guð-
mundsson, Hörður Hafliðason og Oli Nilsen sáu til
þess að kvenfólk Jöklafélagsins yrði ekki eftir skilið í
atgangi þeim að komast í bátana. Og þeir stukku
útbyrðis og lögðust á rétta hlið gúmmíbátsins, er
hann tók að snúast og ædaði að hvolfa í lendingu. Við
Soflía Theodórsdóttir, þrautþjálfaðar í þessum fé-
lagsskap að gera ekki neitt þegar maður veit ekki
hvað á að gera og móður rennur á kappa okkar,
sátum sem fastast í hallandi bátnum og komumst
fyrir bragðið nokkuð þurrar í land. Sem hin forsjála
kona með reynslu af hættum eldgosaryks í mynda-
vélar hafði ég sett vélina í plastpoka, vafið teygju
um, stungið henni innan á mig og bundið með snæri
vandlega utan um vatnsgallann um mittið fýrir
neðan. Myndavélin bjargaðist því líka heil og var
tiltæk þegar seinni báturinn kom með þeim
Magnúsi Hallgrímssyni, Sigurði Waage og Sigurði
Þórarinssyni. Hann tók líka að snúast fýrir straumi
með landi og búa sig undir að hvolfa á hárri öldu.
Karlmennimir fjórir hugðust vitanlega aðhafast eitt-
hvað og risu samtímis upp með þeim afleiðingum að
allir fóru þeir í sjóinn um leið og bátnum hvolfdi.
Foringi vor mun hafa haldið vel í dýrmætar mynda-
vélar sínar og hvarf með þeim í djúpið. En brátt
flaut upp rauð skotthúfa—já undan eiganda sínum.
Jakkarnir okkar voru hlaupnir út í sjóinn til hjálpar
og allir björguðust á land, misblautir. Sigurður stóð
þarna í flæðarmálinu — skotthúfulaus, og mælti:
Mynd 1. Hvolft í lendingu. Mynd: Elín Pálmadóttir.
JÖKULL 33. ÁR 169