Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 56

Dauðinn.
Smásaga eftir Jónas Guðlaugsson.
Hálfdán gamli er mér minnisstæðastur eins og hann
var á kvöldin, þegar hann sat á leiðinu hennar Bjargar
sinnar.
Enn þá er mér sem eg sjái hann sitja þar um sólar-
lagsbilið, álútan og boginn og hallast fram á birkilurkinn
sinn.
Kvöldsólin varpar sterkum bjarma á skallann og
hvíta hárkragann fyrir ofan eyrun, en yflr enninu hvílir
skuggi, sem virðist eins og koma frá hinum djúpu rákum
og hrukkum, sem eru um alt ennið. Hálfskuggi er lika
yfir arnarnefinu hvassa, en þess bjartar glampar ljósið á
skegginu, sem bylgjast silfurhvitt niður á bringu.
Hann horfir út yfir hafið, þangað, sem sólin hnígur til
viðar. Augnatillitið er dapurt og lokað eins og hann sjái
að eins það, sem er fyrir handan kvöldroðann. Það er
svo langt, langt burtu.
Svona gat hann setið kvöld eftir kvöld alt af á sama
leiðinu og í sömu stellingum. Og hann gekk aldrei inn
fyr en sólin var hnigin til viðar, og kirkjugaflinn varp-
aði svörtum náttskugga á leiðið sem hann sat á.
Eg var þá drenghnokki á tíunda eða ellefta árinu,
og eg man að eg var vanur að læðast út undir kirkju-
garðinn, þegar Hálfdán sat þar, og horfa á hann.
Það var eitthvað við hann, sem vakti undrun mína
og forvitni, eitthvað óþekt í þessu lokaða augnatilliti,
sem hændi mig að sér.