Alþýðublaðið - 24.12.1941, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
JÓLABLAÐ 1941
„Vitringar úr austurátt“
,,En er þeir sáu stjörnuna,
glöddust þeir harla mjög. Og
þeir gengu inn í húsiö og sáu
barnið ásamt Maríu móður.þess,
og féllu fram og veittu því
lotningu. Og þeir opnuðu fjár-
hirzlur sínar og færðu Þeim
gjafir“.
(Matt. 2, 10—11.)
Það er engin tilviljun, að jólafrásögur Matteus-
ar og Lúkasar hafa nóð svo miklu valdi yfir hug-
um manna, að þær eru lesnar af sömu hrífningu
ár eftir ár. Þær eru ritaðar af svo ótváræðri snilld,
að engir listamenn bókmenntanna fyrr eða síðar
fara þar feti framar. Formið er einfalt, andstæð-
urnar sterkar og skýrar. Myndauðgin takmarka-
laus. í táknum þessara yfirlætislausu frásagna
eru túlkaðar þær þrár og hneigðir, sem mann-
kyninu eru áskapaðar frá kyni til kyns, en mið-
depill alls er barnið, sem liggur í reifum, blund-
andi við móðurbrjóstin.
Allt snertir þetta tilfinningar lesandans. Sá,
sem les jólasögurnar með athygli, finnur, að svo
að segja hver einasta setning er þrungin vizku.
Alls staðar er eitthvað, sem hertekur hugann.
Þetta er einna Mkast því að ferðast um fagurt
land, þar sem útsýnin á hverri. líðandi stund tefur
fyrir áframbaldi ferðarinnar. Það mætti dvelja
lengi við hvert einasta atriði.
iHefirðu, lesandi, nokkurn tíma numið staðar
við orðin, sem standa skráð ofan við þessar hug-
leiðingar- Það er verið að tala um vitringana frá
Austurlöndum, mennina, sem sáu stjörnuna skína
og fylgdu henni eftir. Einu sinni ,þegar ég var
liítill, kom sú hugsun allt í einu í huga minn á
aðfangadagskvöld jóla, að ef jólastjarnan hefði
komið á himininn á annað iborð, hlyti hún að
vera þar enn. Ég fór út til að skyggnast um eftir
henni. Það var hjarn á jörðu, fagurt veður og al-
stirndur himinn. Gleði minni get ég ekki lýst, er
ég sá stóra, glitrandi stjörnu í þeirri átt, sem
mín litla landfræðiþekking sagði mér. að Betie-
hem myndi .vera. Hugur minn var fullur af friði
og fögnuði. — „Þetta er blekking,“ segir þú.
„Þetta var auðvitað einhver önnur stjarna.“ En
er það aðalatriðið, hvaða stjarna það var? Það
var sú stjarna, sem á þessu augnabliki leiddi mig
að húsinu, þar sem jólabarnið var. Og á hverjuna
jólum kemur minningin um þetta atvik, ásamt
svo mörgu öðru, og leiðir mig þangað í anda. Ég
geng inn í húsið, ásamt þér og þúsundum annarra
víðs vegar um heiminn. Við komum úr austri og
vestri, frá löndum, sem eru myrkvuð af ófriði og
ötuð í blóði, — en við krjúpum þar allir, fullir
lotningar fyrir honum, sem þrátt fyrir allt, sem
sagt hefir verið um hann, er friðarhöfðingi þess-
arar jarðar. Eina viðreisnarvon mannkynsins er
sú, að Það gefi allt það bezta, sem það á í fjár-
hirzlum sínum, á vald hans, sem fæddist í Betle-
hem. Það er gömul trú innan kristninnar, að
vitringarnir þrír hafi verið konungar. í þeirri
sögu eru túlkuð þau sannindi, að þar sem vitið
og' valdið falli fram fyrir Krist og opni honum
fjárhirzlurnar, þar sé mönnunum tryggt hið sanna
Mf. Vér sjáum valcjið þjóna ofbeldi og grimmd.
Vér sjáum vitið og þekkinguna þjóna hinu illa,
smíða morðtól og manndrápsvélar. Vér sjáum
fjárhirzlur heilla þjóða opnaðar upp á gátt, til
þess að kosta .herferðir og hryðjuverk.---
En jólastjarnan leiðir oss þangað, sem vitið og
valdið er friðarhöfðingjanum helgað, og f jiárhirzl-
urnar opnaðar til að gefa honum gjafir.---
Jólin eru stundarsýn inn í óskaland allra mann-
legra sálna.
GLEÐILEG JÓL!
Jakob Jónsson.