Alþýðublaðið - 24.12.1941, Blaðsíða 22

22
JÓLABLAÐ
GLEÐILEGRA JÖLA
óskum við öllum félagsmönnum og
aðstandendum þeirra.
Stjórn Sjómannafélags Reykjavíkur.
VERKAKVENNAFÉLAGIÐ FRAMSÓKN
óskar félagskonum sínum og allri alþýðu
GLEÐILEGRA JÓLA
STJÓRNIN.
fW#######################################^#########^#####'
GLEÐILEGRA JÓLA
óskar öllum meðlimum sínum.
Iðja, félag verksmiðjufólks.
1 »##»################»####################################J
f#(»####»##################################################>"
GLEÐILEG JÓL!
Félag bifvélavirkja.
Matsveina- og veitingaþjónafélag íslands
óskar öllum félögum sínum
GLEÐILEGRA JÓLA
Stjórn M. V. F. í.
#########################################################J
ÓSKUM ÖLLUM
ungum Alþýðuflokksmönnum og al-
þýðu um land allt
GLEÐILEGRA JÓLA
Félag ungra jafnaðarmanna.
' > #########################################################J
GLEÐILEG JÓL!
Verzlunin Snót.

Og Jóakim bregður öðru hverju fyrir í allri þessari
hringiðu. i. i
IIÍ.
Striðið hættir og landið verður sjálfstætt ríki. Kóngar
eru ekki nærri eins ffnír lengur. Stríðið skolaði sumum
þeirra burtu, og sósialistar og alls konar bolsivikkar eru
orðiiir voldugir í löndunum og gera lítið úr öllum kóngium.
Koiin lækka og sveitakarlarnir fá lítið fyrir rollurnar. ....
Nú fer engton framar í hákarlalegur til að þjena fyrir
harmoniku. Allir Jóakimar fara á togara og fá í lifrarhlut
margra hormonikna virði. Og nú eru flestir Norðmerm á
förum, ep fslendcngaf flytja sjálfir inn fjórfaldar og fimm-
faldar harmonikur, básúnur og trumbur.
Og nú er Jóakim horftoh.
ÍV,
BHar, flugvélar, útvarp og talandi myndir æða um l:mdið
etos og grenjandi Ijón. Gellin og Borgström koma, króma-
tiskar harmonikur, jassbandar og saxófónar.
Og svo veltur mannliifið inn í hið merkilega ár 1930.
Og þá er það eitt kvöld um sumarið, að gestur stlígur
á land í l'tlu norðlenzku fiskiþorjii. Húsakumbaldarnir standa
á við og dreif í brattanum, ssm rís upp frá vikinn.t. Flsst
einlyft lirúgöld of öllum hugsanlegum gerðum, og flest upp-
lituð af margra ára regni, særoki og vindum. — Gesturinn
gengur frá bryggjusporðinum upp á malarkambinn. Hann
andar djúpt að sér þessum sérkennilega j>ef íslenzkra sjó-
þorpa, — þessari undarlegu, ihnriku og áfengu stækju, sem
.myndast þegar gróðurilmurinn ofan úr hlíðinni nennur sam-
an við ýldulyktina úr möðkuðu dálkunum og þorskhausunum,
sem bre-ðast út yfir allan malarkambinn, — ferska slorlyktina
upp úr aðgerðarkössunum og angan af þangi og hafi neðan
úr fjörunni.
Hér í vikinni búa 200—300 hræður. Hér strita þeir og
sveitalst árið út og árið inn, gegnsýrðir af grútarlykt
kyns'óðanna, sem búið bafa hér í sælli trú á frægð forfeðr-
ainna, þorSkinn, guð og annað líf. Hér hafa þe,ir bölvað ís-
lenzkri náttúrú í sand og östku og spýtti mórauðu 1 ógæftumi
og aflaleys1, en kyrjað upp úr sálmabókinni, ef vel áraði,
eða druk'kið svart kaffi og brennivto í innilegu samfélagi
vtið hann og náttúruna,
Gesturinn gengur í hægðum sínum suður eftir mölinni|.
spof akorn þaðan, inni í fjörunni, þar sem toamburinn lækk-
ar, stendur svolítill beitingaskúr. Undir norðurveggnum bogr-
ast smávaxið og óverulegt manntetur yfir griðarstórum lóða-
stampi, sem hann tínir önglana upp úr með undursamlegri
leikni og smeygir upp í stokktréð. Hann er í fatagörmum,
sem virðast honum allt of stórir: heljarmikilli færeyiskri
peysu og grámygióttuim buxnaslitrum með mislitu bótastagli
hér og þar. Visinn og vinnusloorpton likaminn sýnist hverfa
í öllum þessum ilátum. öðru hverju þurrkar hann sultar-
dropa af nefinu með handarbakinu. Svo herðir hann sig
aftur við verkið og litur hvoriti til hægri né vtostri
því að alls staðar eru vakandi augu, og f þessu þorpi gengur
það dauðasynd næst, að slóra við vinnubrögðin um há-
|