Alþýðublaðið - 24.12.1941, Blaðsíða 26

JÓLABLAÐ
28

GLEOILEG JÖL!
V. Thorsteinsson & Co.
f#########################################################*
GLEÐILEG JÖL!
Heildverzl. Kr. Benediktssonar.
, #########################################################J
I ' ,
f######################################################### m >
GLEÐILEG JÖL!
Friðrik Bertelsen & Co.
######################################»##################i
f#########################################################‘
GLEÐILEG JÖL!
Verzlun B. H. Bjarnason.
##########################################»##############>
GLEÐILEG JÓL!
FARSÆLT NÝTT ÁR!
Líftryggingafél. Andvaka.
###################################»#####################J
>#################################s#######################
GLEÐILEG JÖL!
FARSÆLT NÝTT ÁR!
A. BRIDDE, Hverfisg. 39.
i V »#*#### ####*##############>*sr###############################J
v
enga marmasiði, stelpan, komin undir fermingu.
En þegar síðasti diskurinn er ruddur em bömin orðin södd
og sæl. Það er eins og slái í dúnatogn eftir nýgepginn
(storm, jafnvel Quðríður hefir tekið sér málhvíld.
Jóakim þurrkar vandlega grautinn úr skegginu og horfir
sýnilega í þönkum yfir í þilið. Svo lítur hann á gestinn og
og segir eins og hálf hikandi:
— Þér hefði nú kannslke þótt gaman ao ég taki eiit lag?
Og ón þess að bíða svars, stendur hann upp og gengur inn í
hliðarkompu.
Það er steinhljóð í skúmum. Aðeins eitt af þeim yngstu
getur ekki á sér setið, að láta gestinn vita hver stórtgðindi
eru í vændum og hrópar up.p í barnslegu stolti og feginleik:
— Pabbi ætxar að spila, — pabbi ætlar að spila!!
Svo kemur Jóakim aftur. Hægt og rólaga gengur hann að
sæti sínu, og lætur harmonikuna, sem hann hefir sótt, á kné
sér. Haxm strýkur hana nokkrum sinnum eins og hann geri
gælur við hana. — Þetta er eldgamalt og einfalt harmoniku-
slitur, méð fjónnn bössum. Belgurinn er allur klistraður
saman með mislitum pappír, og skelplöturnar flestar hrundar
af nótunum. 1
— Ég er vanur að spila svolítið á sunnudagskvöldin hérna
heima ,segir Jóakim stilLlega, og það kennir hátíðahreims í
röddinni. En þetta er nú líka einskonar tyllidagur, þegar svona
góður gestur kemur i heknsókn, bætir hann við.
Og svo byrjar Jóakim að spila.
Eldgamlar afturgöngur frá byrjun aldarinnar, polkar, ma-
zurka,r, vínankrusar, valsar og rælar, ryðjást gargndí bg- emj-
apdi með rykkjum og hnykkjum hvinandi falskar út úr har-
.mon’ili ugairminum og þessir ámátlegu boðberar þess liðna
virðast hertaka alla vitund dusulmennisins, er þarna situr
og hr.'stist allur og skekst í takt við þessa furðulegu músik.
Hann sýnist vaxa í fafagörmunum og hækka og hækka
i stólnum. — Bráðum nemur höfuð hans við Friðrik áttxmda.
Og svo byrjar Jóakim að syrigja undir með ryðgaðri og
skrækróma rödd sinni:
Komm í mora min södasti venn
so begjunnar vf forfra í gjenn.
Og nor klokken er fír eller so,
bejunnar fín-mann að klæða sig po.
Guðríður s tur þögul og niðurlút með hondurnar krosslagð-
ar á magainum og gesturinn sér að daúfur roði færist i
kinnar hennar, en börnin stara með ljómandi augum á föð-
ur sinn.
Svo tekur Jóakim ofurlitla hvíld lítur stoltur og hróð-
ugur á gestinn og íbyggið sigurbrosið, sem læðist um
veimiltítulegt andlitið, virðist segja: „Bíddu bara, lasm, —
það bezta er eftir,“
Og þá stendur Guðriður upp. Hún gengur að grænmáluðu
koforti, sem stendur út við þilið, boint t á móti Jóakim,
Hún opnar það og tekur upp úr handraðanum blikandi öskjur,
sem einhverntíana hafa kornið úr lyfja-búð eða frá lækni,
með 1 plillum og sköinmtum. — Og þegar hún gengur
aftur til Jóakims með hnareist höfuð og hróðugan glampa
í augunum, er eitthvað virðulegt yfir hneifingum hennar
og svip, Hún lætur öskjurnar varlega á borðið og gestin-
um sýnist sem hún geri ofurlítið knéfall u*n leiB. Síðan
gengur hún jafn hátiðlega til sætis síns aftur. — En Jóakini