Alþýðublaðið - 24.12.1941, Blaðsíða 24

24
JÓLABLAÐ *
í heimsstyrjölainni
1914 — 1918
mundu íslcndingar hafa orð-
ið að pola margskonar skort,
cf hið nýstofnaða
Eimskipafélag íslands
hcfði ckki mcð siglingum sín-
um til nmcríku, forðað pjóð
vorri frd yfirvofandi vörupurð
og neyð.
Enn hefir E i m s k i p gerzt brautryðjandi og hafið
siglingar til Vesturheims.
Munið þessar staðreyndir og látið Possana
annast alla flutninga yðar.
Bi, bí og blaköh
Jóakim & jaka,
5 aura kaka
og 14 til baka.
Noiklkrir strákanna taka undir þennan nýja hersöng, og
meðan allt þetta steypiflóð ótamdra krafta, hinnar upprenn-
andi islenzku æsku, flæðir yfir Jóakim, rífur hann og slítur
i illyrmislega ðnglaflækju, sem stöðugt flóknar meir og meir.
Svo gefst hann upp. Hann grýtir frá sér flækjunni, tekuh
Btðklc i áttina til strákanna, sem þeytast eins og fjaðrafakí
í' allar álttir, og lemur saman hnefunum, eldrauður i framan
af vonzku.
— Skrattinn hirði ykkur. — Ég skal slá hausinn á yktoro
niður í maga. Ég skal i. . . — Ég skal snúa ykkur úr háls-
liönum. — Farið þið heitblátt, hvítglóandi —
Við þessar frómu óskir er eins og Jóakim létti í bili,
Hann tiplar aftur að stampinum og dæsir þungt nokkrum
fcinnum. Svo snýr hann sér að gestinum og segir eins og
afsakandi um leið og votiar fyrir góðlyndislegu brosi á and-
litinu:
— Strákaskammirnar — þetta kemur af déskotans
ekki-sinn iðjuleysinu á unglingunium nú til dags, — já, það
er sam ég segl. Hann hristir hðfuðið lítið eitt yfir spUl'-
ingu nútimans og byrjar svo aftur að. puða við lóðaflækiuna.
Strákarnir þreytast nú smátt og smátt íá þessum leik
og týnast á burt til að leita nýrra orustuvalla, —
öðru hverju reka þeir þó upp einskonat heróp, eins og.til að
fullvissa sjálfa sig um, að þeir fari sigrandi af hólminum,
Húll-S-at-í, húllíati húlliati húlla.
Pegar siðasti strákurinn er farinn frá stampinum, hissar
Jóakim upp um sig þeim grámyglóttu, snýtir sér hressilega
i fingurnai, og þurkar svo gómana lauslega á peysunni í
vinstri handarkrxkanum.
— O, — jæja, — þetta er ungt og leikur sér. — Maður
má muna, sjálfan sig, — iií, hí, hí — maður átti það nú
til aö skvetta upp endanmn.
Og svo gerist Jóakim skrafhreyfinn og kampakátur. Hann
nú búinn að greiða úr flækjunni og sjómennimir hafa setzt
að kaffidrykkju niður á bryggjuspOrðinum og ætla auðsjáan-
lega að hvíla sig áður en þeir byrja að kasta upp fiskiinum1.
Og Jóakim skrafar um alla heima og geyma. Hallar sér
makindalega upp að skúrveggnum, stækkar allur í peysunni
og verður drýgindalegur í rónjnum þegar hann minnist á
gamla daga.
Þegar sjómennirnir hafa lokið við að fieygja fiskinum upp
ur bátnum og koma labbandi upp bryggjuna, kveður gestur-
inn Jóakim.
Kannske þú látir svo litið og lítir inn til mín, ef þúdvelur
jeitthvað í plássinu. — Ég bý þama út á kambinum, í svarta
skúmum fyrir neðan kaupfélagið. En svo er eins og Jóakim
verði allt i einu ljóst, að hann er að tala við fínan mann
metð hvítan flibba, og hann bætir við, afsakandi, í allri sinni
íslenzku almúga-auðmýkt: — Já, — ég segi nú sisona. — —
Leið gestsins liggur framhjó svarta skúrnutm, fyrir' neðan
kaupfélagið.
Þetta er auðsæilega gamall beitingaskúr, sem eitthvað
hvað hefir verið hresst upp á, með kassafjölum og öðra spýtna-
rusli Og klætt utan með tjörupappa, sem nú er allur í slitr-
um. Út úr þessu h'reysi veltur einhver urmull af krökktun
á öllum aldri, þegar gesturinn gengur framhjá. Þeir glápa
á hann stórum augum, etins og tröll á heiðrikju og út í
dýrnar kemur fyrirferðamiikill kvenmaður \
grútskítugum fatagörmum með úfið hárið og berfætt í skón-
um. Hún skimar voteygð út í sólskinið og klónar sér í höfð-
inu með bandprjóni, ofur-makindalega. Gesturinn heldur leið-
ar sinnar.
Svonai þorp inn á milli þröngra, gróðurlausra og hund-ómerki-
Iegra fjalla, — við litla og ómyndarlega vik, þar sem er
ólendandi í tveimur áttum, — vakir yfir hverju fótmáli barna
sinna — Svona þorp með gisnum húshjöllum og barnaskóla,
sem dansað er i á laugardagskvöldin, sér allt og heyrir allt.
— Svona þorp, þar se:m vikublöðin koma með póstbátnum
tvisvar í mánuði er sprengfult af óhaggandi skoðimum á
mannlegu lífi og aðgreiningu góðs og ills, og er óbifandi
i dómum sínum. Það hefir fyrir löngu rannsabað hjðrtr