Alþýðublaðið - 24.12.1948, Blaðsíða 17

Jólablad ’Alþýdublaðsins
17
RED Standard rafsuðu
vírinn fyrir mjúkt stál.
r
Rafiækjaverzlun Islands h.f.
Nýja Bíó. — Rcykjavík. — Sími 6439.
15—200 AMP.
AMP.
_____ðutrans-
formatorar.
— Það eru stafir , austurhananna!
Boðskapurinn small eins og löðr-
ungur á sjóðheitum kinnunum. Hér
og þar stóðu menn á fætur. Sumir
athuguðu nánar stafina, sem þeir
höfðu veriö að togast á um. Einstaka
maður trylltist alveg og heimtaði þá
stafi, sem hér væru, hvað sem taut-
aði.
— Það eru okkár stafir — komið
þið með stafina okkar! Látið okkur
fá þá!
Þá kom orgið aftur, sem tók af
öll tvímæli, hærra ákveönara, ölluni
til hneykslunar:
— Það eru stafir austurliananna!
.... Við höfurn fengið montprikin
þeirra. ....
Hjáróma raust einhvers friðelsk-
andi manns rembdist við að láta til
sín heyra og bar fram þessa spurn-
ingu:
— Hvar eru þá stafirnir okkar, ef
þetta eru þeirra stafir? Stafirnir
okkar? Og því næst æptu menn enn
á ný hverir upp í aðra góða stund!
Þá horíðutit. Júnir djörfustu í augu,
bé réttu hinir ákVe’ðnustu ur s'ér,
Sveittir og raiiðir af ^singunni og á-
fíogyu'Vn?, bg feþe'nyuðy fejfcjjv^rjj&r
svo hx-austlcga, að allur misskilningur
var allseridis óhugsandi:
— Fjandinn steiki mig, ef stafirnir
okkar liggja ekki á kirkjugólfi aust-
urhanaixna á þessari stundu!
Þetta vann strax almenna tiltrú.
Þá var eins og magnleysi færðist yfir
söfnuðinn. l’á steyttu karlarnir hnef-
ana upp mót þakhvelfingunni, og'
konurnar gripu höndum fyrir andlit
sér eins og i bæn. En börnin hrukku
skclkuð iun í skotin og bak við súl-l
urnar, af því að búið var að bölva í
kirkjunni.
Aðeins meinfýsinn hæðnislilálur
þeirra, sexn engan áttu stafinn, smaug
nu yfir allt saman, læddist kringum
ijósakrónuniar og virtist blása á gul
kertaljósin, sem blöktu í dragsúgn-
um á altarinu.
— Og hinum mcgin eru austurhan-
arnir líka í áflogUm — út af stöfunum
ykkar!
Þá smeygðu menn sér loks út í
myrlcrið, og presturinn kom strax á
cítir. Hér og þar uppi á kirkjuásnum
var nú íarið að neína ixafn Lodins:
— Það er hann, sögðu kariarnir
■— Það er lautinantinn, eins og guo
■er ýíir ckk'úr, hann ’dg enginn ann'á.r!
En sá, sem var orsökin í öllu þessu
hafði vit á að vera fjarverandi þenn-
an jólamorgun,
*
Endurheixnt stafanna eftir um-
skiptin kvað hafa tckið áratugi, já,
jafnvel meira en mannsaldur. Menn
gerðu það glappaskot, að hver og
einn reyndi að skipta á staf út af
fyrir sig.
En stafaskiptin áttu eftir að hafa
áhrif á líf manna í báðum sóknum.
Þau urðu til þcss aö óvinir urðu
ýinir á ný, og, gamlir vinir urðu
vcrstu fjandmenn.
Eftir allt saman var það Lodi.n,
,.lautinantinn“, se.m hratt þróuninpi
góðan spöl áleiöis í sóknunum og
beindi að lokurn lxugum manna að
samstarfi. Einhvcr kornst svo að orði:
— Það liggur svo sem i augum
uppi, að við hefðum átt að skipta á
stöíunum sllir í einu, cn ekki hver
fyrir sig.
Og meira en hundraö áruxn síðar
sagð'i stjórnmálamaður cinn, scm vyr
á sendjfcrö í sóknunum:
— Wko, hann Lodin, það var nú
hann, sexn var fyrsti samvinnumyðiyr-
inn okksr.!