Alþýðublaðið - 24.12.1948, Qupperneq 34

■J'll*
Jólablað Alþýðublaðsins
ná þeim um borð, og tókst. okkur því
að sleppa.
Við héldum beina leið til Vest-
mannaeyja; inn f:/rir landhelgislín-
una og tókum að toga. Þar fengum
við 120 kit af úrvals kola. Svo nærri
Eyjunum. vorum við, að eyjarskeggjar
sáu aðfarir okkar úr landi og sendu
þegar tilkynningu um það í lofískeyti
til Reykjavíkur. Sjálfir urðum við
þess ekki áskynja, þar eð við höfðum
hvorki .sendi- né móttökutæki, enda
mundum við og heldur ekki liafa skil
ið skeytið, sem að sjálfsögðu var á
íslenzku. Það vildi okkur til láns. að
íslenzkur togaraskipstjóri, góðkunn-
ingi okkar, sem var á veiðum skammt
frá okkur, heyrði skeytið, lét draga
vörpuna inn í skyndi, hraðaði, sér til
okkar og aðvaraði Billy.
..Komdu þér lieim sem sþjótast,
Billy!“ hrópaði skipstjórinn í kall'-
hornið. „Eyjarskeggjarnir hafa komið
upp um athæfi þitt og sú gamla er á
leiðinni hingað!“
En Billy var ekki á þcim buxunum
að hraða sér á brott. Hann hélt áfram
að toga fyrir innan línuna, unz hann
sá rqykinn frá varðskipinu fjarst við
sjónarrönd. Þá fyrst hélt hann til
hafs, og þegar við fórum fram hjá
varðskipinu, þeytti hann eimblístruna
í kveðjuskyni. Við höfðum verið fimm
sólarhringa að veiðum og sigldum nú
rakleitt til Grimsby með hlaðið skip
af verðmætasta fiski, og var allur
aflinn fenginn á íslandsmiðum. —
innan landhelgislínu. í Grimsby seld
um við aflann fyrir 2.280 sterlings-
pund. '
Skömmu síðan vorum við enn á
íslandsmiðum. Þá skall á okkur of-
viðri mikið. Billy var einn þeirra skip
stjóra sera sitja meðan sætt er, en ,svo
fór að okkur varð ekki vært á mið-
um vegna veðurofsa og ' ölduróts og
Billy afréð að leita skjóls undir suð-
urströndinni. Að þessu sinni reynd-
ist hann hafa set.ið lengur en sætt var.
Togarinn strandaði í blindhríð og'
ofsaroki nálægt Útskálum á Qarð-
skaga.
Togarinn, sem Billy var skipstjóri
á í það skiptið hét ,,Bentor“. í tíu
klukkustundir samfleytt börðu æðis
gengnar holskeflurnar honum við
boðana og -skerin við ströndina, og
var ekki annað sýnna, en hver stund
yrði okkar síðasta. Við skutum upp
eldflugum, og þegar öll von.um björg
un virtist úti. komum við skipsbátn-
um á flot eftir þriggja stunda látlaust
strit, en ekki vorum við fyrr komnir
um borð í hann en brimrótið bar hann
|á: sker, og laskaoist hahn svo, að iajn
féll kolblár ojj; ískaldur sjór. Nokkra
hríð háðum við baráttu upp á líf
og dauða. Þegar einsýnt virtist, að
þeirri baróttu gæti ekki lokið ó ann-
an hátt en með sigri dauðans, bar að
lítinn íslenzkan véjbót. Áhöfn hans
tókst að bjarga okkur öllum og vann
þar afreksverk mikið. Formaðurinn á
þessum litla fiskibát var sjógarpur,
sem ekki hikaði við að leggja líf sitt
og manna sinna í hættu og sannar-
lega var það dirfskubragð mikið að
sigla jafn veiku fleyi inn í hafrótið og
brimið við skerjagarðinn.
Við höfðum að vísu oft átt í erjurn
við íslenzka sjómenn, en í fárviðri og
á hættustund eru allir sjómenn bræð-
ur. íslendingarnir höfðu nauman vista
forða, en auk þess sem þeir höfðu
lagt líf sitt og íley í hættu við að
ar þessum litlu matarbirgðum, helltu
í okltur heitu kaffi, klæddu okkur í
sín eigin föt og buðu okkur að hvíl
ast í rekkjum sínum.
Sólarhring seinna tókst íslenzku
björgunarskipi aö draga , Bentor" á
flot. Björgunarskipið tók okkur og
um borðV úr fiskibátnum og hóít síð
an til Reykjavíkur með ,,Bentor“
skrúfubrotinn og laskaðan í eftir-
dragi.
Allt virtist þetta sýna og sanna að
mikil væri gæfa Billys Loftus og okk
ar, manna lians. En eftir því sem við
nálguðumst Reykjavík virtist ham-
ingjustjarna hins mikla Loftus fara
sífellt lækkandi. Sjóliðsforingi á einu
þeirra skipa, er örinuðust landhelgis-
gæzlu við strendur íslands, bar djúpt
ör á höfði eftir högg, sem honum
hafði verið veitt með eldskörungi/ —
bg þáð vafðskipj lá nú í Reykjavíkur
höfn. ' |
Níðamyrkur var á, er við sigldum
inn höfnina. Sáum við því ógerla
hvaða skip það var, sem ,,Bentor“
var síðlagt við. Þegar dagaði, gekk
ég upp á þilfar og litaðist um. — Það
lá við sjálft 'að ég fengi slag . . .
Billy lá enn á bálki sínum niðri í
skipstjóraklefa. Ég hljóp niður eins
hratt og fætur báru mig, ruddist inn
í klefann þreif í öxl honum og hristi
hann, unz hann vaknaði.
„Billy!“ hrópaði ég. ,,Mannst þú eft
ir varðskipsfoxángjanum, sem þú áttir
í erjum við ekki alls fyrir löngu?“
Billy geispaði. „Æ, þessi sem lagði
til orustu við okkur á vélbátsskrifl-
inu?“ tautaði liann og hugðist sofa
lengur.
Ég kleip hann í fótlegginn. ,.Já, —
það er hann, sem ég á við!“ mælti ég
og hristi hann enn.
„Hvað gengur á! Hvað varðar okk
ur um hann?“ urraði Billy og bjóst
til að sparka í mig. Hann svaf alltaf
með stígvélin á fótunum.
„Okkur varðar auðvitað ekkert um
hann!“ varð mér að orði um leið og
ég vék mér undan sparkinu. ,,Mér
kom aðeins til hugar að segja þér að
við liggjum súð við súð við skip hans.
Annað erindi áíti ég ekki.“
Billy glápti á mig nokkurt andar-
tak. Síðan vatt hann sér fram úr og
kvaðst ætla að skreppa upp ó þilíar
og fá úr þessu skorið. Enn var árla
morguns og f'áir á ferli svo að hann
taldi sig ekki eiga mikið ó hættu.
bjarga okkur, skiptu þeir milli okk-