Alþýðublaðið - 24.12.1948, Qupperneq 47

JólablaS AlþýþublaÓslns
»mn m nn—°»iiii»
.iiii—.un—»nn—r«—nn—
47
ív.v'.:í';
ANNARS HUGA
I»að hefur löngum verið sagt um
prófessora, að þeim hætti öðrum mönn
um fremur við því að vera arinars
hugar, eða ,,utan við sig“ eins og
það er kaliað. Hér fara á eftir nokkr-
ar sögur um prófessora, sem sanna
þennan orðróm:
Brezkur prófessor, frægur fyrir vís
indalegar ritgerðir um eðlisfræði,
vakti oft langt fram á nætur við rit-
sAörf s?n. Kona hans bar kvíðboga fyr
ir því að hann kynni einhvern tíma
að gleyma að slökkva kertaljósið áð-
ur en hann gengi til hvílu, og það
gæti kveikt í húsinu. Kvöld nokkurt
var hvassvirði mikið, og kom frúnni
þá til hugar, að laglega færi nú, eða
hitt þó heldur, ef eldur kæmi upp í
húsinu fyrir vangá og hjárænuskap
húsbóndans, og þegar hún fór sjálf
að hátta brá hún sér því sem snöggv
ast inn í skrifstofuna bauð honum
góða nótt, og sagði svo um leið og
hún gekk á brott: „Mundu nú eftir
því að drepa ljósið, góði minn“.
Um nóttina vaknaði hún, og þar eð
hún varð þess vör, að húsbóndinn var
enn ekki kominn í bólið datt henni í
hug að líta inn til hans og gæta að
hvort hann hefði nú ekki sofnað við
skrifborðið.
Þegar hún kom inn í skrifstofuna
sá hún, að enn logaði ljósið ó kert-
inu, — húsbóndinn lá dauður á gólf
inu. — — Hann hafði verið á leið-
inni í háttinn, en vegna þess hve hann
var utan við sig, drap hann sjálfan
sig staðinn fyrir ijósið.
69 pv rtv sa.o't frá prðfessor. — hann
var bollpnzkur — sem bafði iafnan
bann sið er bann bá+tnði sð lecro'ia
brækurnar sfnar á borð. sem stóð und
ir svefnherbergissiuffganum. Eitt sinn
var hann svo utan við sig, að hann
lagði brækurnar í hvíluna og breiddi
ofan á þær mjög vandlega, — en
sjálfur lagðist liann upp á borðið und
ir glugganum. Þett.a gerði hann þó
ekki nema einu sinni, bar eð hann
fékk lungnabólgu um nóttina og and
aðist skömmu síðar.
Oir svo kerrtur enn snga af brezkum
prófessor. Hann bafði í æ=ku verið
snortmaður mikill, og enda bótt hann
væri miög tekinn að reskiast, átti
hann reiðhest viliugan vel og reið
jafnan góðan spöl á hverjum morgni,
sér til hressingar.
Morgun einn var hann miög ann-
ars bugar. Og bá gerðist bað. að hann
laaði bnakkinn á siálfan sig, — og
varð ekki misgripanna var fvrr en
eftir háifrar s+undar árgangursiausa
tilraun til að komast á bak sjálfum
En Oeiri geta verið utan við sig en
blessaðir prófessorarnir. Það sannar
sagan um kerlinguna. sem sat við eld
inn og prjónaði skotfbúfu af kappi, —
skaraði í eldinn með lausa prjóninum
en tók síðan að prióna með eldskör-
ungnum. Er hún hafði alllengi prjón
Ekki beint gáfulegur á sviuinn,
segið þér? Ég hef heldur aldrei
sagt að hann væri sérlega vel
gefinn.
Ég sagði aðeins að hann væri
öllum hæfileikum gæddur til
þess að verða úrvals bakvörð-
ur. . .
Þú verður ekki aðeins að haga
sér eins og kolbrjálaður mað-
ur, . . . þú verður að vera kol
brjálaður, skilurðu það! Öskr-
aðu eins og naut! . . . Reyndu
að blinda hann, nefbrjóta hann,
. . . mölvaðu í honum allar tenn
urnar! Mundu a^ þú ert fulltrúi
hinnar göfugustu og hreinustu
íþróttar. .
S
\
s
s
s
V
s
V
V
s
V
!S
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
$
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
að brá hún eldskörungnum í eyra sér,
því að hana klæjaði, — og þá fyrst
varð hún þess vör, að prjónninn var
í stærra lagi.-------