Alþýðublaðið - 24.12.1948, Qupperneq 52

hafði rétt til að búa í húsi ykkar og
nota áhöld ykkar og húsgögn?"
, Já, auðvitað!“ svaraði ég.
;,Hræðilegt!“ stundi asbestklæddi
maðurinn. ,,Nú fyrst fæ ég nokkra
hugmynd um þær ógnir. sem þið haf-
ið átt við að bua.“ Og óttirín var auð-
sær á svip hans.
Og skyndilega kom mér til hugar,
að allar þær manneskjur, sem ég
hafði séð þarna á reiki, litu nákvæm-
lega eins út, að því er séð varð.
, Segið mér eitt,“ mælti ég. ,;Hvað
er orðið af kvenfólkinu? Er það líka
horfið úr sögunni?“
,,Ónei,“ svaraði förunautur minn.
, Það er <enn við líði. En viðhorfin eru
gerbreytt á því sviði. Það breyttist
eftir að það hóf uppreisnina og fékk
franmgengt þeirri kröfu sinni að njóta
fulls jafnréttis við karlmennina. Það
var byrjað að bera fram kröfur á ykk
ar tíð, var það ekki?“
,,Jú, — þær töluðu um kosningar-
rélt og kjörgengi og hitt og þetta.“
,,Já, —- kvenfólkið á yðar tíð var
vist hræðilegt/Klætt feldum af dauð
um skepnum og skreytt marglitum
gjörðum? Og svo hló það, þegar það
var að fleka ykkur út i þetta sam-
band. — Uss — --------“

,,Asbesto!“ varð mér að orði, — ég
vissi nefnilega ekki hvað hann hét.
, Haldið þér að þessar vofukenndu,
gráklæddu kvenverur, sem rangla
þarna um auðnina, þoli nokkurn sam
anburð við þær himneskú, dásamlegu,
töfrandi-----------“
Og al.lt í einu datt mér eitt í hug:
,,Börnin?“ hrópaði ég. „Hvað um
börnin--------—?“
,,Börnin,“ svaraði hann. „Nei, ég
hcf ekki heyrt þess getið. að nein
börn hafi fæðzt síðustu aldirnar. Það
híjóta að hafa verið viðbjóðslegar
verur. Sígrenjandi, var það ekki? Og
svo uxu þau — eins og plöntur---------“
Jólablað 'AlþýÓublaÓsins
,,Asbesto!“ mælti ég og reis á fæt-
ur. ,,Þetta er þá það. sem koma skal.
Þúsund ára ríkið, — árangur þúsund
árá baráttu fyrir menningu og þró-
un, — þessi tilvera, sem rænir mann-
kynið gersamlega allri ábyrgð. öllu
eríiði, — og um leið allri ánægju og
lífsgleði. í stað baráttunnar hafið þið
hlotið þrautleiðinlega og dapra kyrr-
stöðu; í stað sorgar, þjáninga og dauða
hefur tilbreytingaleysið og óttinn við
hrörnunina orðiö hlutskipti ykkar.
Gefið mér aftur hina horfnu öld á-
hættu, erfiðis, baráttu og öryggis-
leysis!“ Síðustu orðin hrópaði ég eins
hátt og rómur minn leyfði.------, Nú
skil ég gildi baráttunnar —- — —!“
, Hvers konar hróp og köll eru
þetta?“ heyrði ég spurt með reiðilegri
rödd.
Ég glaðvaknaði allt í einu.
Ég lá endilangur á legubekknum í
herberginu í gistihúsinu þar sém ég
bjó. Inn til mín bárust köíl, skarkali
og þys annríkisins úti fyrir, og róm-
ur kunningja míns, drukkna manns-
ins hinum megin við þilið.
,,Jæja, — ætlarðu að reyna að halda
þér saman, kunning'i!“
Ég ákvað að verða við tilmælum
hans.