Alþýðublaðið - 24.12.1950, Blaðsíða 7

JÓLAHELGIN
7
menn. En til þess að geta greint tón-
inn í orðinu „tollheimtumaður11, þarf
að snúa því í „hernámsgróðamaður“
eða eitthvað því líkt. Jesús lét heldur
ekkert aftra sér, er rómverski
hundraðshöfðinginn gerði honum
orð og bað hann að lækna svein
sinn. Hver veit nema þessi sami
rómverski hundraðshöfðingi hafi
tekið þátt í að negla Gyðinga á kross.
Það var aðeins tvennt, sem þessi
maður bar skynbragð á, að skipa fvr-
ir og hlýða fyrirskipunum. Hann var
maður harður og einstrengingslegur:
„Segi ég við þennan: Far þú, og
hann fer, og við annan: Kom þú, og'
hann kemur ...“ Jesús lét sér ein-
faldan hugsunarhátt han? lynda og
læknaði sveininn.
Innreið Jesú í Jerúsalem varð
næsta hátíðleg og mikilfengleg.
Menn flykktust um spámanninn, er
hann kom ríðandi á asnanum. Vera
má, að hyllingin hafi á vissan hátt
verið kröfuganga gegn Rómverjum.
Slíkt ber að minnsta kosti við.
„Og pokkrir faríséar í mannfjöld-
anum sögðu við hann: Hasta þú á
lærisveina þína. En hann svaraði
og sagði: Ég segi yður, að ef. þessir
þegðu, mundu steinarnir hrópa.“
Hann fór svo fyrst inn í forgarð
musterisins. Þar voru kaupmangarar
í hópum, eins og raunar er títt fram-
an við musteri í Austurlöndum.
Þetta særði hann mjög. Hann krafðist
þess, að friður ríkti við musterið eins
og heima í smáborgum sveitanna eg
lét ekki þar við sitja. Hann hratt um
borðum víxlaranna, svo að pening-
arnir skoppuðu um á jörðinni, og
velti stólum dúfnasalanna um koll.
„Ritað er“, segir hann í réttlátri
reiði. „Hús mitt á að nefnast bæna-
hús, en þið hafði gert það að ræn-
ingjabæli.11
Síaukinn stígandi er upp frá þessu
í sögu Jesú. Hanri verður hvassyrt-
ari í deilum, og stundum bregður
fyrir hinum bitrustu andstæðum.
Lúkas, sem menntaðastur var
guðspjallamannanna, segir svo:
„En í áheyrn alls lýðsins sagði
hann við lærisveina sína: Varið yð-
ur á fræðimönnunum, sem gjarnt er
að ganga í síðskikkjum og hafa
mætur á að iáta heilsa sér á torgun-
um og í efstu sætum í samkundun-
um og helztu sætum í veizlunum.
Þeir eta upp heimili ekknanna og
flytja langar bænir að yfirskini.
Þeir munu fá því þyngri dóm.“
„En er hann leit upp, sá hann auð-
menn vera að leggja gjafir sínar í
fjárhirzluna. Og hann sá ekkju eina
fátæka, er lagði í hana tvo smápen-
inga. Og hann sagði: Sannlega segi
ég yður. Þessi fátæka ekkja lagði
meira en allir hinir, því að þessir
hafa allit1 lagt fram til gjafanna af
nægtum sínum, en hún lagði af
skorti sínum alla þá björg, sem hún
átti.“
Þessum andstæðum er stillt hvorri
gegn annarri af mikilli djörfung.
Er Jesús var næstu daga á eftir á
ferli um forgarð musterisins, var
hann ailtaf höfuðsetinn af flugu-
mönnum, sem reyndu að koma hon-
um í ógöngur. Einu sinni bar svo
við, að æðstu prestarnir, fræðimenn-
irnir og .öldungarnir spurðu hann
beinlínis: „Seg þú oss, hvaða vald
hefur þú til að gjöra þetta, eða hver
hefur gefið þér þetta vald?“
„Og þeir höfðu gætur á honum og
sendu út njósnarménn, er láta
skyldu sem þeir væru réttlátir, til
þess að þeir gætu haft á orðum hans
og selt hann í hendur yfirvöldunum
og á vaid landstjórans. Og' þeir
spurðu hann ög mæltu: Vér vitum,
meistari, að þú segir og kennir svo
sem rétt er og gjörir þér engan
mannamun, heldur kennir þú guðs
veg í sannleika. Leyfist oss að gjalda
keisaranum skatt eða ekki? En hann
mei’kti flærð þeii'ra og sagði við þá:
Sýnið mér denar. Hvers mynd og yf-
iskrift hefur hann? En þeir sögðu:
Keisarans. En hann sagði við þá:
Gjaldið þá keiáaranum það, sem
keisarans er, og guði það, sem guðs
er. Og þeir gátu ekki haft neitt af
oi-ðum hans í viðurvist lýðsins, og
þeir undruðust svar hans og þögðu.“
Hann kunni þá list að snúa menn
út af laginu með því að svara með
spurningu og svara árásum með því
að sneiða að árásai'mönnunum. En á
stundum vék hann í svari sínu að
meginkjarna kenninga sinna.
,,Þá kom einn af fræðimönnunum,
er hafði hlýtt á orðaskipti þeirra;
skildist honurn, að Jesús hefði svar-
að þeim vel, og spurði hann: Hvert
boðorð .er fyrst allra? Jesúx svaraði:
Heyr ísrael! Drottinn, guð vor, hann
einn er drottinn. Og þú skalt elska
drottin guð þinn af öllu hjarta þínu
og af allri sálu þinni og af öllum
huga þínum og af öllum mætti þín-
um. Annað er þetta: Þú skalt elska
náunga þinn eins og sjálfan þig.
Ekkert annað boðorð er þessura
meira.“
Einhvérju sinni, er andstæðingar
hans settust að honum, sagði hann
dæmisögu — hina frábærustu af öll-
um dæmisögum, sem harla minnis-
stæð hlýtur að verða hverjum þeim,
sem einu sinni les hana:
„En hvað virðist yður? Maður
nokkur átti tvo sonu. Og' hann gekk
til hins fyrri og sagði: Sonur, far þú,
vinn í dag í víngarðinum. En hann
svaraði og sagði: Kei, ég vil ekki,
en eftir á sá hann sig um hönd og
fór. Þá gekk hann til hins síðari og
mælti á sömu leið'. En hann svaraði
og sagði: Já, herra, en fór hvergi.
Hvor þeirra tveggja gjörði vilia föð-
urins. Þeir segja: Hinn fyrri. Jesús
segir við þá: Sannlega segi óg yður:
Tollheimtumenn og skækjur munu
ganga á undan yður inn í guðsríkið.“
Stundum kom líka fyrir, að hann
talaði fullum hálsi og jós ókvæðis-
orðum yfir faríseana. Til er engin
biturri ræða en í’æðan um fræði-
mennina og faríseana í Mattheusar-
guðspjalli. Árásir hinna fyrstu jafn-
aðai-manna á kapítalist.a standast
engan samjöfnuð við niðurlægingar-
orð Jesú um þá. Hver setning er sem
glóandi járn.
„Og þeir binda þungar byrðar og
lítt bærar og leggja mönnum þær á
hei’ðar, en sjálfir vilja þeir ekki
snerta þær með fingri sínum. En öll
sín vei’k gera þeir til þess að sýnast
fyrir mönnum. ... Véi yður, þér
fræðimenn og farísear. Þér hræsn'
arar! Þér lokið himnaríki fyrir
mönnunum, því að þér gangið þar
eigi inn. ... Þér hræsnarar! Þér far-
ið um láð og lög til þess að ávinna
einn trúskipting, og þegar hann er
orðinn það, gerið þér hann að hálfu
verra vítisbarni en þér sjálfir eruð.
... Þér líkist kölkuðum gröfum, sem
að utan líta fagurlega út, en eru að
innan fullar af dauði’a manna bein-
um og hvers konar óhreinindum. ..“
Þessi ræða hlýtur að hafa liitt sem
hnefahögg í andlit þeim faríseum,
sem fram hjá gengu. Þeim fór nú
daglega fjölgandi, sem söfnuðust
saman til að hlýða á orð hans. Hver
er hann? — spurðu menn á götunni.