Alþýðublaðið - 24.12.1950, Blaðsíða 21

JÓLAHELGIN
21
s Sagá frá Bayern eftir Sybille Binder.
! JÓLAGÆSIN
ATBURÐIRNIR, sem þessi saga
greinir frá, eru ekki neinn uppspuni.
heldur gerðust þeir.í ra'iin og' veru í
Fremdlingen í Suður-Bayern á síð-
ast liðnum jólum. Fremdlingen er lít-
ill bær, — það er að segja, þeir, sem
þar búa, kalla það bæ. aðrir kalja
þar aðeins þorp.
— Gettu hvað ég er með í pokan-
um, sagði húsbóndinn og lagði stóra
bakpokann sinn gætilega frá sér á
eldhúsborðið. Konan hans leit á
Iiann og augnatillit hennar var
þrungið aðdáun og traus.ti. Hún
hafði verið eiginkona hans í eitt ái',
og hún var þess fullviss, að allt, sem
liann hafðist að, væri harla gott.
— Egg, mælti hún, og það var eft-
irvæntingarhreimur í rödd hennar.
Iiann dró tjöldin fyrir eldhúsglugg-
ann, en konan rak upp lágt óp, því
að bakpokinn gei'ði sér hægt um vik
og veiti sér fram af borðinu.
— Þey, þey, sagði maðurinn, —
ætlarðu að koma okkur í vandræði,
kona? Hann kraup á kné við pokann
og opnaði hann. Gæs, hvít og feit
gæs með gráa kollhettu og rautt nef,
bi'ölti upp úr pokanum og vaggaði
út á gólfið. Honk-honk-honk, sagði
hún, honk-honk.
— Uss-uss, sagði maðurinn, —
reyndu að þegja. En gæsin var svo
kát og glöð af því að vera laus úr
þröngum og myrkum pokanum, að
hún gat ekki mcð neinu móti haldið
sér saman.
Konan klappaði saman lófunum.
— Hvar náðir þú í þessa gæs, Franz?
. spurði hún fagnandi.
— Það má ég ekki segja, mælti
liann og kýmdi við. — En'.falleg er
hún, það verður þú að viðurkenna.
í —Hvað gafstu fyrir hana? hvísl-.
áði konan.
— Það var svartamarkaðsvei'ð,
" auðvilað, svaraði liann, — og við
1 verðum að spara við okkur ýmislegt
•• fyrst i stað. En það eru ekki jól nema
• einu sinni á ári.
. — Fyrstu jólin okkar, sagði hún
með blíðu og kyssti liann.
— Það hjólaði lögregluþjónn fram
á mig á leiðinni, sagði maðurinn og
hló viö. — Ég vissi ekki hvað ég átti
til bragðs að taká, en hann Var að
flýta sér og veitti mér enga athygli.
Og' nágranni okkar stóð úti við
garðshliðið. Kartöflur? spurði hann.
Já, kartöflur, svaraði ég, það er ekki
gaman að guðspjöllunum, ég fékk
ekki neipa sex kílógrömm, og hafði
þó mikið fyrir því. Já, ég sagði kart-
öflur, en það voru sex kíló af lifandi
gæsakjöti í pokanum, kona. Og hann
leit á konu sína, stoltur og sigri hrós-
andi.
-— Þetta verður sannkallaður há-
tíðarmatur, mælti konan. — Steikt
gæs, troðin eplum, • sykurbrúnaðar
kartöflur og rauðkál. Og gæsakjötið
endist okkur í marga daga. Það er
hægt að treina sér heila gæs ótrúlega
lengi. »
-— Eða lifrin, hrópaði maðurinn.
— Hún rennur á tungu manns.
— Já, og steikt gæsarinnyfli með
lauk, og svo tekur maður afganginn
af steikinni og býr til kjötsnúða, og
ílotið af heilli gæs vegur að minnsta
kosti eitt kíló, bætti konan við.
----Og steikin er meyr í röndina,
og' ekkert er' ljúffengai'a en litlir
steikarskorpubitar, ef maður étur þá
brennheita með söltu brauði eða
steiktum kartöflum. Og þegar mað-
ur tyggur þá, lekur feitin út úr
munnvikunum á manni og niður alla
höku. ... Þegar mér verður hugsað
til þess, fyllist munnurinn af vatni.
Hann starði á gæsina. — Já, það ligg-
ur við að ég verði óður, þegar ég
hugsa um þetta; ég hef ekki fyrr
íundið hve hungraður ég er. Satt að
segja var ég búinn að gleyma því, að
slíkt lostæti íyrirfyndist.
Hann tróð þurrkuðum rósablöðum
í pípuna sína og kveikti í.
— Að síðustu, mæiti konan, sgm
bæði var sparsöm og ýel áð sér í öllu,
sem við kom matargerð, — hr’einsár
maður upp það, sem eftir verður af
floti á fatinu, og lætur það í krukku.
Ekkert cr jafn óbrigðult lækninga-
ráð við ofkælingu og að bera gæsa-
flot á brjóstið.
— Eða þá fiðrið, hrópaði maður-
inn. — Fiður af heilli gæs hlýtijr að
nægja í svæfil. Okkur veitir heldur
ekki af, svæfillinn okkar er ekki orð-
inn mikils virði. Hann hló. -—Þegar
maður hefur keypt. gæs, ságði hann,
— getur niaður tékið .lífinu rólega.
Hún uppfyllir aliar ’þarfir hianns.
En nú kom konunni skyndilega
svo skelfilegt í hug, að svipur henn-
ar varð þrunginn ugg og kvíða. —
En Franz, stundi hún, — við verðum
að drepa gæsina fyrst.
— Þarna komstu með það, svaraði
maðurinn, — ekki datt mér þetta í
hug.
— Það er verk, sem þú verður aö
sjá um, varð konunni að orði. —
Háls gæsanna er furðulega sterkur,
skal ég segja þér. Ég hafði það fyrir
venju, þegar ég var krakki, að fela
mig einhvers staðar, þegar veriö var
að höggva hænsnakjúklingana. Ég
þoli eklti að sjá þá flögra um haus
lausa. Ekki gæti ég aflífað gæsini,
hvað sem í boði væri.
— Ég hef aldrei banað nokkurri
skepnu, svaraði maðurinn. — Og
þessi gæs er svo stór, að það þýðir
víst ekki minnstu vitund að reyna
að komast að samningum við harja,
hvað þetta snertir.
Honum varð litið á gæsina, sem
stóð hin hróðugasta á eldhúsgólf-
inu, og um leið varð honum hugsað
til allra þeirra bragðljúfu rétta, sem
gera mátti úr skrokki hennar.
•— Nú veit ég ráð, sem dugar,
mælti maðurinn og var hinn hreykn-
asti. — Við getum banað henni með
sterku svefnlyfi. Það hlýtur að vera
eitthvað til af því, síðan hún frænka
okkar blessunin dvaldist hér stíðast.
Hann hljóp inn í svefnherbergið,
kom að vörmu spori aftur og hélt á
fjórum svefnlyfstöflum í lófa sínum.
-— Sjáðu nú til, niælti hann sigri
hrósandi við konu sína. — Þetta
hlýtur að vera nógu sterkur
skammtur til þess að drepa cina gæs.
Konan hans starði á Iiann aðdáun-
araugum. Það þurfti mcíra en smá-
vandræði til þess að koma slíkum
manni í bobba. Ævinlega skyldi
hann kunna einhver ráð,
Hann leysti svefnlyfstÖflurnar
upp í vatni, opnaði síðan gogginn á
gæsinni og hellti öllu vatninu ofan i