Alþýðublaðið - 24.12.1950, Blaðsíða 33

JÓLAHELGIN
33
Ffamhald af
Dómsmorð á
h'ann hann til Heródesar, sem þessa
daga var einnig í Jorúsalem. '
Nú drógu þeir Jeisú fyrir Heródés-
er áður hafði líflátið Jóhánnés skíf-
ara, læriföður Jesú og vin. Heródes
lck mikil forvitni á að sjá þennan
nýja alþýðupredikara og bar upp
fyrir iiann ýmsar spurningar, en •
Jesú svaraði alls ekki. Ný pyndinga-
lota virtist heldur eltki stoða neitt.
Nú, þegar öllu var á botnin hvolft,
var Jerúsalem heldur ekki lögsagn-
arumdæmi Heródesar. Hann réði
Gkki yfir hersveitunum þar, og það
átti ekki að líta svo út^ sem hann
reyndi að vinna hylli musterisvalds-
ins á kostnað Pílatusar. Vera ltynni
raunar, að Pílatus mundi hækka lít-
ið eitt í áliti í Róm — lækkaði að
minnsta kosti ekki í áliti. Hann
sendi svo Jesú til baka til Pílatusar.
Þar átti þá að ráða af um líf hans
eða dauða. Pílatus settist í dómara-
stólinn á nýjan leik.
Mattheus jjreimr nú hér frá at-
viki, er orðið hefur skáldum margra
alda títt að yrkisefni. Er Pílatus var
að dómi, gerði kona hans honum orð
og bað hann að eiga „ekkert við þenn-
an réttláta mann því að rnargt hef
égi þolað í dag hans vegna í draunii.“
„Þér hafið fært mér þennan
mann“, sagði Pílatus við mannfjöld-
ann, „svo sem þann, er leiddi lýðinn
afvegá; og sjá, ég hef í viðurvist yð-
ar yfirheyrt hann og enga sök fund-
ið hjá manni þessum í því, er þér
ákærið hann fyrir; ekki heldur
Hcródes, því að hann'sendi hann aft-
ur til vor. Og sjá; ekkert er það af
honum drýgt, sem dauða sé vert. Ætla
ég því að refsa honum og láta hann
lausan“.
En við það var ckki komandi. Á-
.kærendurnir heimtuðu blóð. Pílatus
leitaði því annarra bragða. Það hafði
verið venja hans aö láta einhvern
íanga lausan á páskahátiðinni, og nú
hafði hann einmitt í haldi þoi'para
nokkurn að nafni Barrabas, er gerzt
hafði sekur um morð í óeirðum, þótt
hann hefði ekki átt sök á sjálfum
óeirðunum. Það skipti ekki neinu
máli, þótt hann yrði -látinn laus.
11. blaðsíðu.
hernámsárum.
/ Pílatus steig út á svalirnar framan
við kastalann. Þar var mikill mann-
söfnuður, sem prestarnir höfðu hóað
saman. „En æðstu prestarnir æstu
upp mannfjöldann ...” segir
Markús.
„Hvorn æskið þér, að ég gefi yð-
ur lausan,“ hrópaði Pílatus, „Barra-
bas eða Jcsúm?“
„Gef oss Barrabas lausan“, var
svarið.
„Hvað á ég að gera við hann, sem
þér kallið Gyðingakonunginn?“,
spurði Pílatus.
„Krossfestu hann“, grenjuðu þeir
á móti.
„Hvað illt hefur hann þá gjört?“,
spurði Pílatus enn. Og þá grenjuðu
þeir enn hærra:
„Krossfestu hánn!“
Það var því sjáanlega ekki um
annað að ræða. En til þess að reyna
allar leiðir lét Pílatus húðstrýkja
sakborninginn enn, ef vera mætti
grinmidarlosta ofstækismannanna til
fullnægingar — en kom þó ekki að
neinu haldi. Svo var nú komið mál-
um, að Heródes hafði i'étt að mæla:
Hví skyldi það átt á hættu, að þess-
ir ofstækismenn hlypu í kyrrþey með
söguna til Rómar, í jafn einstæðu til-
felli og einskis verðu írá pólitísku
sjónarmiði.
Jæja þá. Pílatus þvoði hendur sín-
ar að öllum ásjáandi.
„Sýkn er ég af blóði þessa rét.t-
láta manns. Þér verðið að sjá íyrir
því.“
Og múgurinn orgaði fornþekkl
svar neðan af torginu:
„Kpmi blóð hans yfir oss og yfir
börn vor“.
Að lokinní einni pyndingalotunni
enn var Jesú færður á aftökústað-
inn, Golgata — og krossfestur. Tveir
ræningjar voru negldir upp við hlið
hans. Hermennirnir köstuðu hlutum
um klæði hans . . . Hann var negldur
á krossínn um níuleytið árdegis, en
dó um miðjan dag.
Fáein orð hans á krossinum hafa
geymzt.
Er ræningjarnir tveir liæddu hann,
sagði hann:
þessu, stóðu allt í einu tveir menn
lijá þeim í skínagdi ldæðum. Og er
þær urðu mjög hræddar og hneigðu
andlit sín til jarðar, sögðu þeir við
þær: Hví leitið þér hins lifanda með-
al hinna dauðu? Hann er ekki hér,
en hann er upp risinn. Minnist þess,
hvernig hann talaði við vður, meðan
hann enn var í Galileu, og sagði, að
mannsonurinn ætti að verða fram-
scldur í hendur syndugra manna og
verða krossfestur og upp rísa á þriðja
degi. Og þær minntust orða hans og
sneru aftur frá gröfinni og kunn-
gjörðu allt þetta þeim ellefú og öll-
um hinum. Það voru þær María
Magdalena og Jóhanna og María
Jakobs; hinar sögðu og postulunum
frá þessu með þeim. Og orð þessi voru
í augum þeirra eins og hégóma-
„Faðir fyrirgef þeim, því að þeir
vita ekki, hvað þeir gjöra.“
Dauðann bar þannig að, segir
Markús:
„En um níundu stund kallaði Jesú
hárri röddu: Elóí, Elóí, lama sa-
baktaní, sem er útlagt: Guð minn,
guð minn, hví hefur þú yfirgefið
mig? Og' er nokkrir þeirra, er hjá
stóðu, heyrðu það, sögðu þeir: Sjá,
hann kallar á Elía. Hljóp þá einn til
og fyllti njarðarvött cdiki, stakk hon-
um á reyrstaf og gaf honum að
drekka, og' mælti: Bíðið við, sjáum
til, hvort Elía kemur að taka liann
ofan. En Jesú kallaði hárri röddu og
gaf upp andann.“
Lærisveinarnir voru eins og lam-
aðir. Þeir tóku sér ekkert fyrir hend-
ur — áttu enda hvenær sem var á
hættu að vera sjálfir krossfestir —
°g ,gátu heldur ekkert gert. Slíkt
rcgindjúp var staðfest á milli fiski-
mannanna fátæku og þeirra háu
herra, sem vjð var að eiga . . . Vert
er þó þess að geta, að maður nokk-
ur, göfugur —■ og sakbitinn, Jósef
frá Arímaþeu að nafni, lét taka lík-
ama Jcsú af krossinum og leggja
liahn í gröf.
' Lúkas segir svo frá:
„Og hvíldardaginn héldu þær
(þ. e. María Magdalena, Jóhanna og
María Jokobs) kyrru fyrir samkvæmt
boðorðinu. En í afturelding fyrsta
dag vikunnar komu þær til grafar-
innar mcð ilmjurtirnar, er þær hofðu
útbúið. Og þær fundu steininn vcltan
frá gröfinni. Og er þær gengu inn,
fundu þær ekki líkama drottins
Jesú. Og er þær skildu ekkert í