Alþýðublaðið - 24.12.1950, Blaðsíða 29

29
JÓLAHELGIN
G6RD
RflRiESINS
Verzlun Valdimars Long,
Ilafnarfirði.
Bækur
Ritföng
Pappírsvörur
Leikföng
Viðtæki
Leðurvörur
Saumavélar
Myndavélar
Filmur
Brunatryggingar
Líftryggingar
Sjóvátryggingar
Happdrætti
Fræ og blómasala
hjá
Valdimar Long9
StrandgÖtu 38. — Símar 9288 og 9289.
árum kom ýmislegt fram, sem ein-
mitt benti til þess, að hann hafi
kunnað eitthvað fyrir sér. Heyrði ég
ýmsar sögur í æsku minni, er bein-
línis áttu að sanna þetta. Voru sögur
þessar einkum um viðskipti hans við
mótbýlismenn og nágranna,.þar sem
hann bar ávallt sigur úr býtum og
þótti ekki einleikið. Ef, hanp hat'ði
einhver óþægindi af ágangi búpén-
ings annarra, þá vildi þeim búpen-
ingi verða nokkuð slysahætt, án þess
að sýnilegt væri að hann kæmi þnr
nokkuð nærri. Þá var álitið, að hann
beitti göldrum eða einhverjum ó-
þekktum áhrifamætti.
Enda þótt sögur þessar væru að
ýmsu leyti merkilegar, þá verður
það þó að teljast ennþá furðulegra,
að svo virðist sem hann hafi getað
beitt þessum mætti sínum eftir að
hann var dauður, þótt það sé ofar
mannlegum skilningi. Og nú vill svo
einkennilega til, að enda þótt ég
þekkti karlinn vel í lifanda lífi, þá
hófust viðskipti okkar fyrir alvöru
ekki fyrr en eftir að liann var dauð-
ur, og skal nú lítils háttar frá þeirp
sagt.
Þegar „gamli Friðrik" -andaðist,
átti hann nokkur efni, en engan erf-
ingja hér á lándi, því börn hans
fluttust til Vesturheims og munu
flest eðá öU hafa verið dáin á undan
honum. Hreppstjórinn tók því eignir
karlsins í sínar hendur og hélt upp-
boð á þeim einn góðviðrisdag' um
haustið. Allt seldist þar með upp-
sprengdu verði, eins og venjulegt er
á uppboðum, en svo má vera, að
góða veðrið hafi átt einhvern þátt í
því.'Ég hafði miklar mætur á væn-
um kindum og hafði því hug á að
kaupa eitthvað af ánum hans. En
bæði var það, að verðið var hátt og
svo var mér kunnugt um, að karlin-
um hafði verið illa við mig, svo að
ég var mjög ragur við að gera þarna
mikil kaup. Samt hætti ég á það að
kaupa þarna eina fallega veturgamla
á og treysti því að hún mundi lánast
jnér, vel. Þá keypti ég„ einnig koff-
ortið hans. Það var stérkt, og vönduð
skrá fyrir því. Annáð keyti ég ekki,
Hest átti Friðrik gamlí, mósóttan
að lit, sem var nokkuð farinn að eld-
ast, en hafði verið afbragðs skepna.
Ekki fékk hreppstjórinn að selja
hann, því karlinn var búinn að biðja
-föður minn að slá klárinn -af, þegar-
hann sjálfur hefði ekki not hans
lengur. Þetta gerði faðir minn af
trúmennsku, eins og annací. er hon-
íúm var falið. Hann skaut „Mósa“ um
haustið, enda þótt klárinn hefði get-
að lifað nokkur ár enn. Ég veitti því
athygli, að næstum nýjar sbeifur
voru undir ldárnum, og bað ég föð-
ur minn þess að láta mig hafa bær,
og kvaðst ég ætla aðjárna með þeim
fyrsta hestinn, sem ég eignaðist.
Þetta .samþykkti faðir minn fúslega
og kvaðst óska, að fy.rsti hesturinn
minn yrði eins traustur og góður og
Mósi. Því næst tók ég skeifurnar,
vafði utan um þær vandaðar umbúð-
ir og innsiglaði síðan, líkt og gert er
með peningabréf og önnur verð-
mæti. Að þessu loknu setti ég skeif
urnar niður í botn á koffortinu, er
ég keypti á uppboðinu, og ákvað að
hreyfa þær ekki fyrr en ég' þyrfti að
nota þær undir fyrsta hestinn minn.
Koffortið var vel læst og geymdi ég
ávallt lykilinn sjálfuf.
Að kvöldi hins 8. nóv. þetta um-
rædda haust gerði blindþreifandi
stórhríð með óskaplegri xannkomu.
Fé var allt úti, því tíðin hafði verið
með fádæmum góð í margar vikur.