Alþýðublaðið - 24.12.1950, Blaðsíða 18

18
JÓLAHELGIN
♦— r—. —«—< • Orðsending ► ^ i s s s s s s
frá > s s s
Kjólabúðinni, Bergþórugötu 2. s s s s
Ávallt eitthvaö af' vefnaðarvörum og barnafatnaði. s V s s s
Daglega teknir fram dömukjólar. • : i ( ■ ‘ / ' • , . ' ; . • ; . $ s s s s
Kjólabúðin, Bergþórugötu 2. s s s s
n . _ ___—; ; < s s ►
Gleðileg jól!
Gott nýtt ár!
T ryggingmtofnun
ríkisins
s
s
s
s
s
s
$
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
Þessu næst kemur langur listi orða
og setninga úr rimunum, sem Jónas
ílokkar í fyrrgreinda þrjá flokka. Er
hér ekki rúm til að taka ncrna örlítið
sýnishorn:
Málleysur og bögumæli: „Þegar
einhver á að ganga í rímunum, þá
er hann sjaldan látinn ganga — það
er svo einfalt! — en hann verður að
„arka“, eða „krefja að arka,“ „dika,“
„drýgja ferðir“, „gá“, „iða“, „hafa
kreik“, „lalla“, „sveima“, „troða“ og
„þramma“. „Píkurnar sníkja á, að
fá fríðan elda síkja týr.“
„Hortittir eru óþrjótandi, þeir úa
og grúa, svo enginn maður getur tal-
ið þá. Leirskáldin hafa nokkurs kon-
ar sérstakt lag á að troða þcim inn
í hverjd smugu á öllu, sem þeir kveða,
og einkurri eru þeir hnaskari en frá
verði sagt, að ná mátulega löngum
lýsingarorðum og keyra þau inn í
götin á erindum, en hirða aldrei,
hvað þau þýða. „Blíður, „dyggur“,
„fári skertur", „argur“, „armur“,
„blauður", „dyggða snauður“,
„frama rír“, „smánar frekur“ ...“
„ . . . Nú er að mjnnast á kenning-
arnar: Þær eru, eins og lög gera ráð
fyrir, töluvert tnyrkar og reknar
saman, hver annari vitlausari, og
sumar svo óviðfeldnar og voðalegar
meðferðar, að hver maður ætti að
vara sig á að nefna þær, svo hann
brjóti ekki úr sér tennurnar á slíku
hraungrýti. Kvæðagyðja skáldsins
heitir „greina skögul“ og „íbúð fræða
nægða“, skáldamjöðurinn heitir
„boðnar keita“, jörðin heitir „heima
lóð . . .“
„KEFUlt EI SNILLI VOKA“.
„Af því, sem nú er talið, má að
nokkru leyti geta sér til orðfæris-
ins. Það er ofur afllaust og tuddalegt,
eins og við er að búast, þegar höf-
undurinn fer ekki be'tur að ráði sínu.
Nógar dönskuslettur koma líka inn-
an um; cn ekki cru þær eins gríðar-
lega margar og við mætti búast af
slíkum höfundi. Þær éru við og við
prentaðar með frábrugðnu letri (t.
d. m. „Það l'ær nú aÖ vera sama“,
10., 55.), og veit ég ekki, hvort það
eru glettur úr prentaranum, eða mað-
urinn, sem orti, veldur því sjálfur,
af því hann hefur þókst af þeim; og
er honum að vísu til þess trúandi,
ekki síður en þar sem hann er að
hælast um, að hann hafi gert sig að
athlægi og tekið sér danskt nafn,
„kefur ei snilli vora“ segir skáldi!
— þar var líka sæmdin x!“
„LEIRSKÁLDUNUM Á EIvKI AD
VERA VÆRT.“
Jónas endar ritdórn sinn á þessum
orðum:
„Þetta mun þykja nóg komið af
svo góðu, og vildi ég óslta það, sexn
hér er sagt, gæti orðið einhverjum
til viðvörunar, sem fengizt við rímna-
kveðskap eftirleiðis. Mér pfbýður,
þegar ég fer að hugsa um, að þett.a
eru elleftu rímurnar, sem maðurinn
hefur kveðið — og lauk við þær, þeg-
ar hann stóð á þrítugu. Hvílík van-
brúkun á skáldskapar-listinni! hví-
1 íkt hiröuleysi um sjálfan sig og
aði-a — að hroða svona af kvcðskapn-
ura og í'eyna ekki heldur til að vanda
sig og kveða minna. Þetta má ekki
svobúið standa. Leirskáldunum á
ekki að vera vært; og þeixn mun
varla verða það úr þessu, nema þau
fari að taka sér fram, og hætti með
öllu, eða yrki betur. Höfundur
þessara orða skal að minnsta kpsii
heita á hvern, sem fyrstur verður