Alþýðublaðið - 24.12.1950, Blaðsíða 9

JÓLAHELGIN
9
Musterið í Jerúsalem á dögum Heródesar. •— Myndin er af líkani, sem gert. hefur verig eftir rústum og frásögum.
Er hann lausnarinn, sem koma á?
Hann talaði vissulega með næsta ó-
skiljanlegu hispursleysi — án þess
að nokkuð tvírætt eða torrætt væri
í máli hans.
Musterisvaldinu fannst hér hætta
buin. Þessi sveitamaður hirti ekki
hið minnsta um þau vandræði, sem á
hverjum degi bar að í sambúð þjóð-
arinnar og hernámsvaldanna. Hann
tfar ekki háður neinni hinni trúar-
legu stjórnmálahreyfingu. Vitað var
þó, að eitthváð hafði hann verið rið-
inn við Jóhannesarflokkinn, er svo
var nefndur eftir skírara nokkrum,
sem Heródes hafði látið hájshöggva.
— Og nú var hann á beinni leið út í
slíka tvísýnu, að haft gat blóðugar
afleiðingar í þessari órólegu borg.
Harrn var átumeinið, sem voðinn að
innan stafaði af, enda var beztur
jarðvegur fyrir orð hans með þeim
,,óþjóðalýð“, sem forráðamönnunum
var sízt að skapi.
Njósnarmennirnir, sem ekki munu
allir hafa stigið í vitið, lcomust á
snoðir um það, að hann nefndi sig
sjálfur „lausnarann“. En er leggja
skyldi pólitískt mat á ummælín, sem
eftir honum voru höfð, var sem þau
sveipuðust þoku. Heiminum, gráum
fyrir járnum, mætti hánn með „kær-
leik“ og „fyrirgefningu" —. orðum
óendanlegrar og ómælanlegrar
merkingar.
En víst var um það, að fylgismenn
hans voru meira en áheyrendur.
Þeir mynduðu um hann flokk og
íylgdi honum. ,',Lærisveinar mínir,“
sagði hann um þá. Boðskapur hans
vísaði engum leið inn í musterið, og
prestarnir voru honum einskis virði.
Hann spennti greipar, hvar sem
hann var niður kominn í það og það
skiptið, og bæn hans var bara alúé-
legt samtal við „föður hans“. Hann
gat ekki einu sinni hreinsað sig af
þeim alvariegasta ábUrði, sem menn
gátu yfirleitt orðið fyrir, að hann
væri musterisbrjótur, sérvitringur
og lýðæsingamaður,' sem virti helgi-
dóni þjóðarinnar að vettugi.
"Vséri ®þki bezt þrátt fyrir allt að
ráða hann af dögum. Einn nánustu
lærisveina hans lét kaupa sig til að
svíkja hann. Mattheus telur gjaldið
30 silfurpeninga.
Ekki var það gerlegt, að taka hann
höndum í sjálfum forgarði musteris-
ins. — „Ekki á hátíðinni,“ sögðu
þeir, „til þess að eigi verði uppþot
meðal lýðsins.11
Jesú var það Ijóst sjálfum, að
stundin nálgaðist. Hann kalláði læri-
sveina sína saman til síðustu máltíð-
arinnar. I-Iann bar þeim vín og braut
braúðið. „Gjörið þetta í mína minn-
ingu.“
í uppnámi síðustu daga snerust
hugsanir lærisveinanna mjög um
þjóðmál. Þeir skröfuðu um það í
hljóði, hver þeirra gæti talizt mest-
ur.
„Og hann sagði við þá: Konungar
þjóðanna drottna yfir þeim, og þeir,