Alþýðublaðið - 24.12.1950, Blaðsíða 31

JÓLAHELGIN
31
EFTIR
FULTON OURSLER.
FYRIR NOKKRUM ÁRUM. bjó
maður einn í borg á Bretlan'di, og
skulum við neína hann Friðrik.
Hann vann við pósthús borgarinnar,
og var það starfi hann, að fjalla um
bréf, sem annað hvort voru með
. rangri áritun eða þá að h.ún var vart
Jæsileg.. Hann bjó í görnlu íbúðar-
húsi ásamt ástkærri eiginkonp sinni,
ungri dóttur, Maríu að nafni, 'og
svni, sem enn var ungbarn. Að lokn-
’ ura kvöldverði var það venjá hans
' að kveikja í pípunni sinni og segja
‘börnum sínum írá því, hvérnig hon-
• ura hafði tekizt að finna'rettan. við-.
takanda að þessu og þessu brél'inu:
Bylur þessi 'stóð í tvo eðá. þrjá' daga
.og fennti þá margt fé urn alla sveit-
úna: Ég átti níu ær um haustið, en
ein af þeim fór í föi^jrina og fundust
beinin af henní um vorið. Þaö var
iaerin frá gamla FriðriKi. ’’
Það var svo á öðru ári eftir atburð
‘þennan, að ég réðist í það að kaupa
fyrgta bestinn, er ég eignaöisr. ÆU-
aði ég þá að grípa til skeifnanna í
koffortsjþotninum. en þá voru þær
horfnar og sáust aldrei eftir það.
Það skal tekið fram, að lykilinn
geymdi ég vandlega, svo að það er
alveg óhugsandi, að nokkur hafi
komizt í koffortið með venjulegum
hætti, enda hvarf ekkert úr þvi,
hvorki fyrr né síðar. Frá mínu sjón-
armiði varð þetta tæplega,, skýrt á
annan veg en þann, að gamlí Fnðri’k
hefði í gröf sinni ekki getaö sætt sig
við það, að ég notaði skeifurnar und-
an Mósa, og því hirt þær sjálfur, a
hvern hátt, sem hann hefir gert þac'.
Koffortið átti ég híns vegar í sjö
ár og var farinn að hugsa, að inér
mundi haldast á því. En það íór
öðruvísi. Það hvarf með dularíull-
um hætti einu sinni, er ég var að
flytja mig á milli sveita, og siðan
hefur aldrei til þess spurzt
Þar með hafði „Gamli. FriöTik ‘ í
gröf sinni hirt aftur allt það, sem ég
fvomst yíir af eignum hans. Og ég
hef það fyrir satt, ,að öðrum, sem
kaup gerðu á einhverju af reitum
hans, hafi ekki haldizt mikið betur
á þeim.
hann áleit sjálfan sig allslyngan
leynilögreglumann . á þe|§u sviði,
hafði yndi að starfi sínu og bjó við
Sælt og áhyggjulaust heimilislíf.
En skjó.tt getur ský dregið fyrir
sól. Dag nokkurn veiktist sonur
hans skyndilega og lézt þann sama
sólárhring.
Sorgin virtist lam’a súl Friðriks
gersamlega. Mæðurnag reyndu að
bera söknuðinn o.g sætta sig við orð-
inn hlut. Friðrik mátti hins vegar
ekki réisa rönd við hartninum. Hann
var eiús og óskilabréf, Hánn reis úr
rekkju morgun hvern, hélt til vinnu
sinriar eins og svefngengill. yrti
aldrei á nokkurn mann a'ð fyrra
bragði, sat eins og steingervingur \dð
kvöldverðarborðið og gekk snemma
til hvílu. Engu að síður var konu
hans kunnugt um, að hann lá lengst-
an hluta nætur vakandi og starði
opnum augum út í næturhúmið. Og
leiöslan virtist ná sífellt sterkari tök
um á honum, eftir því, sem frá leið.
Nú leið að jólum. Sícila dags sat
Friðrik við vinnuborð sitt og færði
nýjan bréfahlaða nær raflarnpanum.
Efst’ í hlaðanum lá bréf, sem aug-
ljóst var, að seint yrði auðið að koma
til skila. Á það stóð letrað klunnaleg-
um stöfum af prentgerð: Til jóla-
sveinsins á Norðurheimskautinu . , .
Friðrik var í þann veginn að kasta
þessu bréfi í ruslkröfuna, þegar
þeirri hugsun skaut upp með honum,
að opna það. Hann gerði það og las:
Kæri Jólasveinn.
Það liggúr eklci vel á okkur heima
í ár, og ég ætlast ekki til þess að þú
færir mér neinar gjafir á þessum jól-
aum. Litli bróðir minn fór til himná-
ríkis í vor. Og nú langar mig til
að biðja þig um aði þú komir við
liiá okkur, takir leikföngin hans og
faerir honum þau. Ég skal raða þcim
í hornið hjá eldavélinni, vögguhest-
inum hans, bílnum og öllu dótinu,
Ég veit, að honuni leiðist i þimna-
ríki, ef hann íær ekki leikföngin
sín, sérstaklega veit ég að hann
saknar vögguhestsins, sem hajm
haíði svo mikið gaman af. Þú værir
því í'jarskalega góður, ef þú færðir
honum ieikföngin, og ekki skaltu
hugsa um að færa mér neitt, en
vænt þætti mér um, ef. þú gæfir
pabba eitihvað, sem gerði hann aft-
ur líkan því, sem hann var, þegar
hann reykti -pípuna sína og sagði
okkur sögur. Það vildi ég að þú gæt-
ir. Ég heyrði hann segja mömmu, að
eilíf.ðin ein mætti lækna liann, —
ekki gætir þú nú víst náð í það með-
al? Ef þú gerðir það, skyldi ég æv-
inlega vera góð telpa. Marta.
Það kvöld vav Friðrik léttari í
spori þegar hann gekk heim. Hann
nara staðar við útidyrnar og kveikti
í pípunni sinni. Síðan gekk hann
brosandi inn og þyrlaði frá sér
reykjarmekkinum, konu sinni og
dóttur til ósegjanlegrar undrunar.
. Og bann brosti, þegar hann heilsaði
þeim, öldungis eins og hann hafði
gerí áður.
Líkan frelsisgyðjunnar í New York,