Alþýðublaðið - 24.12.1950, Blaðsíða 23

JÓLAHELGIN
23
hana. En hún var orðin því vönust,
að hún væri mötuð, og renndi því
niður vatninu, án þess að sýna
minnsta mótþróa.
Það leið heldur ekki á löngu áður
en hana tók að syfja. Iiún lagðist á
ábreiðuna fyrir framan arininn og
lygndi aftur augunuin. Að stundu
liðinni var hún hætt að draga and-
ann. Enn biðu þau konan og maðúr-
inn í heila klukkustund.
Já, það var nú hvorki margbrotn-
ara eða ægiiegra en þetta. Sársauka-
laust var það og mannúðlegt. Konan
furðaði sig á því, að engum skvldi
fyrr hafa komið þetta snjalla en ein-
falda ráð til hugar, þegar um gæsa-
dráp var að ræða. En það var nú
einú sinni svona með hann Franz.
Hánn var öllum öðrum ráðsnjallari.
Sannarlega hefði hann átt að vera
forsætisráðherra.
Þau tóku gæsarskrokkinn, sem
enn var volgur, og lögðu hann upp á
eldhúsborðið og tóku strax að reyta
af honum fiðrið. Þeim sóttist verkið
seiniega, þar eð hvorugt þeirra
kunni það, en hvað gerði það til. Þau
voru svo glöð og ánægð, að þau
kijjptu sér ekki upp við slíka smá-
muni. Nú gátu þau boðið heim gest-
um á jólunum, vitanlega aðeins
tveim eða þrem tryggum vinum,
sem treysta mátti til að þegja yfir
þessu með gæsasteikina.
— Ég kann að brugga drylck, sagði
maðurinn, — sem er eins og' portvín
á bragðið. Dökkt öl, sykurrófur og
sykur, eða sykurlíki. Mér hefur ver-
ið sagt., að engimr geti þekkt þann
drykk frá portvíni.
Að- lokum hafði þeim tekizt að
reyta gæsina svo, að sæmilegt gat
kallazt; að vísu var smáfiðrungur
eftir á stöku stað, en hann sviðu þau
með kertislógal Fiðrið létu þau inn
í bakarofninn. Þar hlaut það að
þorrna með tíð og tíma.
— Eiginlega ættum við að skera
hana á kviðinn og taka innyílin úr
henni þegar í stað, sagði konan.
— Víð skulum láta það þíða til
morguns, svaraði maðurinn. Hann
fann enga löngun hjá sér til þess að
fást meira við gæsarskrokkinn að
sinni.
Þau báru því skrokkinn inn í búr-
ið og lögðu hann þar á hillu.
— Það vildi ég óska, að þú værir
orðin að steik, varð manninum að
orði. Og hann strauk feitaii, mjúkan
kvið gæsarinnar. -— Þetta er nú
kroppur, sem vekur með manni mat-
arlyst, sagði hann.
Konan ætlaði aldrei að geta sofn-
að fyrir eftirvæntingu og tilhlÖkkun.
Hun fór á fætur fyrir ailar aldir, tók
fiðrið út úr bakarofninum og tróð
því í svæfilinn og hreinsaði ofninn
síðan vel og vandlega.
Þá heyrði hún eitthvert annarlegt
þrusk á bak við sig og leit við. —
Hamingjan hjálpi oss, stundi hún.
Gæsin kom nefnilega vaggandi út úr
búrinu, allsnakin, sem vonlegt var,
og' hún var reikul í spori eins og
drukkin kerling, sem ekki var held-
ur að undra.
— María, María, hrópaði maður-
inn inni í svefnherberginu, — alveg
var ég búinn að gleyma því, að það
er hægt að sjóða gæsabeinin í súpu.
Hún er einhver sá bragðljúfasti mat-
ur ...
Hann kom fram í svefnherbergis-
dyrnar. — Guð sé oss hæstur, and-
varpaði hann og hneig niður á stól.
Þáu stöjðu orðlaus á gæsina, sem
þau höfðu áiiíið steindauða fyrir
da;gri síðan. Þegar þau lögðu gæsar-
skrokkinn á búrlúlluna, hafði hann
verið óumræðilega girnilegur til
matar, en nú lá við sjáift, að hann
væri dónþleg sjón, þar sem hann
vaggaði og reikaði um í allrj sinni
nekt.
Og gæsin baksaði með vængja-
stúfunum, lyfti öðrum fætinum í því
skyni að hagræða flugfjöðrunum, en
greip í tómt. Henni skildist auðsjá-
anlega þegar, að eitthvað væri bogið
við tUVeruna; hún lyfti fætinúm aft-
ur, en þegar allt fór á sömu leið, tók
hún að vagga sér og tvístíga og vissi
bersýnilega ekki hvað gera skyldi.
Þeim hjónunum leið ekki tiltakan-
lega vel.
Gæs'nni leið ekki tiltakanlega vel
heldur. Hún kunni bölvanlega við
þessa óvæntu breytingu, sem á
henni var orðin. en þar eð ekkert var
við slíku að gera, staulaðist hún að
arninum, lagði sig fyrir á ábreiðunni
og sveigði reyttan hálsinn að reytt-
um skrokknum. Það hafði verið eitt-
hvað notalegx-a, þegar hún gat falíð
höfuðið í ylmjúku fiðrinu.
— Æ, hver þremillinn, tuldraði
maðurinn, — nú kem ég of seint til
vinnu. Þau drukku gervikaffið og
mæltu ekki orð frá vörum; síðan fór
maðurinn til vinnu sinnar, en konan
fór út og stóð lengi dags í biðröð við
eina verzlunina. Gæsin svaf eins og
rotaður selur, þegar konan kom aft-
ur heim, og það var ekki fyrr en hún
fann ilminn af steiktum kartöflum,
að hún rumskaði við sér og fór á
kreik. Konan gaf henni vatn að
drekka og kartöfluskræling að éta,
og igæsin Var svo soltin, að hún
sporðrenndi öliú, sem upp í hana var
látið.
— Iío-ho-ho, byrjaði hún, en nefið
var enn dálítið máttvana. Og þá varð
gæsinni það að ráði, að hún staulað-
isL til konunnar og lagði höfuðið í
skaut henni þar sem hún sat; ef til
viU hefur hún ekki verið fyllilega
útsofin eða hún hefur haft höfuð-
verk af svefnlyfinu; en víst var um
það, að hún virtist treysta konunni
og trúa henni fyrir örlögum sínum.
— Franz, sagði konan við mann-
Lnn, þegar hann kom heim til kvöld-
verðar, -— ekki getum við drepið
gæsargreyið öðru sinni. . . .
-r- Nei, svaraði maðurinn. — Það
getum Við ekki.
Konan klappaði gæsinni á heran
kollinn. — Miltið held ég þér verði
kalt, vesalingur, sagði hún.
— Já vesalings fuglinn, sagði
maðurinn, — og vetrarhörkurnar
haldast lengi enn. Hann varð ósköp
dapur á svipinn.
Það er óþarft að orðlengja það.
Konan rakti upp rauðu prjónapeys-
una sína og prjónaði gæsinni buxur
og speysu úr upprakinu — vakti dag
og nótt, unz verkinu var lokið.
Gæsin hafði aldrei séð slíka flík
áður. Þaðan af síður komið í slíka
flík. Það gekk heldur ekki þrauta-
laust að koma henni í hana og fá
hana tU að bera hana, en smám sam-
an. vandist hún henni. Nábúarnir
vöndust því líka smám saman að sjá
reytta gæs, klædda hárauðri peysu
og buxum, vagga um garðinn fyrir
utan húsið, og lögregluþjónarnir
gerðu ekki annað en glotta. ...
Þau hjónin tóku miklu ástfóstri
við þessa gæs. Hún fékk sama jóla-
mat og þau sjálf, steiktar kartöflur
og rauðkál.
Og konan gaf manninum sínum
s’#úil í jólagjöf. Mjúkan svæfil,
troðinn gæsafiðri. Hún hafði saum-
að í hann með rauðu garni: Sofðu
rótt, — og garnið hafði gengið af
upprakinu úr prjónapeysunni henn-