Vísir - 24.12.1948, Blaðsíða 2

2
JÖLABLAÐ VISIS
Jól
Eitir
í VI innipff/ 1947.
síra Eirík Mirtjnjjótfssttit. prrsi fid MJtshátunt-
í Winnipeg clvaldi eg ásanit fjölskyldu
jninni frá iúnilokum 1947 til júlíloka 1948.
Þetta var merkilegur tími og verður ógleym-
anlegur fyrir margra hluta sakir. I'ólkið i
FyTsta lút. söfnuði bar okkur á liöndum sér af
frábærri vinscmd og elskusemi. Tvær nefndir
stjórna málefnum safnaðarins, safnaðarnefnd-
in og djáknancfndin. Forseti hinnar fvrr-
nefndu er Lineoln G. Johnsen en hinnar sið-
arnefndu Árni G. Eggertsson, ágætir menn,
gáfaðir, háttprúðir, samvinnuþýðir og inni-
lega áhugasamur fyrir kristindómi og kirkju.
Sanistarfið með nefndum þcssum var frábær-
lega gott. Yfirleitt hjálpuðust allir að því, að
gera okkur dvölina og starfið sem ánægju-
legast.
Sumarið leið, lilýtl og milt. Uaustið kom og
fór, heiðrikir dagar og stjörnubjartar, Irið-
sælar tungiskinsnætur, 20 stiga hiti allan okt-
óbermánuð og ekki blalcli hár á höfði. Og
skammdegið nálgaðisl, dagarnir stvttust,
dimman cix, en þetta óriúfanlega myrkur a
norðurslóðum kom ekki. Það var eins og í
myrkrinu væri hulin birta, sem lofaði nýjum
degi.
Svo komu jólin með birtu og yl. I’aö er
gömul og ný revnsla. Þau hafa veriö Isjend-
ingum mikil háliö í þúsuntl ára sögu. en feg-
urst i íilhlökkun, vomim og draumum. Þaö
sama má segja um allt, sem manninum er
lijartfólgnast. Þegar íslendingar gerðust land-
námsmenn i Ameriku: í annaö sinn, héldu
þeir uppi þeim siöum, venjum og heimilis-
liáttum, er þeir ólusl upp við á íslandi. Það
var þeim eðlilegt og sjálfsagt, annað kom
eiginlega ckki til greina. Þess vegna voru
jólin þeirra islenzk í marga áratúgi og eru
víða enn, einkum hjá fólki, er flutti þan úr
íslenzkum jarðvegi og gróðursetti þau á ný
i framandi landi. í fvrsta lúl. söl'nuði í
Winnipeg hófust siðustu jól með söngsam-
komu barnanna í yngri deildum sunnudaga-
skólans. Kirkjan var skrcvtt með grænum
greinum og fjöhla jólaljósa og i kórdvrum
var stórt og fagurt jólatré. l'r því klukkau
var sex byrjaði fcilkið að streyma lil kirkj-
unnar og á skammri stund fylltist hún af
fólki, öll sæti voru þéttskipuð og margir stóöu
í göngum og meöfram veggjum uppi.og niöri
og þá tólf mánuði, sem eg starfaði sem prest-
ur í Winnipeg, var aldrei eins margt i Fyj'stu
lút. kirkju eins og þetta aðfangadagskvöld.
Fyrst var jólaguðspjallið lesið, flutt ávarp og
bæn, síðan súngu yngstu börnin, fjögurra,
fimm og sex ára, falleg, brosandi og fín i jóla-
fötum og jólaskóm. Hreinar og skærar barna-
raddir fylltu kirkjuna. Þær snertu viðkvæma
strengi í hjörtum kirkjugesta og margir hugs-
uðu til íslands, þar sem bernskujólin voru
haldin heilög, jólin sem aldrei gleymast. Svona
tók hver flokkur við af öðrum og söng jóla-
lög en ung stúlka las á íslenzku kvæði Guðm.
skálds Guðmundssonar um jólin; annars fór
allt fram á ensku. Að lokum sungu allir sálm-
inn „Heims um ból“. Það var afar tilkomu-
mikiÖ og hrifandi.
A jóladaginn kl. 11 var flutt islenzk messa

Islenzk börn við styttu Jóns Sigurðssonar fyrir
framan ráðhúsið í Winnipeg.
og íslenzku jólasálmarnir voru sungnir af
öllum kirkjugestum. Eg trúði því varla, að
eg væri i órafjarlægð frá Islandi. Það er eftir-
tektarvert, að í dómkirkjusöfnuðinum í Rvík
og i Fyrsta lút. söfnuði í Winnipeg munu
fleiri íslenzkar messur hafa verið fluttar síð-
astl. sjötíu ár en í nokkrum öðrum islenzkum
söfnuði. Og ánægjulegt var að veita því at-
hygli, að i Fyrstu lút. kirkju voru oft kirkju-
gestir, íslenzkir menn og konur víðsvegar að
úr Ameriku, úr mörg hundruð mílna fjar-
lægð. Við jólamessu í islenzkum söfnuðum i
Vesturheimi eru víða fluttir Hátíðasöngvar
sr. Bjarna Þorsteinssonar og það af mestú
snilld. Þvkir öllum það auka afar mikið á tign
og helgi guðsþjónustunnar.
Sunnudaginn milli jóla og nýárs fluttu eldri
deildir sunnudagaskólans fagran jólasöng-
leik í Fyrstu lút. kirkju. Mun mér sú stund
seint úr minni líða, svo fögur var hún og
tilkomumikil. (
Jólin eru heimilishátið í Winnipeg eins og
víðast annars staðar. Frændur og vinir skipt-
ast á jólagjöfum og sitja lieimboð hver hja
öðrum og njóta alls þess bezta sem heimilin
hafa að bjóða. Víða er hangikjöt á borðum;
sumir fá það alla leið heiman frá íslandi og
þykir það hið mesta linossgæti. Aðal jólamat-
urinn er steiktur kalkún. KalÉst hann „turk-
ey“ á'ensku en tyrki á íslenzku. Þótti mér það
einkennilegt í fyrstu er talað var um steiktan
lyrkja sem hátiðamat. Og ckki þurfa lútersk-
ir prestar í Winnipeg að óttast það, að þeir
hafi ekki tyrkja á borðum sínum um jólin,
því Arinbjörn Bardal, útfararstjóri gefur þeim
sinn lyrkjánn hverjum. Eru fuglar þessir oft
á við væn lömb að þyngd og með afbrigðum
ljúffengir. • 1
AVinnipeg er falleg borg í hátiðabúningi.
Marglit jólaljós og ýmislegt skraut í gluggum
verzlananna, cn ]>að sem er faílegast af öllu
eru slóru jólatrén, alsett marglitum rafmagns-
Ijósum. Þau eru við ópinberar byggingar,
ihúöarhús og verzlanir og á öllum götuhorn-
um um borgina. Marglit Ijósadýrðin i græn-
um trjágreinum er yndisleg jólaminning frá
Winnipeg.
Jólin hjá okkur í Victorslræti 776, prests-
setri safnaðarins, voru mjög ánægjuleg. Á
Þorlaksmessu færðu okkur nokkrir félagar
úr æskulýðsfélagi safnaðarins stórl og fallegt
Myndin t. h. er af skírnarathÖfninni, þegar sonur prestshjónanna var
skírður í Winnipeg. Fremst á myndinni sjsxst frú Guðr. Guðmundsdóttir,
Guðmundur Eiríksson og sr. Eiríkur Brynjólfsson. í næstu röð eru dr.
Wengel, Lincoln G. Johnson, formaður Fyrsta lút. safnaðarins í Winni- Brynjólfur Eiríksson, Otskáluin, og Hjördís Guðmundsdóttir, Reykjavík.
peg og Árinbjörn Bardal, útfararstjóri. Aftast eru Dolores Eylands, —Myndin t. vinstri er af kaffisamsæti, sem haldið var í kjallara kirkj-
Rósa Sigurðardóttjr, líeykjarík. Katrín Brynjólfsdóttir, Útskáiura, ■ ‘ ll|; ■ .......unnar að lokinni skírnarathöfninni.. . -j_ u:: .