Vísir - 24.12.1948, Side 25

25
•í JÖLABLAÐ ¥lSIS
Eftir tmuöm. ItanietssoM*
1 legstað hettunumkanna.
Miðvikudagimi 28. júlí var
þykkt loft í Rþmahorg, og
úrhellisrigning allt frá há-
<legi til nóns.
Eg fór seint á.fætur þenn-
an morgun: eg var að bíða
eftir þvi að birti, en sú birta
sem eg var vanur að kheða
mig við, hún kom ekki. Anná
þjónustustúlkan var elýki
vön að ná mér i rúmið með
morgunverðinn, en nú kom
hún að mér hálfsofandi
klukkan rúmt tíu. Hún
spurði hvort eg væri veikur,
en eg sagði sem satt var, að
ekki gæti ég fundið það á
mér beinlínis — það væri
þá helzt augun; að eg væri
að verða blindur, mér sýnd-
ist svo dimmt.
Ilún skellililö, dró nátt-
tjöldin enn betur frá glugg-
annm og sagði, að það væri
litlu bjartara úti, liiminu-
inn væri alskýjaður og liti
út fyrir regn.
Eg spurði, hvorl þeir Hall-
dór og Thor væru klæddir,
en þeir voru þá enn í rúm-
inu, — sennilega af sömu á-
stæðu og ég, l'lissaði Anna
um leið og hún fór.
Klukkan ellefu gekk eg inn
í borðsalinn, settist í einn
djúpa stólinn við kringlótta
rcykborðið úti i hominu og
byrjaði á skáldsögu cftir
James Joyce. ,Eg hætti þó
brátt lestrinum, því að mér
gekk illa að festa hugann við
efnið, en fannst liins vegar,
að sagan væri of góð til að
henni nægði aðeins helft at-
liygli minnar; bezt að geyma
sér hana, unz ,ég fvndi mig
hæfari til að njóta snUldar
hins mikla skálds.
Það hélt áfram að vera
skuggsýnt, þó liði að liádegi.
Innan veggja í Pensionc La
Rifiorente, þar sem við Is-
lendingarnir höfðum nú búið
í meira en tuttugu dægur,
án Jk'ss að sjá skæra liti
sumarsins dofna eitt andar-
tak, þar drottnáði nú skyndi-
Jega einhver grár, ókiuinur
drungi, svo hver hlutur virt-
ist liafa slitnað og elzt og
týnt sínu gleðihragði frá i
gær; borð og stóll og blá-
kembdi gólfdiikurinn á gang-
inum — öllu þessu var horf-
inn sá jiokki, sem glatt hafði
auga manns áður; eins og í
nótt sem leið hefði þunglvndi
sett að þessu ítalska húsi í
Róm.
O, sole mio, — eg vissi að
það var hún, sem saknað
var, fjarvera hennar, sem
olli hinu guggna litaraffi um-
hverfisins.
„Fróðlegt að vita, hvort
fólkið hérna hefur einnig lát-
ið á sjá“, hugsaði eg. önnu
var ekkert að marka, hún
var svo hugsunarlaus og
ung. Við höfðum meira að
segja uppnefnt hana, skinn-
ið, við nefndum hana sjald-
an annað en Simbru, eftir
barbaraþjóðllokki nokkrum,
scin citt sinn liafði brotizt
inn i landið og blandazt í-
búunum.
Nei, Italirnir létu dimrn-
viðrið ekki ásig fá — ekki
svo að á bæri, að minnsta
kosti. Signpr Renzo ðlaffei,
Balbo-skeggjaði húsbóndinn
okkar, hann bauð góðan dag
með sama létta látbraðinu
og í gærmorgun, og signora
jbrosti til okkar útlending-
anna nákvæmlega eins og að
undanförnu um leið og hún
gekk inn í bqrðsalinn klukk-
an eitt. Eg heyrði hka? að
„la cuoca“ —■ sikileyska eld-
hússtúlkan, — söng suður-
itölsku þjóðlögin sín með
engu minni ástríðuþunga
núna en hina morgnana,
þegar árdegisliirtan titraði
mcð gullsblæ í svörtu hári
hennar og fáðum málmplöt-
um, sem hún var sýknt og
heilagt að liandleika.
Eftir matinn byrjaði að
rigna. En það var sama; mig
langaði út. Eg spurði félag-
ana, hvað þeir segðu um eina
slagveðiirsskemmtigöngu á
N’ia Veneto, og kvaðst J'hor
albúinn og ekki hirða, hvort
vöknaði nú eða í annan tíma;
vökna hlyti maður hvort eð
væri —að lokum. En Hall-
dór sagði nei, hann liefði
ákveðið að ljúka við smá-
SPgu sína í dag: The dream
of dreams. Hvarf að svo
mæltu á vil andans inn í her-
bergi sitt, að okkur Uior
ásjáandi. Það var áhrifa-
mikii sjón. Það var eins og
að sjá Elía stíga í eldvagn-
inn og aka af stað til hittma.
Gullskeifur IVgasusar glumr-
uðu og fax hans fullt af
vindi.
Þögn.
Því nú fimdum við okkur
— sgum það meira að segja
og hcyrðum — að í dag var
það Halldór, sem náðarinnar
naut, eii ekki við, að það var

*
Símar 7616, 3428
Símnefm: Lýsissamlag.
Reykjavík.
Stærsta og
fullkomnasta
kaldhreinsunarstöð
á íslandi.
Lýsissamlagið selur lyfsölum, kaupmönnum
og kaupfélögum fyrsta flokks kaldhreinsað
meðalalýsi, sem er framjeitt við hin allra
beztu skilyrði.