Vísir - 24.12.1948, Blaðsíða 27

JÖLABLAÐ VÍSIS
2t
upp með þeim á þrjá vegu.
ÖIl voru lík þessi íklædd
niunkakuíli þeim, sem per-
sónan hafði borið á dögum
jarðlífsins og síðan verið
grafin í dauð. 1 liryllilega af-
skræmdum krumlum sínum
héldu þau á róðukrossi úr
tré, auk þess talnabandi
sinu og nafnspjaldi. Hér og
þar skein i beinagrindur þess-
ara þurrlinga gegnum rofna
húð og raufar í holdi, and-
litin háðulega afskræmd, eins
og demoniskur grínisti hefði
farið um þau óskeikulum
snillingshöndum og þvingað
upp á þau svipmóti hins
vesælasta auðvirðileika í
takmarkalausri fyrirlitningu
á mannkyninu i heild, lífi
þess og dauða. Eg starði
langa stund tröllriðinn inn i
þessar hörmulegu útleiknu
ásjónur, sem lögmál náttúr-
unnar hafði svikizt frá i
miðjum klíðum, yfirgefið
miðsvegar á leiðinni frá veru
til óveru, í kjallaranum und-
ir kirkju hettumunkanna í
óm. Eg fletti upp einum kufl-
inum og sá tvo hrörlega
ganglimi skítgráa að lit.
Skinnflyksur löfðu niður um
innsviðin lærin og önnur
hnéskelin var dottin af. Það
slóð líka löng taug upp úr
handarbakinu á föður Lor-
enzo, eins og slitinn streng-
ur strokhljóðfæris.
„Langspil dauðans“, datt
mér í hug. \,Þetta er hans
hljóðfæri“, og gat ekki á mér
setið að grípa i taugina. Hún
var hörð viðkomu, næstum
eins og vir, og þegar ég
sleppti henni, titraði hún dá-
litla stund . . . Slitin afltaug
hundrað og fimmtíu ára
gamallar handar, sem var
orðin of þurr og liörð til
þess að geta rotnað . . einn
brostinn strengur lífsins, og
í dauðaþögn þessarar grafar
svaf hinzti hljómur hans þög-
ulli en þögnin sjálf.
Það var Crban páfi átt-
undi, sem stofnaði þennan
kirkjugarð. Hann lét sækja
mold í Getsemanegarðinn í
Jerúsalem og gera úr henni
grafreit handa hettumunk-
unum í kjallaranum undir
kirkju þeirra. Moldin er
þarna enn, en hún geymir
ekki lengur nein lík. Þau eru
nú öll risin upp í dagsljósið
til þess að minna lifendur á,
hvað biður þeirra allra bak
við múrinn, hvers jiort J)eir
nálgast við sérhvert fótmál.
„Þetta er vegur þinn, ve-
sæla hold, sem titrar af sjálfs-
elsku og girnist hégómann“.
Á þetta skulu þau minna og
ekki annað, hin fjögur þús-
und lík.
Franskur munkur, sem út-
lægur var ger úr föðurlandi
sínu á 18. öld, hlóð beina-
kestina og gerði loftskreyt-
ingarnar og Ijósahjálmana,
en hettumunkar nútímans
ánnast viðhald á einstæðu
verki hans, og syngja hinum
látnu sálumessur án afláts.
Hér er einnig geymt
þurrkað hjart Maríu Peretti
Vcnnepegger:
n 0 T T I N
Um Ijúfar nætur, þegay
allt er hlýtt og kyrrt og há-
reisti dagsins er á enda, ber
það við að hugurinn hvarfl-
ar aftur i timann, aftur á
slóðir fornrar ævi, til ein-
liverra þeirra stunda, er
skilið hafa eftir einhver á-
hrif eða endurminningar í
huga vorum. Þessi áhrif, sem
við vitum ekki af, geta löngu
síðar komið fram i huga vor-
um. Þau geta legið gleymd
tímum saman, en svo gægzt
fram úr fylgsnum gleymsk-
unnar við einhver smáatvik,
sem komið liafa losi á það,
sem óljóst var og bundið.
Eg vil i þetta sinn rifja
upp fyrir mér eina nætur-
stund frá æskuárum mínum,
þegar eg vakti yfir túni á
íslandi. Það er reyndar ekki
mikið frá eínni viðburðar-
lausri nólt að segja, þar sem
náttúran stígur sin vissu
spor, en þótt ein nótt sé ekki
nema litill partur úr sek-
úndu thnans — eitt skugga-
kast af hinu mikla hjóli —
furstafrúar, sem ekkert aumt
mátti sjá; það hjarta, scm
hettumrnkar vissu hvað göf-
ugast, og miðlaði þeim ör-
látt af gnægð göðsemi sinnar
meðán það sló.
þá eru samt ekki allar nætur
eins, því liver stund hefir
eitthvað nýtt og sérstakt í
för með sér.
Sá sem einhverntima hef-
ir verið staddur um lágnæt-
urskeið úti við á ferð upp
til sveita á Islandi um stilta
og blíða vornótt um Jóns-
messuleytið, þegar náttúran
er íklædd æskubúningnum,
og loftið er fullt af ilmandi
lifsblæ, hann hlýtur að liafa
fundið til einhvers helgi-
dóms i liinni rósömu dular-
j)ögn, er umkringdi liann —
einhvers þess er liann ekki
fær gleymt. Reyndar er þessi
dökkbrýnda dags-brúður
ekki ávallt söm og jöfn. Hún
hefir það til að vcra býsna
vanstillt og duttlungasöm,
og stundum vill brúðarsvip-
urinn hverfa, er hún úfin,
vot og köld þenur sína myrk-
vængi yfir hauður og liaf —
þegar liún slær sínu ógreidda
og flyksótta hári fyrir hvert
stjörnu- og mánaskin, eins
og til að banna sérhverju
auga að sjá nokkuð nema
sig eina. Betur fer á, þegar
þær systur, Nótt og Náttúra
koma fram i sínum bezta
búningi og eins og skreyta
með blómurn Iivor annarrar
barn. 4 $
Það var komið fram um>.
miðnætti og lágnættiskyrrð-
in grúfði sem grafarþögn yf-
ir öllu. Kvöldsólin var fyrir
nokkru gengin til viðar að-
fjallabaki; þó lék sólroðinn
mnþá á skýjadrögunum nið-
ur við sjóndeildarhringinn
>g færði sig smám saman inn.
neð fjallabrúnunum, sem
k’akandi gullrúnir upp af
jóssölum undirheima; og
'oðinn hvarf ekki meðan
;ólin var á niðurgöngu.
Það var vani minn, þegar
eg hafði ekkert sérstakt að
gera á nóttunni, að sitja uppi
i klettunum fyrir ofan bæ-
inn, enda sá eg vel þaðan yf-
ir allt túnið og engjarnar.
Mér þótti eitthvað svo vænt
um þessa kletta, sem voru
allir pöllum og skápum sett-
ir, og lék mér þar oft að
lausum steinum og byggði
mér hús úr þeim. Mér var að"
visu sagt að liuldufólk byggi
i klettunum, og væri varlegra
að hafa ekki liátt um sig. Eg
trúði því sem mér var sagt
og hafði mig ávallt hægan
])egar eg var nálægt þeim.
Ekki var eg samt hræddur
við huldufólkið, því mig
langaði mjög til að sjá það
og kynnast því; en áldrei
heppnaðist mér það. Reynd-
Sntíðuwn
húsffögn
við níim hœfi~
póleruð ©gj hóítnð.
Tökum að ok!:ur aílc konar innréttíngar a
fyrir verzlanir og íbáðir.
*§'. Smúðuin einiiig alls konar hurðir og gíugga.
ú)
'í’i‘5 'i' : :: ’• r : •' :í ,'t. i
wa s®sas>úM33aŒ) %
Snorrabraut 56. — Sími 3107.
i Hraðfrystihús ■í
- ' I Utvegum og smíðum öll nauðsynleg tæki fynr hraðfrystihús. j
\ 2-þrepa frystivélar 1-þrepa — hraðfrystitæki ísframleiðslutæki flutningsbönd ji þvottavélar. jj ðj ] i
:í h | Umhoðsmenn fynr hmar landskunnu ATLAS-vélar. : :1
H.F. Símnefni; Hamar. HAMAR REYKJAVÍK Sími: 1695 (4 línur). ■ >