Vísir - 24.12.1948, Blaðsíða 16

16
JÓLABLAÐ VÍSIS
var það þó stórura bunka af
kolapokum, sem lengi hefði
legið á röku kjallaragólí'i og
væru farnir að mygla. Eigi
að siður virtist nú, sem
bunkanum tækist að brölta á
kné. og koma sér i steUing-
ar, sem virtust ákalla um
miskunn. Með kolsyartri
krumlu sýndist vera þessi
vera að reyna að halda sam-
an sundurtættum buxna-
görmum, liin fálmaði um
Iivilbletíólt skyrtubrjóst, en
kolbíklótt ásjóna með hvit-
um x-öndum mændi biðjandi
upp á við.
Hvað er þetta? spurði
konungurinn á ný.
Það varð þogn, —- ógn-
þrungin og óþolandi þögn.
Og þá sagði Lcmpe gamli
yfirkennari dálítið, sem eng-
inn maður hefði nokkru
sinni látið sér detta í liug, að
hann hefði hæfileika til að
mæla.
Það er vikakarlinn, sagði
hann.
Svo? sagði konungurinn.
Menn héldu áfram- Allir
virtust skyndilega vera orðn
ir eitthvað svo annars hug-
ar. Það var ekki lengur unnt
að halda lífinu í samræðun-
um.
Bögebrenne bakarameistari
komst nú í fremstu röð og
Útskýrði nú fvrir lians há-
tign með mælsku, sem menn
áttu ekki yon á af honum,
hvcrnig öllu liitakerfi skól-
ans væri fyrirkomið. Kon-
ungurinn ldustaði vingjarn-
lega á, en fylgdist víst ekki
allskostar velmeð. Litlu síð-
ar liélt liann af stað og þakk-
aði fyrir skemmtilegan dag.
Yngstu drengirnir hrópuðu
húrra.
í næstu viku fékk „settur
ifprseti bæjai*stjórnar“,.lierra
x-ektor Stechelbahr, riddara-
krossinn, ásanxt eiginhandar
þakkarbx’éfi fi*á konimgi fyr-
ir .clskulegax* viðlökur og
leiðsögn þenna minnisvei’ða
dag. Einkum yar konungi
eitt aug.nablilc ógleyman-
Iegt, sagði liann; liann álti
auðvitað við ra'ðuna á torg-
inu.
Fimm árum síðar lieim-
sótti konungur aftixr litla
bæinn. Rektor var þá ekki
settur forseti bæjarstjói*nar
að þcssu sinni. Ilann liafði
fallið við bæjarstjórnarkosn
ingar litlu eftir síðustu heim-
sókn konungs. Konungiu*
lxeimsótti skólann á ný og
r.ektor fylgdi honum sjálfur
unx. Þegar skoðuninni var
lokið lét konuugur i Ijós ósk
unx að sjá vikakarlinn, senx
þegar í stað var sóttur. Ilann
var í lilefni dagsins skrýdd-
ur hreinni, bíárri, stífaðri
manséttuskyrtu. Þegar kon-
ungurinn sá hann sagði
hann:
Sjáum til, skólinn liér hef-
ir fengið nýjan yikakarl, síð-
an ég var liér seinast, — ekki
siður en nýjan rektor.
Rektor svaraði ekki og
konungur feit þvi snöggt á
liann. Og allt í einu tók að
bóla á ofurlitlum glettnis-
legum og öldungis óhátign-
arlegum hláturluppum í
hinu stóx*skorna, góðmann-
lega andliti kopungsins. Því
að þó að liann ætti erfitt
með að muna nöfn, þá hafði
hann þess i stað undraminni
á maimsandlit. Svo sagði
liann með settri og virðu-
legri þjóðlxöfðingarödd:
Menn komast skjótt til
metorða hér við stofnunina.
—- Má ég biðja um að sýna
mér leikfimissalinn. —-
— — En lærdómsdeildar-
sveininum verður oft hugsað
til hinnar fyrri konungs-
hcimsóknar, og hann brosir
tregafullu hanxingjubrosi við
minninguna um kvöldið eft-
ir og fyrsta koss lifs síns.
(1927).
Eg vildi, Kló, við værum hvítir fuglar
með vængjatökum yftr sævarbárum,
því loftsýnanna logasíur blinda
löngu fyrr en verði að gráum árum.
Og blástjörnunnar logi leikur sér
í ijósahvöríum, lágt á uppheimsbarmi,
og veldur okkur sárri sorg og hryggð,
er svikalausum verða má að harmi.
Þær draumagjafir valda dapri dul,
döggvot lilja og sírök fagurrós.
Dreym því ei um loga loftsýnanna,
þau ljósin hverfa og fá ei lífsins hrós.
Og ekki heldur blikm blástjörnunnar,
er biðfús sveimar yfir döggvabrú.
Eg vildi, Kló, við værum hvítir fuglar
í vogkviku sævarlöðrinu: eg og þú.
Eg löngum dvel á fjölda unaðseyja
og yndis nýt á margri goðaströnd,
þar myndi tíminn okkur ávallt geyma
og engin sorg þar framar ganga’ á hönd.
Rósin og liljan ætíð yrðu fjarri.
og ólga logcuxs væri horfm sjónum,
værum við, Kló, aðeins hvítir fuglar
í iðustraum, í hvítflyssandi lónum.
Eiríkur Albertsson.
BILATRYbbihSL,