Vísir - 24.12.1948, Blaðsíða 26

26
JÓLABLAÐ VlSlS
hann, sem Minerva elskaði.
„Heyrðu“, sagði Thor Vil-
hjálmsson að lokum. „Hall-
dór er stiginn upp í ljósið,
eins og þú sérð; þá ekki fag-
urfræðilega rökrétt, að við
sökkum okkur ofan í
myrkrið? Það eru samfarir
andstæðnanna, sem geta af
sér lífsdramaið, eins og til
dæmis i skáldsögum Faulkn-
ers“.
„Já“, svaraði ég, „ef þú
veizt nokkurt helvíti hér í
Rómaborg, þá heimsækjum
við það núna. Fyrst ekki er
nein fegurð, og guð á móti
okkur í dag, gef mér þá í
staðinn andstæðuna sjálfa —
ég meina viðurstyggð eyði-
leggingarinnar á jörðu.“
Við ræddum þetta lengi
og spurðum jafnvel Maffei
ráða, ákváðum loks að lieim-
. sækja Cimitero dei p.p.
Cappuccini, þ. e. „Kirkju-
gar^ hettumunkanna“.
Við gengum út berhöfð-
aðir og kápulausir, gáfum
regninu ekki gaum. En þegar
við komum á Via Veneto
númer 27, leit lielzt út fyrir,
að Maffei hefði logið að okk-
ur: Hér var engan kirkju-
garð að sjá, aðeins sam-
felldar raðir húsa heggja
megin götunnar, sum húsin
meira að segja nýleg, þar á
meðal aðsetur viðskiptamála-
ráðuneytisins i Róm.
„Scusi, signox-e. Dove e da
cimilei'o dei cappuccini?“
Við lögðum þessa spurn-
ingu fyrir mann nokkurn
senx stóð hi’eyfingarlaus á
gangstéttinni og%virtist ekki
hafa annað fyi'ir stafni en
hlusta á úrféllið, hvei'nig
það buldi á þaninni regn-
hlífinni yfir höfði hans.
„Costi“, svai’aði hann og
benti yfir þvera götuna á
næsta Jxús, hélt síðan áfram
að hlusta* á rigninguna án
þess að láta nærveru okkar
trufla sig. Hann meira að
segja smákinkaði ltolli og
brosti inn í sjálfan sig laun-
drjúgur, og það var ekki
vandi að sjá hvað hann hugs-
aði: „Jæja, loksins kom að
því, að maður fengi að heyra
sæmilega rnúsik hér á ltalíu“.
Við snerum okkur frá hon-
um beindum atliygli okkar að
húsinu. Kk-k ja eða hvað?
Þetta virtist að minnsta kosti
gamalt liús, og eitthvað í út-
liti þess minnti greinilega á
kirkju, eða kannske öllu lield-
ur klausturbyggingu. Uppi
á tröppunum brá sem
snöggvast fyrir munki í
moldarbrúnum kufli.
„Er hann dauður eða lif-
andi þessi?“ spurði eg, en
Thor vildi ekkert fullyrða að
óreyndu, kvað hins vegar
ekki úr vegi að veita kauða
eftirför og láta rannsókn
skera úr þeim vafa.
Þar með var teningunum
kastað: Við héldum upp
steinþrepin og gegnum inn í
húsið, uppgötvuðum að við
vorum staddir í lítilli kirkju
i
f

eða klausturkapellu frá mið-
öldum. Við námum staðar
innan við dyrnar og í fyrstu
virtist okkur sem engin sála
væri hér inni stödd. Helgi-
goð liinna kaþólsku störðu
á mann í þögn af stöllum sín-
um, umflotin hinni hlárauðu
hálfbirtu, sem seytlaði inn
um litaðar gluggarúðurnar.
En svo komum við allt í einu
auga á munkinn. Hann stóð
álútur yfir vatnsfötu úti við
einn vegginn með gólfkúst
í höndunum.
Við ávörpuðum hann há-
tíðlega og sögðum:
„Padre, hvar er kirkju-
garður hettumunkanna ?“
Hann leit upp, studdist sem
snöggvast fram á kústskaft-
ið og Iienti síðan innar eftir
kirkjunni án þess að mæla.
og fylgdum við bendingum
lians, ,Gracie‘, livísluðum við
og gengum síðan að dyrum
sunnan við kórinn. Þær stóðu
opnar i liálfa gátt og lágu
frá þeim tröppur upp í dá-
lítinn sal, Þar inni sat gam-
all síðskeggur í munkakufli
við borð lilaðið ýmiskonar
söluvarningi, svo sem gerfi-
hauskúpum úr fílabeini,
talnaböndum,. mislitum gler-
kúlum og póstkortum af
beinagrindum. Við gerðum
þarna ofurlítil innkaup, en
spurðum kaupmanninn að
því búnu, hvar vegurinn lægi
ofan í kirkjugarð háps.
„Bcint af augunx og svo
um dyrnar til Ji;egri“, svav-
aði hann og lienti inn í horn
á salnum. Við tókum liann
trúanlegan, enda þó við sæj-
um enga glufu á veggjunum,
hvað þá dyr, þaðan sem við
stóðum, við vorum jafnvel
undir það búnir að sjá múr-
inn opnast fyrir kraftaverk,
svo óheimlegt var þctta um-
hverfi, svo kynleg ásýnd
þess.
Jú, það voru dyr i horn-
inu og þurfti eklu á krafta-
verkinu að halda, lágar dyr
að vísu, en þó manngengar,
og tólt nú við langt undið
steinrið; sem ekki varð að svo
stöddu séð, livar endaði. Við
hófum niðurgönguna þöglir
en skóhljóð okkar bergmál-
aði ruddalega frá hvelfdum
múrnum, eins og bundin
tunga steinsins hefði allt í
einu losnað og tekið að skella
í góm. Einhverri annar-
legri lykt sló fyrir vit manns
neðan að, líkt og eimi gam-
alla skinna, sem elcki þafa
fengið aðra verkun en þá,
sem dragsúgur áranna getur
í té látið, þetta sambland af
þurru rylii og þrárri fitu,
sem einkennir andrúmsloft-
ið í sumum gömlurn skemm-
um til sveita.
Allt í einu vorum við
staddir meðal liinna dauðu
— ekki tákníegá talað, lield-
ur í liókstaflegum sldlningi
— staddir mitt á meðaj’fjög-
ur þúsund dauðra hettu-
munka, senx látizt höfðu á
áruniun 1525—1870. Því
þe-tta var enginn venjulegur
Iniiilegusíu
jóla- og iiÝársóskir
færum vér öllum nær og fjær.
'Ui&tœlziaL'erzliAn n í
/ • •
'zjaverzlom nmóivió.
0 p.
,Langpil dauðans“, datt mér í hug.
kirkjugarður með áletruð-
um legsteinum, blómstur-
vöndum og grasi á leiðum,
;ekki einu sinni líkldstum,
heldur blaSti nú við manni
fjörutíu metra langur gang-
ur með gluggum til vinstri,
en sex stórum kíefum á
hægri hönd, hvelfdum í loft
og opnum fram á ganginn,
nerna hvað girt var fyrir með
lágum trégrindum. Það var
i þessum klefum, sem líkin
voru geymd. Flest þeirra
höfðu þegar notið að fullu
náðarsamlegrar þjónustu
eyðingaraflannna, að beinun-
unx undanteknum. Beinin
vorii enn ófúin, þótt skinin
væru, og var þeim raðað
i nxargvísleg mynztur;
hvelfingar klefanna allar
flúraðar heinrósum, sönxu-
leiðis táknunx forgengileik-
ans: ljánum og sigðinni;
jafnvel ljósakrónurnar vom
eingöngu gerðar úr manna-
beinum. En sérstaka athygli
hlutu þó að vekja likin, senx
varðveizt höfðu að mestu ó-
skenxnxd til þessa dags. Þau
voru eitthvað um fjörutíu,
og lágu sunx út af í einskonar
lokrekkjum án sparlaka, senx
hlaðnar voru úr liauskúpum
og lærleggjum, stóðu uppi
höfði lútandi, en lendarliðum
og mjaðmarspöðum lilaðið
Vibgerðarstofa
útvarpsins
Annast hverskonar viðgerðir
og breyíingar útvarpstækja
veitir leiðbeiningar og' sér um
viðgerðaferðir um landið.
ÁBYGGILEG
VINNA
FYRIR
KOSTNAÐARVERÐ
Vidgerdarstofa útvarpsins
ÆGISGÖTU 7. SlMI 4995.
Útibú — AKUREYRI —
Skipagötu 12„
Sími S77.