Vísir - 24.12.1948, Blaðsíða 40

m
JÓLABLAÐ VISIS
Guttfaxi — hinn gnílni
fugt hátoftanna-
Svipmrndir frá fierö yfiii*
Norður-AtlantsBiafið.
Eg hefi reynt sitt af hverju
a ferðum mínum, er eg liefi
Jjurft að rita einhverja
grein. Stundum hefi eg
orðið að silja í troðfullum
Járnbr,autarklefa, með rit-
^vélina á hnjánum og
„punda“ niður línunum, en
Jietta getur sannarlega verið
gamanlaust, þegar járn-
brautarlestin „slagar“ á-
fram, ekki ósvipað kennd-
Hm broddborgara síðla næt-
lir. I>á hefir það oft komið
fyrir, að eg hefi ferðazt með
<einhverju Amerikuskipinu,
setið í reyksalnum eða uppi
á bátaþill'ari og hamazt á rit-
Aælinni. Þetta getur verið
'hin ágætasta skemmtun þeg-
ar veður er gott, en er ekki
■eins gaman, þegar stormur
geisar og rilvélin liefir enga
tilhneigingu til þess að vera
Jkyrr á þeim stað, er eg óska
Jhelzt, nefnilega á horðinu.
En það, sem nú er að ger-
ast í dag er alveg nýtt, full-
Jkomið ævintýr og stórfeng-
legt, sem liinn ómissandi
ferðafélagi, ritvélin, liefir
aldrei reynl fyrr. Eg sit í
þægilegum stól og ritvélin
stendur óhögguð fyrir fram-
an mig á borðinu. Varla er
liægt að hugsa sér unaðs-
þræla við matartilbúning
cftir það sem á undan var
gengið. Þeim hafði komið
saman um að skrevta jóla-
tré í sameiningu.
Hann sagðist eiga nóg
skraut.
Eva gat skotist inn í herra-
deildina og kej'pti þar ljóm-
andi fallegt hindi. Hún var
jsvo hamingjusöm. Hún
Lrosti, svo hinar stúlkurnar
iifunduðu hana af.
Svo kom lokunartíminn
og borgin liljóðnaði. Annrík-
ið tók enda. Klukkum var
Ju ingt. Snjórinn lá yfir öllu.
Eva sat heima og beíð. Það
var hringt. Hann stóð úti
ifyrir hár og fallegur. Það
yar snjór á frakkanum hans
og hattinum.
„Gott kvöld og gleðileg jól,
>Eva“, sagði liann. „Eg leyfi
mér að segja Eva í kvöld.
JMá eg það ekki? Mér virðist
það eiga bezt við“.
Hún brosti til hans. Bros-
S?S var innilegt.
„Gleðileg jól“, sagði hún,
og rétti honum höndina.
.^,Velkominn“.
Er þau sátu við borðið, og
íiöfðu kveikt á jólatrénu
ígreip þau hrifning. Augu
þeirra mættust.
Og Eva fann að hann var
deini maðurinn, sem hún gat
ÍUnnað.
Tvær einmana persónur
íliöfðu kynnst vegna lítils
íjólatrés. Og það tré var Iiam-
íingjutré.
Það sameinaði mann og
jkonu í innilegri ást.
legra veður. Sólin skin í
heiði og þegar eg lit út um
gluggann sé eg úfnar útr
hafsöldur byltast. Inni í flug-
vélinni er hlýtt og notalegt,
þrátt fyrir það,' að áliðið er
liausts. Eg er búinn að
kveikja i Dunhill-pipunni
minni, ágætis tóbak er í
henni, og í stuttu máli líð-
ur mér þannig, að mér finnst
eg silja í dagstofunni heima
Irjá mér.
Samt sit cg og skrifa þessa
grein í 10 þúsund feta hæð
yfir ölduróti Norður-Atlanls-
hafsins, þar sem livítfextar
! bárur bylta sér i trylltum
leik, á leið frá Reykjavik til
Prestvíkur í „Gulífaxa“,
Skymasterflugvél Flúgfélags
Islands. Þrátt fyrir lirikaleg
átök stormsins fyrir utan,
þeytist þetta furðuverk tækn
innar áfram, já, mér liggur
nær að segja með leiflur-
hraða.
Og timinn er sannarlega
fljótur að líða, þegar mað-
ur ferðast með fuglinum
Fönix, eins og stormurinn
sjálfur. í hverjum klefa er
borð, einhversstaðar i vél-
inni eru fjórir farþegar að
skemmta sér við bridge,
aðrir lesa nýútkomna bók og
á einum stað hafa konurnar
I tekið til prjónanna. Þær eru
I bersýnilega alveg á þröm-
inni með siðustu jólagjafirn-
ar. Á einu borðinu getur að
líta islcnzk blöð og timarit.
Nú læt eg ritvélina eiga sig
í nókkrar minútur, geng um
aðalganginn í flugvélinni. Á
einum stað liafa farþegarn-
ir dregið gluggatjöldin fyr-
ir, til þess að geta rabbað
betur saman í næði. Og svo
kem eg út í „eldhúsið“, þar
sem önnur flugfreyjan,
Kristin Snæhólm, cr að mat-
búa fyrir okkur, 40 manns.
Kaffið er að verða tilbúið á
rafmagnseldavélinni. Aðeins
klukkustund er liðin frá því
að við fórum frá Reykjavík,
og nú eigum við að fá kaffi
eða te, brauðsneiðar og kök-
ur.
Eg spyr Kristínu, til hvers
tcngillinn sé, sem er við
hvert „kýrauga“, þ. e. a. s.
gluggana á flugvélinni, og
hún svarar því til, að hann
sé til þess að rcka rafmagns-
þráð í, sem er í sambandi
við súrefnisgrimurnar.
„Málinu er þannig varið,
að fyrir kemur, að stundum
verðum við að fljúga nokk-
uð hátt, ef veðrið er óhag-
stætt, og þá fá farþegar súr-
efnisgrínui, en mönnum
gelur orðið erfill um andar-
drátt, ef hátt er flogið. Fyrir
kemur, að einhver biður um
SúrefnisgrímUná, ef við
kluldcustundir og 28 minút-
ur. Eg hugsa til þess, að eitt
sinn ffór eg með „Drottning-
unni“ til Islands og var þá
7 daga á leiðinni, að vísu
vorurn við hálfan annan dag
í Þórshöfn í Færeyjum, en
samt -------
fljúgum lengi í mikilli hæð,
t. d. 8000 feta lia'ð og þá1
fær sá að sjálfsögðu þá ósk
uppfyllta. En þetta er sjald-
gæft og kcmur varla fvr-ir,
nema þegar við erum í löngu
flugi, til Ameriku, eða eill-
hvað þess háttar.“
Allt í þessari flugvél ber
vott um glæsihrag. Ábreiður
eru á gólfinu alls stað'ar, i
ljósum og falleguin lit. Svo
er einnig um ákla'ðið á hæg-
indastólunum, því að maður
situr sannarlega í hæginda-
stólum í ])essari flugvél.
Nokkru síð«r er eg að al-
huga björgunarvestið, sem
er fyrir frarnan hvern far-
þega. Við öllu er búizt, jafn-
vel þvi, að flugvél þyrfti að
nauðlenda á hafinu. Þarna
kemur fyrir snilli manns-
andans: Smábarn getur á ör-
fáum sekúndum togað i band
og þá fyllist björgunarvestið
lofti og bjargar mannslífi.
Eg get ekki að því gert,
en ósjálfrátt lrvarflar lnig-
ur minn aftur í tímann, er eg
var um borð í „Bergens-
fjord“, skipi norsku Amer-
ikulinunnar. Þetta var vorið
1918, meðan fyrri heims-
styrjöldin geisaði. Eg var
hrakinn upp úr rúminu um
hánótt, eins og aðrir, og þá
var okkur útbýtt björgunar-
belti og vesti. Þér þekkið
þau ef til vill: Þung kork-
belti „með gamla laginu“.
Nú, en þetla var „aðeins æf-
ing, sem betur fór“, eins og
Friðþjófur Nansen, hinn á-
gæti Norðniaður sagði við
mig, en við hefðum átl að
vera í sama björgunarbáti,
ef til þess hefði komið.
Ilugurinn reikar ósjálf-
rátt aftur í tímann, fyrir svo
mörgum árum, en þá var
„Rcrgensfjord“ statt á sönui’
slóðum, milli Nev York og
Bergen, á nær sama stað og
',,GuIlfaxi“ er nú, en þó cr
sá munur á, að við erum svo-
lítið hærra á lofti.
{ Nú nota eg tækifærið ti 1
þess að skyggnast fram i
| flugmannsklefann, en þar
sitja þeir .Tóhannes Snorra-
son og Þorsteinn Jónsson og
stýra „Gullfaxa“ um himin-
i
geiminn. Það er ekki að á-
j stæðulausu, að íslenzkir
; flugstjórar eru hrevknir af
þessu nýja farartæki, því að
það er mcð hinum hrað-
flcygustu, sem ti! eru í Ev-
rópu.
Jóhannes Snorrason segir
mér, að „Gullfaxi“ hafi far-
ið einu sinni á 5 klukku-
stundum og 28 míuútum
milli Reykjavíkur og Káup-
mannahafnar, að vísu með
hagstæðum vindi. Já, núna
liggtir við, að mig svimi: 5".
Hi/að vltið hét nm
Ráðning- á spumingum á
bls. 8.
1. Um það bil 70. 35 tungu-
mál tala fleiri cn ein milljón
manna.
2. Ladogavatnið i Rúss-
landi er stærst. Bretland er
stærsta eyjan.
8. í Finnlandi og Ung-
verjalandi.
4. Volga, 2.300 mílur og
Dóná 1770 mílur.
5. í Englandi, árið 1256, í
Frakklandi 1302, og á Spáni
um 1300.
6. í stjórnartíð Simeons
tsars árið 920. Stærð veldis
lians var um 160 þús. ferm.
7. Krít.
8. Keisaraveldi Rómverja,
árið 313 e. Kr. Prússland var
síðast til þess að játa trúna,
um það hil árið 1300.
9. Utegaards-foss í Noregi,
1860 fet.
10. A. Brúin yfir Förth-
fjörðinn, B. Cerdavoda-brú-
in í Rúmeríu, C. Vauriat-
brúin í Frakklandi.
11. A. 1560, B. 1610, C. á
17. öld, D. 1533.
12. Transylvaniu, Kiirn-
len og Salzburg.
13. Átta löndum. Albaníu,
Búlgaríu, Grikldandi, Jugo-
slavíu, Póllandi, Rúmeriu,
Soviet-Rússlandi, Tyrklandi
og einnig á Rhode-eyju og
Kýprus-eyju.
14. London, 8,5 millj., Ber-
lin 4.3, Paris 4.2, Moskva 2.8,
Vín 1.9, Leningrad 1.7, og
Varsjá 1.2 millj. — N.B.: I
Rerlín er átt við mannfjölda
erjur
S I
. : t
iV
fyrir stríð, svo og Vín og
Vín og Varsjá.
ORÐSEINDING
til húsráðenda ocj húsmæðra
frá Brunabófafélagi Bslands
FariS varlega me$ eldinn. — Jólatré eru bráðeldfim.
Ef kviknar í jólatré þá kæfið eldinn með því að
breiða yfir hann. Setjið ekki kertaljós í gíugga eða
aðra staði þar sem kviknað getur í gluggatjöldum
eða fcium.
Forðist að leggja heimili yðar í rústir og að breyta
gleði í sorg!
GLEÐILEG JÖL,
FARSÆLT KOMANDI ÁR.
Brunabóftafélag Islands