Vísir - 24.12.1948, Blaðsíða 13

JÓLABLAÐ VlSIS
13
•Mt
KAJ MUNK:
Mteimsóhn knnunasins.
Vitanléga ælti slór dreng-
ur i lærdómsdéildinni; með
öðrum orðum ungur maður,,
ekki undir neinum kringum
stæðuin að gera annað eins. |
Það ér hlutur, sein við getum j
orðið sammala um á auga-
bragði, án nokkurra mála-
lenginga. En sá sem þekkir
Steehelbahr rektor þersónu-
léga, er samt sem áður ekki
i neinum vandræðum með
að afsaka það. Þegar þess er
nú minnst um Ieið, að Elisa-
bet i fvrsta G. var alveg ynd-1
isleg stúlka, er ekki svo langt,
frá þvi, að maður dáist að (
Axel innst i hjax-ta sinu fyrir
tiltækið. Þvi að hvaða haldi
kom það, að Axel var einn
af hinum fáu eftirláetksvein-
um rektorsins, sem gat levft1
sér allt gagnvart honuin, úrj
því að vésalihgs Elísabét var
samtimis ofsóttust allra
hinna mörgu ,sem hráðlyndi
og ofsi rektors höfðu kjöi’ið
sér að fórnárlömbum? Og
að saka liana ufn það, að
hafa rænt stora silkifánan-
ihn, sem rektorsl’rúin hafði
sjálf persónulega saumað i
Iiönduhum, og falið liann,
fánanum, sem í tilefni af
hinni stórhátiðlégu komu
hans hátignar konungsins til
þessa garnla, virðulega ba*j-
ar» skyldi blakta yfir latinu-
skólanum, að saka liina
blíðu og bláeygu Elisabetu
um það að hafa falið fxxnarin
til þess að hefna sin á rek-
tor, — það var meira en fá-
víslegt, — og að gei-a það i
áheyrn alls skólans,-— jxað
var ruddaskapur franx xir
ölíu hófi.
Þér skuluð ekki taka yður
það svo næi’ri, Elísabet, —
reyndi Axel að hugga haria,
— þvi maður er fullox-ðið
fólk á þessum aldri, og þér-
ast. — Það fer ekki hjá þvi,
að þetta kemst upp, sjáið
þér, og þá má hánn gera svo
vel og biðja yður afsökunar.
Nú skulimi við koma saman
inn i leikfimisalinn!
Þetta skeði um morgun-
irin snenuna, áðuí’ en rektön
liafði ráðist á Elísabctu opin-
berlega, Áður liafði hann tek
ið hana i kax phúsið éinslega.
Hún og þrjár. stúlkur til
höfðu verið kallaðai’ á furid
lians þégar í stað, er þær
voru komnar í skólann.
Hiriiinlifandi liöfðu þær þot-
ið af stað; sannfærðar um að
þeirra biði eitthvert vii'ðirig-
arstarf, t. d. það, að afhenda
konunginum blóinvönd, eða
þvi um likt. En ó! Og svo
lxafði þá rektor staðið þarna
og: tröllvax'inn búkut* hans
skalf állúf af heift, og hanri
hafði hótað þeim brott-
rékstri úr skóianumífog
E þýðingu síra Sigurðar Einarssonar.
hYorskyns káririunx, ef þær
skiluðu Iionum ekki fánan-j
um samstundis. Þær höfðu
svarið og sárt við lagt,
þær væru saklausar, en
verið að flcygja styrkjurii í j skammasl þin ekki fyrir þess
Skjátu eins ógþig
Síðásta
að j setriingin
i Élisabét
j“
priiðmannlega
1 aut að þvi, að
var dóttir fátæks
jliáttar heldur! Þú ferð með
álit skólans fyrir nxér!
En filtæki Axels hafði vak-
ið Lempe gamla yfirkennara
og fhxtt Iiann úr heimi texta-
gagm-ýninnar yfir í þcnna
heim. Nú lyfti hann sinni
livitu, mögru og sinaberu
íVæðimannshendi og sagði
fui’ðu lét nú á sér standa í
þetta sinn, — aldrei þessu
vant.
En varaformaðui’inn hafði
sem sagt, læst að sér á í-ekt-
orsskrifstofu sinni, augu
hans voru blóðhlaupin af
reiði. Hún beindist einkum
og sér í lagi að Elísabetu og:
Lernpe ganila yfii’kennara*
þessu steingerða fornaldar-
dýri, senx vildi ekki einu
sinni skifta á gamla yfir-
kennaranafninu sinu og hin-
um nýja Iektorstitli. Smánt
saman hægðist Ixonum þó of-
urlitið. Hann náði sér svo, a?v
ekki viðstaddur. Hann var til dyia. Rektor lirökk við; sina fyrir kónginum.
önnum kafinn við að Jxæta svo þaut liann út, fyrslur
um textarin i fjÓrða ljóði allra, hljóp upp i ski’ifstofu
Oddysseifskviðu. sina og læsti að sér.
Þá gekk Axel Brinke eitli ---------
böfðu verið reknár á dyr j skrifstöfumanns i bænum og
umsvifalaust nxcð skömm-jvar undanþégin skólagjaldi.
lim og hótumrixí. Þeim varj Uriga stúlkan gat ekki orðið
þó gefinn frestur til klukk- kafrjóðari, en bún var þeg-
án hálf tiu, unz allur skól-|ar orðin. Hi'm fór að liá-
inn, kenriarar og nemendur . gráta. Hvert mannsbarn slóð j með veikri og smánxæltri
skyldu koma saman i leik- eins og myndastytta og' hélt rötld, sem bjó þó yfir þeinx
fimisalmim til þess að lieyru niðri i sér andanum. Ein- myndugleika, að bér var
þar af rektors eigin nxunni, staka iriaður af yngi’i Itenn- ekki um annað gera en að
bvernig rixeð hverskonar við- urunum kreppli ýnxist linef- hlýðá:
liöfn og seremonium skól- ana i buxnavösunum, beit á j Þetta, hér, er tilgangs-
iriri ætti að votta h'ans liá- vörina, eða gaut lioi’nauga laust! Þið lxxegið fara, böx-n,
tign þegnsamlega tilveru til gamla yfirkennarans, sém og komið aftur klukkan tólf!
sina. jstóð yzt i röðimxi. En það Varla hafði hann slepptjhann gat farið að ganga unx:
Nú höfðu allir gengið að.var auðséð, að liann var orðinu, fyrr en allir þuslujgólf og rifja upp ræðuna
því senx sjálfsögðu, að þetta
yx-ði éinn af þeirn dögum
Jiegar rektor var í Ijónxandi
skapi. Og það var þá þess-
IegtíOg ofan á allt bættist,að
rektór var aúk alls anixárs
varaformaður bæjarstjórn-
ar, eða íxiéð öðrum orðum
formaður liennar í dag, þar
serix jafnaðai’mémx mundu
að sjálfsögðu ekki láta sjá
sig. Á hinum breiðu herðum
lians hvildi því ekki aðeins
skólinn, heldur allt bæjarfé-
Iagið á þessari alvöru-
þrungnu og hátíðlegu stund.
Það var þá líka meira bölv-
að ólánið, að hátíðin skyjdi
þurfa að byrja á þéssurii ó-
höppunx!
Fisksagan Iiafði flogið um
allan skólann, og stundvis-
Iega klukkan hálftiu stóðu
yfirkennarar, adjúnktar,
settir kennarar og stunda-
kennarar ásamt nenxenöum
skólans meðfrani veggjun-
um í leikfimissalnum eins og
liænuungar i þrumuveðri.
Firnm minútum seinna laust
eldingunni niður. Hún þaut
franilijá; kennaraborðinu,
kennxirunum, efsta lærdóms
deildárbékk, næsta lærdóms
deildai’bekk, en sló með ægi-
legitm dúnunx niður yfir
fyrsta lærdómsdeildarbekk, j
og þrumaði þar yfir liöfðum'
stúlkrianna, sem litu niður
fyrir síg og svignuðu eins og
strá í ofsanuiri:
„Ef þið háldið, að þið
getið liaft íriig að leiksqppi,
þá skjátlast ykkur illilega.
Eri ég veit- svo sem hver er
potturinn og parinan í sam-
særinu. og það er ekki í
fyrsta sinn seiri þú kemur af
stáð bölvun, og þú æitir ekki
annað betra skilið, en að
vei’a lokuð inni i kolák jallar-
árium og það undir eins! Þvi
áð þú érí ^kítastelpa og það
er skítaupplag i þér og það
er-hneyfcslk áð það sfculi verá
skrcf frairi og sagði bátt og
skýj’t:
Ég held, að rcktor skjátl-
ist. Eg Iield ekki að Elisabet
hafi getað gert þetta!
Þrjú luindruð augu störðu
á þann. Þarna slóð hann liá-
vaxinn, teinrétlur og grann-
ur, með ofurlitinn dún á
liökmx.ni og vönnni yfir fal-
Icga, fcstulega nuinninum,
augun kuldaleg og x’óleg,
ennið sviphreint, en eldrjóð-
ui’ i kinnum og i æð á háls-
iiiunx þaut blóðxð i snögg-
um, tiðum slögum.
Rektor fatáðist augnablik.
Hann Iiafði snúist á hæli,
eins og ’hvirfilvindur, við á-
varpið, en stóð nú, dolfall-
inn og ráðalaus, — kærasti
eftii’íætissveinninn hans!
Hvað átti hann að faka til
bragðs? En liann dó ekki
ráðalaus, heldur snarsneri
sér aftur að Elísabetu og
hvæsti:
Svo að það er eitthvað á
niilli ykfcar! Svo að þii
Það. kom séi’, að litli bær-
inn hafði ekki hugmynd um
allt þetta uppnám. Þá lxefði
hann orðið ennþá órólegri,
en hann var. Hvarvetna var
ys og þvs. Fánar og blóm-
flétltir, árnaðarkveðjur og
ghiggasýningar. Drottinholl-
ir borgarar á leið til sér-
staki’a móttökustaða, með ó-
ljósan grun um, að. ef þeixn
mætti auðnast eitt handtak,
þá væri þeim himininn vis.
Stefnufastir jafnaðarmcnn á
vei’ði við rifuna á niður-
dregnu rennitjaldinu, bei’-
sýnilega sannfærðir um, að
ef þeir sem þjóðfélagsborgar
fæi’u nú að- heilsa upp á
þjóðböfðingjann, þá niundu
þeir samstundis fá slaga-
veiki. Hinn borgaralegi hlttti
bæjai*síjórnarinnar mættur
á sinunx stað, það er við ráð-
húsið, á slaginu citt, strok-
inn og stássbúinn, (konungs-
ins var von klukkan hálf
tvö), — allir nema vai’afoi’-
maðurinn, sem öllum til stór-
En hann sór þess dýrartí
eið í sinni æstu sál, að svo
framarlega, sem hann gæti;
fengið grun sinn á Elísabetii
staðfestan, þá skyldi húni
ckki þurfa að deyja i synd-
inni. Hann þoldi ekki þessa
skrifstofunxannsdóttur, scní
alltaf strunsaði svo hnakka-
kert og djai’fnxannleg franx-
bjá honunx, eins og bún ætti!
honuni ekkerl að þakka.
Hún lxafði verið i skólanum
i gæi’kvöldi, þegar fáninxt
hvai’f og fullyrðiiig hennái*
um. það, að liún hefði veriíf
að>. sækja þýzka stilabók,
scm hún hcfði gleynxt, vau
svo auðsýnilega helber upp-
spuni. Sækja stilabók! Ekki'
nema það þó ! Hvað átti lniii
að.gera við stílabók kvöldiS
fyi’ir fridaginn í tilefni aP
konungsheimsókninni ? Og
daður hennar við Axel Brin-
ke skyldi líka vei’ða ná~
kvænxlega rannsakað, húix
xnátti reiða sig á það ! Og ef
nokkuð væri út á þau a'A'
setja, þá skyldi hún rekin ál
slundinnil Gremjan sauc$
upp i honunx á ný. Axel*
elsku drengurinn hans, flækt
„Eg heldj að í’ektor skjátlistu, sagði Axel. „Eg held ekki, að Elízabet hafi gert þettaí4*