Vísir - 24.12.1954, Blaðsíða 8

Vísir - 24.12.1954, Blaðsíða 8
JÓLABLAÐ VfSIS Eikin grsena, akarnbleika, i ein \>ar reyndi svar aS greina: < „Mæ'ðist ég og niá ei glæða I móðurvon í hug þér, kona, \ í Forlög sköpuð ill mér árla i urðu, og brugðu á líf mitt snurðu. i Síðla mun ég sjálf — eða- bráðla — < seld til bráðar rauðum eldi, \ hrelld og aldin feUd að foldu, i faldi grænum svipt um aldur.“ i Leitaði. kona lengi sonar, lengi gekk, en fann ei drenginn. Rataði lolcsins litla götu, Ijúftmg beygði, djúpt sig hneigöi: i „Stígur, gfvinn, gata um móinn ■ getur þú mér sagt, hvar fetar sonur lcær og sælust von mín, i sveinagoðið, élHstóðin!“ Af hyggni gata og glöggri skyggni greind til hennar orðum beindi: „Mæðist ég og má ei glæða móðurvon í h-ug þér, kona. Forlög sköpuð ill mér árla urðu og brugðu á lífsþráð snurðu. i Hundar um mig Jilaupa. Stundmn Kesta — á mér traðJca — lestir, 1 skór mig bæla og harðir Jiælar, hark er nóg af fótaspar1ci.“ i Leitaði kona lengi sonar, lengi gekk, en fann Jiann ekJci. Himingljána gyllta og mánann ! geislabjartan leit í sJcarti: '< ,,Himingljáin geislum fáin getur þú mér sagt, hvar fetar sonur minn og sælust von min, ■' sveinagoðið', elli$toðin!“ ’ Himingljáin geislum fáin greind til hennar orðum beindi: I „Mæða er það ég má ei glæða móðurvon í hug þér, Jcona. Forlög slcöpuð ill mér árla urðu og brugðu á lífsþráð snurðu. < Eg er gljáin geislum fáin, i gulli bryddi hjarnbleilc fjöllin, < Vallarhjarn og vetrarsvellin ' vindi strýJc ég geislum sindruð.“ i Leitaði Jcona lengi sonar, \ lengi geJck, en fann hann ekki. i Sól hún leit af sjónarhóli sig þá hneigði og djúpt sig beygði: , ,, .. ! „Góða sól í geislasJcrúða, græt ég hvarf míns eftirlæt-is, sonar míns. Og sál mín vonar, að sjái ég hann, sem hjartað þráir.“ Kunni greina sannleik sunna, sögu hermdi eygló fögur: „Sonur þinn og sælust von þín svala gistir Heljar dali. Mgnafossins froðuJcossa * féigur þáði og dauðans veigar. '- Géiglaus Helweg hann og beiglaus i hélt.af fylgjum römmum eltur. 1 Li/cip hvílir í hylja riki hóssað bárum Manafossins.“ Móðir syrgir soninn góða sctrtéga með grátins tári, gengur hún m-eð ugg og angur eyrun næmu þar til heyra •' ytúja í smiðju högg og hlymja, : Juimgr veJcja steðjoglaviur. ‘ „Vinur hagi Ilmarinen. ' ymúf nú þinn steðji og glymur! Hamars þíns ég heyri glamur, höggin dynja, bélginn stynja. Iírötjum skalfu höndum smíða 'irífu og skaptið Jcopar drífa. í 'anilað járn s/cal taka í tinda, traust slcal smíða utan flausimr.“ Vmdrins haga Ilmarinens ! uwidi lcáti í steðja og glumdi. Hröðurn tók hann höndum smíða Rostungs mun hann rata á vastir ræsilegur sænaut bæsa.“ hrífu og sJcaptið kopar drífa. Vandað járn hann tók í tinda, — traust var smíð og laus við flaustur. Aldið fljóðið, móðirin milda mundáði hnfu þunga af stundu, þaut svo niður að feigðarfljóti, fól sína önd í bæn til sólar: „Sólin smá á himins hjóli, -.. . herrans Ijós, nú rná ei þverra Ijómi þinn. Og leys úr dróma logavarma af þínum hvarmi, Svæf þú allar svartar vofur, til svefnheima ég bið þig stefna Manaþjóð, sem mein og bana mönnum vinnur í sínum inmim. SóUn smá á himins hjóli heiðan dag þá sendi greiðan grænar niður á greinar vænar, gista lét hann elrikvistu. Skein hann þar í sJcrúði grænu, sJcógum veitti hlýju nóga. Svæfði allar svartar vofur, <- til svefnheimanna tóJcst að stefna Manaþjóð, sem mein og bana mönnum vinnur í sinum innum. Aldið fljóðið, móðirin milda mundaði hrífu þunga af stundu, sonar leitaði, sællar vonar, svelgi kannaði og fossa-elgi, straumahylji og feigðarflauma. Fann ei soninn aldinn svanni,. óð þá lengra öldruð móðir, ekki vatnið réði sjatna. SokJcaböndin bylgjidokkar bleyttu og löðri á faldinn þeyttu. Sonar leitaði, sællar vonar sjótar meðal í Heljarfljóti. Hrífu brá mót hranna drífu, hylja kafaðiiðjubylji. SprakJci fann um síðir sokka sonarins, hatt og klút og vöttu og .skyrtu. Svellur harmi hja,rta hennar, þegar plöggin kennir. Óð þá lengra öldruð móðir, óð hún dýpra í Jcalda móðu. Hrífu brá í hranna drifu, hreif úr iðu foknar dreifar kornaxa af Jcylju bornar. Hveljur saup í straumum Heljár. Væna, Ijúfa Lemminkdinens lúin móðir, aldrað fljóðið hrífu■ brá í Jirannadrífu Heljarfljóts 'af seigri elju. RaJcaði. hylji bognu baki, botninn sJcaraði herðum loínum, Dregur upp h-önd úr hrorma- legi- og höfuð sonar úr iðuköfum, rifbein Kálf og hrypgvnn klofinn, hóf upp livni mundum fvmum. Hafði loks af Helju svafðan heifntan vænan LemminJcáinen. Vöðva setti á sínar stöðvar, sinar og bein með lærðri greining, Limi festi listum saman, lestar sinnar tengdi og festi, Ræðir slitnum yfir æðum, orðin mælir stuðlum sJtorðuð: „Súonetar, sælust frúa, svimia mey, er æðar spinna á teini kannt og mýlcja meinin! Mína heyr þú bæn, að þína för á okkar fund þú gerir, fljót þú bregðir. við og skjótan, að nýtast' mér og hörðum hnýta hnútum saman æðabúta sára djúpra, er seiðmenn sJcámi syni mínum af hávakyni! Megir ekki þú mér þægja: Þróttarslyngur himnadróttinn, fákum þínum fyrir æki í flýti beit og hingað leita. Ak að líta beinabrakið, bæði sinar og vöðvar tæðir. Sprengdar sinar silfri spengdu, saman bræð þú gulli æðar. Æða-, sem í benjum blæða, búta saman tengöÁ hún Jmúhim. En sonurinn og sælust vonin var sálu numinn og firrtur jnáli. Aftur hún af andans Jcrafti orðin felldi í bragaskorður: „Hvar fæst balsam drottins dýra! Dropum hunangs sárin opin rjóða skal og skjótt þau græða af skynding síðan um þau binda, tala svo og mæla máli megi sá, er hlóður þreyir. öxin, sem á ökrum vaxa eigi hæfðu þessum teigi, Lemminlcdinen kom upp væni, Kaukomieli hlýr í þeli, flæJctur á tám og fingrum kræktur, fundinn næmum móðurhöndum. \JL * '-2 í - \> " -S *,.•? >' Lemminkáinen kom upp væni, Kaleúdgoðíð hé'imt’ úr ’vöða, hrifsað snöggu hrífukrafsi hlotnaðist loksins upp að flotna. Grant, er aJð er gáð, þá vantar, goðið höfuð. Limum hroðinn — vgnta)< hönd, og vanr öndit — iij ér vifðd sönur og Ufi firður. '“'■ Aldin móðir huga hreltdum harmar sárt með grátna hvarma: ,,Mun úr Helju heimt in væna hetja og enn þá brand sinn hvetja!“ KráJcur svarið kviJcur rekur JclæJdlegur á sínum hækjum: „Mannheim framan' mun ei kanna meiður stáls né fomar leíðir. iMxinn hefur höfuð saxaJð hans og geddan augnakransinn etið. Varpa í hafið hetju Heljarfljóts hvar ósar belja. Býið smáa, barnið día, blóma drottinn, sJcóga sómi, fær oss mjöðinn mæra, dýra, mætast náðu i hunang sætast Metsola frá máuraset-mm megnað dögg af Tapios engi, ■tæm ]>ú margan bikar blómáj bú oss lyf/úr jurta safa, ' * bálsáni gefðu, er bæM heiísii bæði og djúpar undir græði!“ :>] >>! i > !|'t, ■ Býið smáa, barnið día, blóma drottinn, skógar sómi Metsolaflaug.pilgnaurasetra, { >; me-ngdst Jvmuvng Tapios engja. " ' Téýgár úr siráiim töfraveigar á tungu mjöðinn bruggar slungið, tæmir margan bikar blóma, bruggar lyf úr jurta safa. Heim það síðan gegnum geiminn gæðir flug með væru suði, Hrýtur mjöður af vængjum votum, vætir fjaðri, hunang sætast. Lemminkálnens Ijúfa, væna lúin móðir smyrslið góða tók og rauð á brjóstið, bakið bams síns, ef það mætti. hjarna. En máHð féJck ei meiður stáh., mjöður enginn bætti drengnum. | i p 1. i j

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.