Vísir - 24.12.1954, Blaðsíða 8

JÓLABLAÐ VfSIS
Eikin grsena, akarnbleika,
i ein \>ar reyndi svar aS greina:
< „Mæ'ðist ég og niá ei glæða
I móðurvon í hug þér, kona, \
í Forlög sköpuð ill mér árla
i urðu, og brugðu á líf mitt snurðu.
i Síðla mun ég sjálf — eða- bráðla —
< seld til bráðar rauðum eldi,
\ hrelld og aldin feUd að foldu,
i faldi grænum svipt um aldur.“
i Leitaði. kona lengi sonar,
lengi gekk, en fann ei drenginn.
Rataði lolcsins litla götu,
Ijúftmg beygði, djúpt sig hneigöi:
i „Stígur, gfvinn, gata um móinn
■ getur þú mér sagt, hvar fetar
sonur lcær og sælust von mín,
i sveinagoðið, élHstóðin!“
Af hyggni gata og glöggri skyggni
greind til hennar orðum beindi:
„Mæðist ég og má ei glæða
móðurvon í h-ug þér, kona.
Forlög sköpuð ill mér árla
urðu og brugðu á lífsþráð snurðu.
i Hundar um mig Jilaupa. Stundmn
Kesta — á mér traðJca — lestir,
1 skór mig bæla og harðir Jiælar,
hark er nóg af fótaspar1ci.“
i Leitaði kona lengi sonar,
lengi gekk, en fann Jiann ekJci.
Himingljána gyllta og mánann
! geislabjartan leit í sJcarti:
'< ,,Himingljáin geislum fáin
getur þú mér sagt, hvar fetar
sonur minn og sælust von min,
■' sveinagoðið', elli$toðin!“
’ Himingljáin geislum fáin
greind til hennar orðum beindi:
I „Mæða er það ég má ei glæða
móðurvon í hug þér, Jcona.
Forlög slcöpuð ill mér árla
urðu og brugðu á lífsþráð snurðu.
< Eg er gljáin geislum fáin,
i gulli bryddi hjarnbleilc fjöllin,
< Vallarhjarn og vetrarsvellin
' vindi strýJc ég geislum sindruð.“
i Leitaði Jcona lengi sonar,
\ lengi geJck, en fann hann ekki.
i Sól hún leit af sjónarhóli
sig þá hneigði og djúpt sig beygði: , ,, ..
! „Góða sól í geislasJcrúða,
græt ég hvarf míns eftirlæt-is,
sonar míns. Og sál mín vonar,
að sjái ég hann, sem hjartað þráir.“
Kunni greina sannleik sunna,
sögu hermdi eygló fögur:
„Sonur þinn og sælust von þín
svala gistir Heljar dali.
Mgnafossins froðuJcossa *
féigur þáði og dauðans veigar.
'- Géiglaus Helweg hann og beiglaus
i hélt.af fylgjum römmum eltur.
1 Li/cip hvílir í hylja riki
hóssað bárum Manafossins.“
Móðir syrgir soninn góða
sctrtéga með grátins tári,
gengur hún m-eð ugg og angur
eyrun næmu þar til heyra
•' ytúja í smiðju högg og hlymja,
: Juimgr veJcja steðjoglaviur.
‘ „Vinur hagi Ilmarinen.
' ymúf nú þinn steðji og glymur!
Hamars þíns ég heyri glamur,
höggin dynja, bélginn stynja.
Iírötjum skalfu höndum smíða
'irífu og skaptið Jcopar drífa.
í 'anilað járn s/cal taka í tinda,
traust slcal smíða utan flausimr.“
Vmdrins haga Ilmarinens
! uwidi lcáti í steðja og glumdi.
Hröðurn tók hann höndum smíða
Rostungs mun hann rata á vastir
ræsilegur sænaut bæsa.“
hrífu og sJcaptið kopar drífa.
Vandað járn hann tók í tinda, —
traust var smíð og laus við flaustur.
Aldið fljóðið, móðirin milda
mundáði hnfu þunga af stundu,
þaut svo niður að feigðarfljóti,
fól sína önd í bæn til sólar:
„Sólin smá á himins hjóli, -.. .
herrans Ijós, nú rná ei þverra
Ijómi þinn. Og leys úr dróma
logavarma af þínum hvarmi,
Svæf þú allar svartar vofur,
til svefnheima ég bið þig stefna
Manaþjóð, sem mein og bana
mönnum vinnur í sínum inmim.
SóUn smá á himins hjóli
heiðan dag þá sendi greiðan
grænar niður á greinar vænar,
gista lét hann elrikvistu.
Skein hann þar í sJcrúði grænu,
sJcógum veitti hlýju nóga.
Svæfði allar svartar vofur, <-
til svefnheimanna tóJcst að stefna
Manaþjóð, sem mein og bana
mönnum vinnur í sinum innum.
Aldið fljóðið, móðirin milda
mundaði hrífu þunga af stundu,
sonar leitaði, sællar vonar,
svelgi kannaði og fossa-elgi,
straumahylji og feigðarflauma.
Fann ei soninn aldinn svanni,.
óð þá lengra öldruð móðir,
ekki vatnið réði sjatna.
SokJcaböndin bylgjidokkar
bleyttu og löðri á faldinn þeyttu.
Sonar leitaði, sællar vonar
sjótar meðal í Heljarfljóti.
Hrífu brá mót hranna drífu,
hylja kafaðiiðjubylji.
SprakJci fann um síðir sokka
sonarins, hatt og klút og vöttu
og .skyrtu. Svellur harmi hja,rta
hennar, þegar plöggin kennir.
Óð þá lengra öldruð móðir,
óð hún dýpra í Jcalda móðu.
Hrífu brá í hranna drifu,
hreif úr iðu foknar dreifar
kornaxa af Jcylju bornar.
Hveljur saup í straumum Heljár.
Væna, Ijúfa Lemminkdinens
lúin móðir, aldrað fljóðið
hrífu■ brá í Jirannadrífu
Heljarfljóts 'af seigri elju.
RaJcaði. hylji bognu baki,
botninn sJcaraði herðum loínum,
Dregur upp h-önd úr hrorma- legi-
og höfuð sonar úr iðuköfum,
rifbein Kálf og hrypgvnn klofinn,
hóf upp livni mundum fvmum.
Hafði loks af Helju svafðan
heifntan vænan LemminJcáinen.
Vöðva setti á sínar stöðvar,
sinar og bein með lærðri greining,
Limi festi listum saman,
lestar sinnar tengdi og festi,
Ræðir slitnum yfir æðum,
orðin mælir stuðlum sJtorðuð:
„Súonetar, sælust frúa,
svimia mey, er æðar spinna
á teini kannt og mýlcja meinin!
Mína heyr þú bæn, að þína
för á okkar fund þú gerir,
fljót þú bregðir. við og skjótan,
að nýtast' mér og hörðum hnýta
hnútum saman æðabúta
sára djúpra, er seiðmenn sJcámi
syni mínum af hávakyni!
Megir ekki þú mér þægja:
Þróttarslyngur himnadróttinn,
fákum þínum fyrir æki
í flýti beit og hingað leita.
Ak að líta beinabrakið,
bæði sinar og vöðvar tæðir.
Sprengdar sinar silfri spengdu,
saman bræð þú gulli æðar.
Æða-, sem í benjum blæða,
búta saman tengöÁ hún Jmúhim.
En sonurinn og sælust vonin
var sálu numinn og firrtur jnáli.
Aftur hún af andans Jcrafti
orðin felldi í bragaskorður:
„Hvar fæst balsam drottins dýra!
Dropum hunangs sárin opin
rjóða skal og skjótt þau græða
af skynding síðan um þau binda,
tala svo og mæla máli
megi sá, er hlóður þreyir.
öxin, sem á ökrum vaxa
eigi hæfðu þessum teigi,
Lemminlcdinen kom upp væni,
Kaukomieli hlýr í þeli,
flæJctur á tám og fingrum kræktur,
fundinn næmum móðurhöndum.
\JL * '-2 í - \> " -S *,.•? >'
Lemminkáinen kom upp væni,
Kaleúdgoðíð hé'imt’ úr ’vöða,
hrifsað snöggu hrífukrafsi
hlotnaðist loksins upp að flotna.
Grant, er aJð er gáð, þá vantar,
goðið höfuð. Limum hroðinn
— vgnta)< hönd, og vanr öndit — iij
ér vifðd sönur og Ufi firður. '“'■
Aldin móðir huga hreltdum
harmar sárt með grátna hvarma:
,,Mun úr Helju heimt in væna
hetja og enn þá brand sinn hvetja!“
KráJcur svarið kviJcur rekur
JclæJdlegur á sínum hækjum:
„Mannheim framan' mun ei kanna
meiður stáls né fomar leíðir.
iMxinn hefur höfuð saxaJð
hans og geddan augnakransinn
etið. Varpa í hafið hetju
Heljarfljóts hvar ósar belja.
Býið smáa, barnið día,
blóma drottinn, sJcóga sómi,
fær oss mjöðinn mæra, dýra,
mætast náðu i hunang sætast
Metsola frá máuraset-mm
megnað dögg af Tapios engi,
■tæm ]>ú margan bikar blómáj
bú oss lyf/úr jurta safa,
' * bálsáni gefðu, er bæM heiísii
bæði og djúpar undir græði!“
:>] >>! i > !|'t, ■
Býið smáa, barnið día,
blóma drottinn, skógar sómi
Metsolaflaug.pilgnaurasetra,
{ >; me-ngdst Jvmuvng Tapios engja.
" ' Téýgár úr siráiim töfraveigar
á tungu mjöðinn bruggar slungið,
tæmir margan bikar blóma,
bruggar lyf úr jurta safa.
Heim það síðan gegnum geiminn
gæðir flug með væru suði,
Hrýtur mjöður af vængjum votum,
vætir fjaðri, hunang sætast.
Lemminkálnens Ijúfa, væna
lúin móðir smyrslið góða
tók og rauð á brjóstið, bakið
bams síns, ef það mætti. hjarna.
En máHð féJck ei meiður stáh.,
mjöður enginn bætti drengnum.
|
i
p
1.
i
j