Vísir - 24.12.1954, Blaðsíða 9

JÓLABLAÐ VÍSIS

Ennþá móSir, aldrað fljóðið,
orð sín feUdi í bragoskoróur:
„Býiö smáa, barnið día,
blóma drottinn, skóga^ sómi,
aftur máttu upp í lofti'ð
ofar skýjum himna níu
gegnum svífa, unz mjöSurinn megni
mun þér veitast og gnægðir hunangs.
HiS eina balsam allra meina
er það og guð á sárin ber það.
Vættu í miði vængi létta,
væt og fiður hunangi sætu!“
Býið smáa, fleygifráa,
feUdi orð í bragaskorður:
„Hvernig má ég miði ná, svo
máttar smá, þótt skorti ei fráleilc!“
„Greiðfær mun, þótt löng sé leiðin,
léttfær ertu og snörp á spretti.
Fljúga skaltu fyrsta daginn
fús til Mánadísar húsa.
Aðra nótt, ef itla viðrar,
þér orna í faxi stóra-Bjarnar.
Þriðju nótt sit utan ótta,
sem örn á baki Sjöstjörnunnar.
Þaðan er svo örstutt leiðin,
örstutt leið um blcia, heiða
vegu lofts. Og þú ert þegar
þotin skjót að drottins fótskör.“
Býið smáa, fleygifráa,
flaug af laufsæng, hunangsvængjað,
sveif í hringi sóldag langan,
söngvum fugla hlýddi löngum.
Að kjallardyrum kynjahallar
konungs allra, er þjást og vona,
flaug og skyggndist fránum augum,
fann og sal, þar gert var balsam,
smyrsli geymd í gylltum hirzlum,
græðilauk í silfurstaukum.
Býið smáa, fleygifráa,
færði þaðan gnægðir mjaðar,
heiísutyf og hollast balsam,
hunang svo sem gimtist muni.
Þaðan burtu sveif hún síðan
í svigum, hringum, krókum, bugum,
hulstur mörg hún bar og bólstur,
böggla, töskur, dósir, öskjur.
Eru srnyrzl í öllum hirzlum,
eða hunang sætt og mjöður.
Aldið fljóðið, angruð móðir,
angansmyrzU brá á tungu:
„Balsam orkar bezt til heilsu,
blandað æðstu guða mundum.
Ljóða boði er Ijúft að hlýða
lækni hverjum skylduræknum.“
Sonmn fallinn síðan konan
smyrzlum rauð, þann líkam dauðan.
Limi brotna fingrum fimum
fægði. Sárin djúp, með tárum,
smurði. Þessum innti orðum,
orðin þessi mælti forðum:
„Sonur minn og sælust von mín
af svefni ris. Og myrkurdísar
hverf af beði. Og björtu geði
blundi lát sem skjótast hrundið“.
Sonurinn og sælust vonin
svefni brá og höfgu dái.
Tekur að bærast, tungu hrærir,
talað fær og hlustir nærir:
„Um skeið ég lá í dauðadái,
dauðahöfga nornin bauð mér,
mætan draumasvefn og sætan,
svefn í djúpum gleymsku hjúpi.“
Aldrað fljóð þá mælti af móði:
„Mædd ég lijá þér sat og hræddist.
Ef líf þér hefði ég loks ei gefið
lengur hefðirðu sofa fengið.“
Móðir kærum syni síðan
syngur í eyra vísnaglingur,
hossar sveini og hleður kossum,
hressan gera hann atlot þessi.
Síðan innir eft ir líðan
öldruð móðir soninn góða.
Lemminkdinen káti, væni,
í kvæði sneri sinni ræðu:
„Vaknaður má ég meyja sakna,
mæðist hjartd af þrá til bjartra
Utgarðs-snóta ástarhóta,
eiga leik við haddinn bleilca.
Louhi húsfrú landa Pohja
létta í spori meyju og netta
vill ei gefa veigaþöllin
vöskum Kalevasyni og röskum,
ncma. hann svönum svörtum bani,
er synda fyrir Helja,rgrindum.“
t
\
r)
:}
1
)
A ngruð móðir, aldrað fljóðið
orðin felkli í bmgaskorður:
„Ei slcal bana sörtum svani,
■er syndir fyrir Dauðans grindum
Heljarfljót þar liratt, fram beljar,
Helgastraums við trylltan elginn.
Halda skulum heim, áður kveldar,
háttum ná, áður fólk sig náttar,
sonurinn góði mæddrar móður.
Máttkum guði þakkir áttu
að gjalda, að hann af gæzkumitdi
græddi þér und, er feigum blæddi..
Heilsu gaf hans gæzkubalsam,
glæddi líf, en firrti kífi,“
Lemminkáinen Ijúfi, væni
lagði á svala skuggadali
heim á leið — því liðna að gleyma —
leiddi hljóður aldna móður.
Lemminkdinen kcita, væna,
Kaukomiele hl.ýja í þeli
kveð ég um sinn % kátu Ijóði.
Kvæði mínu sný og ræðu
inn á stig, sem aldrei kannað
áður ég lief, né sæmdan stefi.
)
1
)
)
)
)
I
1
)
i
)
)
)
)
)
)
)
)
)
í
1
!
Ævullt íyrirliggjandi:
Útihurðir
JListar
ítíl.s kortttr
Stiutttnr
allar sttoriiiv
HAGSTÆTT 1 lltft
Timburverzlunin
KKapparstíg 1 — Simi 81430
u.
Bíbm hur
Þilplötur
haröar «»/ tngúkar
Hirkihrossviður
finnskur — úrvals toffunti
ImwBÍhurðir
«