Vísir - 24.12.1954, Blaðsíða 14

14
jOlaplað visis
VOKVALYFTAN
Lyítir allt að einu tonni
Næsta vor fáanleg lyfta fyrir 2^2 tonn
Er stjórnað með einu handtaki
Er hraðvirk og örugg
Fáanleg fyrir allar venjulegar vörubifreiðar
Einnig fáanleg fyrir dráttarvélar, aftanívagna
og til uppsetningar á vinnustöðvum.
HIAB má jafnframt nota sem
palllyftu.
HIAB hleður bílinn á auga
bragði
er í notkun á þúsundum vörubifreiða erlendis. Hún hefur
verið reynd hér oc/ gefið góða raun. Ngkkrar lyftur eru
vœntanlegar til landsins innan skamms.
Grímstaðaholti
einnig náð sér í nokkra fiska,
hgiín heyrir þá sletta dauðum
sporði.mn leið og þeii' sogast út,
aðrir stöðvast yið fótleggi hans
og hann sparkar þeim til baka
upp á þurrt, en stendur kyrr
sjálfur í flæðarmáljnu, vill ekki
hopa.
Unz allt í eintí að liann nemur
skóhljóð í sandi. það er einhver
staddur hjá honum í vörinni og
þó ekki mjög nálægt. Hann heyr-
ir stjáklað í vatni.
„Hver er þar?“
i,Strákur,“ er honum svarað,
„lítið eitt vngri en þú. Ég var að
sníkja hjá þeim nýjan fisk áð-
an, cn þ.eir sögðust vcra búnir
að salta, ég skyldi fara niður í
fjöru og slæða það sem tæki út
hjá þér. Ég sé að þú ert ekki
lengur með.róttu ráði Jón minn,
það væri synd og vanæra að
hirða ekki fiskinn, sem þú ert
sama sem að fleygja, — auk þess
hef ég til þess munnlegt leyfi
hennar Bimu. sem þú várst svo
nærgætinn að spýta á í morgun,
hún sagðfst eiga inni hjá þér allt
kaupið sitt í átta ár, sig gilti
einu þó nokkrir aurar af því
flyttust inn á minn reikning."
þetta var djúp rödd með kát-
um hreim og þó rám, það var
eins og stokkönd væri að tala.
.,Fífl!“ sagði blindi maðurinn.
„Allir vita að þínir peningar eru
sóttir í minn vasa og annarra
dapureygra á þessari strönd, en
varaðu þig — varaðu þig. Karl
ríki, —- þegar við fáum sjónina.
verður barið að dyrum í Auðs-
ho!ti!“
Nú hló Karl ríki, gat ekki að
sér gert, kna-kna-kna, liló öndin í
bringu hans, dimmrödduð og kát,
og í sama bili flanaði ný alda
upp um vörina, þeysti froðu um
klappir, þó hnésbætur garnla
Jóns og dró sig út aftur með allt
lauslegt. það var 'enginn fiskur
eftir við fætur bljnda mannsins
þegar hún hjaðnaði, bara einn
þöngulhaus, sem kúskel liafði
bitið sig í.
„þöngulhaus með kúskel,“
heyrði hann nýja rödd segja
mjög nálægt sér, „eftir fjörutíu
ár í andófi: einn þaraþöngull og
skel, — minna gat það ekki ver-
ið.“
Síðan er þrifið til hans, tveir
menn af malarkampinum eru
komnir til hans ofan í fla-ðar-
máljð þeirra erinda að draga
hann undan sjó. Um leið og þeir
lögðu af stað með hann á milli
sín greip hálfdapuiieg kæti þann
yngri þeirra, hann tólc upp salt-
drifinn þöngulinn og sagði:
.,það verður a.ð bjarga'aflanum
hans líka,“ segir hann og lilær,
„ekki dugir annað.“
„Hægan, Dóri,“ svaraði sá eldri,
— „það er ekki búið að gera upp
við þig ennþá. og verður þó gert;
áttu það víst að þinn hlutur
verði stærri, þorirðu að fullvrða
það?“
Ekkert svar. Einkennilegri
þögn slær á mennina tvo, eins og
eitthvað varai þeim máls, eins
og geigiu' hafi skyndilega gripið
þá.
Unz blindi maðurinn lieyrir
dálífinn smell á bak við sig, það
er skelin, þeir hafa kastað henni
frá sér á hleinarnar, svo hún
brotnaði, —• ekki þorað annað.
„þeir vari sig sem sjónina
hafa,“ segir blindi maðurinn og
hlær napurt. — „þetta var ykkar
skel en ekki mín, ég á mína ó-
brotna —• í sjónum."
Síðan eru þeir komnir með
hann upp á gangstíginn baiv við
kampjnn, þangað sem hi'isjn
standa sem þéttust'og gangstíg-
urinn liggur í sem kröppustum
hlykkjum gegnum þorpið, stund-
um eins og ess, stundum eins og
tvöfalt vaff eða ernrn, og megin-
stefnan þó frá vestri til austurs,
eða öllu heldur öfugt, því það er
í austurátt héðan að sjá sem öll
siðmenning liéraðsins liefur að-
setur sitt: yfirvald, kaupmaður
og prestur. En fólkið hcfur ekki
hirt um að gera sér beinan veg
í þá átt, krækir fyrir liúskofann
hér, kálgarðshornið þar, gefur sór
ekki tima til þess, leggur ekki
meira á enn sem svo.
Aftur á mót.i býr jámsmiður-
inn Björgvin í vesturjaðrinum.
Hann er afkomandi Sveins heit-
ins fanga, enda snýr bær hans
hejlum gafli að götunni, snýr
sér undan alfai'aleið svo vegfar-
endur sjái ekki framan í hann,
og, dregur nafn sitt af því: heitir
Qafl.
það er þangað sem þeir stefna
með blinda manninn, þeir eru
ennþá með aflahlutinn hans í
huganum: þöngulhausinn og
skelina, og liann sjálfan á milli
sín, leiða liann báðir éða öllu
> .
heldur ganga undir honum,
sporþungir, ferðalausir. hann
andkannalcga háleitur, en heyk-
ist í hnjáliðunum við livert skref,
þeir undarlega lút.ir, eins og þeir
hafi þegar liugboð um að verk
þeirra kunni að hafa þung eftir-
kiist: að draga Jón blinda inn
fyrir kampinn.
þangao til eldri maðurinn tek-
ur allt í einu til máls: ,
-,,Ég geri ráð fyrir því, Jón, að
við Dóri fylgjum þér til frænda
þíns, iiann hefur artir til þín og
er grstrisnari en margur annar.
þeir vissu ekki fyrr til en
blindi inaðurinn var farinn að
hlæja, fyrst án þess það heyrð-
ist. ,eii það var hægt að finua það
skjálfta, sem.íór,um signar herð-
ar hans cins og hann væri að fá
köldu, síðan heyra liað líka —
j)etta ui'gandi kverkahljóð, sem
þeir könnuðust báðir við: end-
urónnir úr fjörunni þar s,em
skeljasandur og möl skrikar
undan halla í útspginu — hlátur
Jóns blinda.
„Eins og ykkur sýnist, bræður
— he-he, nei, livort sem þið vilj-
ið heldur til Björgvins í Gafli eða
Álfs í Ti'öð. lie-he, það kemur út
á eitt —.“ Lágvær, brjóstlægur
hlátui' hans slítur orðin hvert
fi'á öðru, slíU'ir sjálf orðin í
stubba, svo mennirnir eiga fullt
í fangi með að skilja hann. Loks
rennur yngri manninum í skap:
„Heyrðu, Jón,“ segir hann og
sviptir blinda manninum harka-
lega til, „ég ráðlegg þér að láta
föður okkar í friði. Álfur í Tröð
á engan þátt í því sem við bræð-
urnir enim að gem núna, að
draga þig lifandi úl' þaranum.
enda ekkj þrekvirki. Og vilji
Björgvin í Gafli ekki taka við*
þér, þá geturðu gengið í sjóinn
fyrir mór.“
„Vortu ekki að þessu, Theodór,
það tekur því ekki,“ sagði eldri
maðurinn óánægður. „Hvað sem
um hann Björgvin má segja, þá
er liann þó að minnsta kosti
gestrisinn, ég veit ekki betur en
þú nafir sjálfur notað þér það
nieð köflum. Hitt er svo annað
mál, hyaða álit hann pabbi liefuri
á honum."
Blindi íuaðurinn var nú, luett-
ui' að lilaigja. höfuðburður lians
meira að segja orðinn eðlilegur,
það v.ar eins og hann værj gllt í
einu kominn til sjáffs sín, eftir
óráð.og vitfirrjng.
„Já, ,ég þekki,. þetíft. aj.lt. sam-
an, drengir," sagði hann, „það
er mesfpfti't út af rekanum ykk-
ar. Ég lief oft sagt það við Björg-
vin, að það boi'gftði sig ekki fyrir
aðra ,en Karl ríka að draga sér
spýtu frá Álfi í Tröð og öðruin
jarðeigendum — ekki á annarra
fæi’i en Karls að auðgast á því.
En hvers vegna ekki að leita
þangað sem fangs er von. það
væri ykkui' nær— í sjálfar gull-
kisturnar — aumingjarnir >'kk-
ar, annað hvort í Auðsholt oða í
prangarabælin. Hvers vegna er-
um við allslausir, nema af því
allt er rúið af okkur jafnóðum
og maður vinnui' sér eitthvað
inn, og hvar er aflinn okkar
niðui' kominn, nema í afla'stum
hjrzlum ræningjanna.“
,.Svona þýðir ekki áð tala, Jón
blindi,“ greip eldri maðurjnn allt
í einu fram í, Matthias Álfsson í
Tröð, — það var skjálfti í rödd
hans, óttablandinn viðbjóður, —
,.ég hélt högum þínum væri svo
komið núna, að þér vœri nær að
hugsa eitthvað fallegt.“
„Ha, fallegt? Jón blindi að
hugsa um eitthvað fallegt! Nú-
jæja, ég heyri þá segja að Birna
sé falleg. Kannske þið viljið
fræða mig eitthvað um hana?
Hvert er hún hlaupin, gálan?“
,',Þú hefur ekkprt af henni