Vísir - 24.12.1954, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ VÍSIS
15
H.f. Ölger5in Egill Skaliagrímsson
Reykjavík
meira,“ gegnir Matthías, >,við
liöfðmn upp á henni rétt áðan hói'
á plássinu og báðum hana að sjá
sig um liönd, en hún gerði ekki
annað en skella á okkur kerskn-
isvísu. það er aldrci von á góðu
þar s'ein skáldskapurinn er ann-
ars vegai'."
JaM ykwareHÁeH:
SELUR
„Nei, við forðum okkur bara,“
bætir yngx’i maðurinn við, „þetla
er skaði’æðistunga og bestía í aðra
röndina. Mig skyldi ekki undi’a
þó hún ætti eftir að velgja fleii'-
um undir uggurn en þér, .Tón
blindi."
.,það fæi’i betui'," gegnir öld-
ungurinn, „ég skyldi fyrirgefa
henni mai’gt, ef ég ætti eftii' að
sannfi’étta það um hana.“
„Iljfygli í, mannsmynd,“ uinlar
eldi’i bi’óðirinn í hann sinn. Iín
þeir ei’u komnir alla leið, þeir
standa úti fyrir smiðjudyrum, í
x’auðum, flöktandi eldsbjarma.
„Bjöi’gvin!" kallar Tlieodói’,
.,kotadu út, Björgvin, hér er gest-
ui’, sem þú vei’ður að hýsa í nótt.“
„Sjódraugurinh ganili, jú í’étt,
ég sá til ykkar drengir," anzar.
fi’ískleg rödddnnan úr eldslxjarm-:
aixuih. „Mig dreymdi fyrir þessu
í nóit.“ Bhikkt ahdii'f járnsmiös-
ins Irlær við þeim úr dyi'imum,
umflogið reyk. „Mig dreymdi ég
væri ti’úlofaðyr þér, Dóri. og Tón
blindi væri að smíða handa okk-
ur hringana. Má ekki bjóða ykk-
ur í bæinn?“
„Takk fyrir, ekki mér,“ svar-
aði Matthías undarlega fljót-
mæltur og snýr sér undan til
iiálfs, fas hans með flóttalxhe, og
í’ennir um leið bænax’augum til
Théodói's.
„Nei, ætli við latum það ekki
bíða þangað til næst. Bjöi’gvin,‘‘
tautar yngri bróðii’inn og gerir
Fyrir landi syndirseiur,
sízt þaS nokkur vita má,
hvað hann með sér fjölvls felur,
forvitinn og skygn. að sjá.
Þótt við lieimsins grimmu gerðir
glögt hann skynji háska og vá,
mænir hann á mannaferðir
margoft samt, ef færi er á.
Sál hann metur sína liepna,
sjái hann blik af fuglum þeim,
finnst þó' maður skrýtin skepna,
að skrönglast svona á, stólpum tveim.
: ■ i { j ; ! , t't' r r . ■. • ■- ■
En beri ei fautinn byssu neina
brosir gjarnan selurinn,
því hann hálfpart þykist greina,
að þetta muni frændi sinn,
. j.f ; ‘ i • ; '
Getur til að gaman inundi
að gera við hann bandalag*, .
kynni ann ögn að kafa á sundi
komið báðum gæti í hag.
Saman starfa, sílin veiða,
sullast kring um þarasker;
bítast stundum, blóðga, meiða,
bara til að skemmta sér\
sig einnig líklegan til að hafa „þeir vari sig sem sjónina
sig á bi'p.tt. „Eg Iít inn seinna,“hafa,“ segir blindi maðurinn og
Og hálda báðir áf stað samtímis,spýtir á eftir þeim — tveim son-
hlið við filið eins og akneyti —um Álfs í Ti'öð.
eins og hlekkjaðir saman. Guðmundur Daníelsson.
Síðan aftur sáttir, kátir
sötra marar átu og slý, —
máske að séu mikillátir
menn þó vaxnir upp úr því.-------
Langt er síðan leiðir skildu
lífs þeirra við Rauðaliaf. ■—
Sveinar þeir, er Faraó fylgdu,
færðir voru í skapakaf.
Þar lét drottinn þurrum fótum
þegna spranga ísraels,
en liina, sprottna af röngum rótum,
reyna verra en ógnir hels.
Á þá hrundu hafsins veggir
hrikalegum brims með gný.
Faraósins syndaseggir
selir verið upp frá því.
Þannig gruggast lífsins lindir,
lánist ei hin réttu spor.
Lengst í kafi svektur syndir
síðan — þessi frændi'vor.
Jakob Thorarensen.
Myndin hér að ofan er frá Istanbul í Tyrklandi. (Sjá grein
Vigdísar Kristjánsdóttur um för til Litlu-Asíu, sem hefst á
bls. 19).