Vísir - 24.12.1954, Blaðsíða 31

JÓLABLAÐ VÍSIS
31!
■5í5í»55íÍíiílOí5í5íSíÍí5>3í>!Í<ííÍ5iíSíÍt
<hf
'Js
■Omf
-Í1
'ú
3Í -
í?
Ö
•r
í?
«
ö
Ö
ö
«
ÍJ
ö
ö

«d tiraílt er atest o<f/ be&t ssrvaliö
\ i) fgvalit W sseest &tjj best úrvaliö
HLÍN
o

«
í;
í;
J!*
Í5
í;
ií
Lýsisstsmltsf
íslemzhrta
baite trtprpnsstjta
Símar 7616, 3428.
Símnefni: Lýsissamlag, Reykjavík.
,ö
«
«
ö
<!r
ö
«
£
■«
«
~J\omú
°$
iann
'^ceriit
-JJueml íc
í
o
«
ö
ö
«
«
e
tí
»
«
í;
»
»
«
<;
«
lœgra uer>
Sendum gegn póstkröfu um iapd allt.
PRJÓNASTOFAN
Htún
Skólavörðustíg 18.
h. í.
- Sími 2779.
<;
<;
íi... r.r .rvf.r. r.
'T,—-VEV;.''»:
Amerst, af tilviljun upp á þil-
far og heyrði síðustu örvænt-
ingarbæn skipbrotsmannins og
Jhina stuttu endurtekningu skip-
stjórans á skipuninni að fara.
Hann horfði hvasst á hinn
stóra og loðna mann og rak þá
upp undrunaróp og stökk í átt-
ina til Gilroy skipstjóra. Eins
og við vitum þá er heimurinn
mjög lítill stundum, og hér var
eitt dæmi um það. Þrátt fyrir
þær breytingar sem tíminn,
þjáningarnar og hinn klunna-
legi búningur hafði orsakað, þá
kannaðist hinn skarpeygði
negri við Teer sem skipsfélaga
í sjóferð, sem hann hafði farið
fyrir nokkrum árum.
Hann sagði skipstjóranum
strax frá þessu og ábyrgðist
fullkomlega áreiðanleika hins
ókunna manns. Að svo búnu
samþykkti Gilroy að leyfa Teer
að segja söguná eins og hann
kysi helzt. í þetta sinn tókst
honum betur og vann brátt
traust skipstjórans. Gilroy
hlustaði með stakri þolinmæði á
frásögn Teers um strandið og
síðari afdrif skipbrotsmann-
anna, og í býtið næsta morgun
sendi hann einn af bátum sín-
um til þess að sækja það sem
eftir var af hópnum.
Björgun að siðustu.
„Orð eru gagnslaus", sagði
einn þeirra síðar, „til þess að
lýsa tilfinningum okkar er við
vorum lausir við þjáningar og
skort, sem við höfðum orðið að
þola í átján mánuði“.
Til þess að bæta fyrir fyrri
g'run sinn, gerði Gilroy skip-
■stjóri og menn hans það sem
jþeir máttu fyrir gesti sína. -r-
Skipstjórinn gekk jafnvel það
langt að hann bauðst til þess
að hætta við hvalveiðiför sína
og fara með þá beinustu leið
til Ástralíu. En Teer, sem var
fulltrúi hópsins, neitaði að taka
við svona höfðinglegu og óeig-
ingjörnu boði. Þar eð þeir hefðu
beðið svona lengi eftir björg-
un, þá gætu þeir, sagði hann,
beðið í nokkra mánuði ennþá.
Gilroy skipstjóri yrði að halda
áætlun sína. Síðan létti Am-
herst akkerum og hélt í áttina
að suðurheimsskautsbaugnum í
leit að hvölum.
Það vakti mikla ólgu í Ástralíu
þegar það fréttist að skip sem
var á leið til Melbourne hefði
komið í höfn á Nýja-Sjálandi og
gert þar heyrum kunnugt hina
óvenjulegu sögu um hið týnda
skip General Grant. Stuttu síð
ar lagðist Amherst að bryggju
í skipakvíum í Melbourne, en
þá höfðu þúsundir áhorfenda
safnazt saman á nálægum
bryggjum og byggingum. Skip-
inu var veitt litil athygli; at-
hygli þeirra var á smáhóp
manna, sem voru níu karlmenn
og ein kona og hafði safnd.zt
saman á þilfarinu, ög yorufþau
ennþá í hinum luralegu sel-
skjnn&fötum,. sem þau höfðu
verið á Auclandseyjum.
Skipsbrotsmönnum var mjög
fagnað, og allt sem hægt var,
var gert fyrir þá, en það mætti
láta sér detta í hug að Teer
hafi metið mest smeklclégan
þakklætisvott, sem hrakriinga-*
félagar hans sýndu honum. Á
einkafundi gáfu þeir honum
þungan gullhring og skjal, sem
þeir höfðu allir áritað, þar sem
þeir vottuðu hunum þakklæti
sitt fyrir óbilandi hugrekki og
leiðtogahæfileika, sem höfðu átt
drjúgan þátt í að bjarga þeim
örugglega úr þrengingum
þeirra. En hann átti ennþá meiri
heiður í vændum. Teer og
Caughey höfðu ekki vátryggt
gull sitt og áttu ekki heimtingu
á neinum bótum fyrir tap þess.
En stjórn Nýja-Sjálands var
svo hrifin af hugprýði Teers,
að hún tók að sér að endur-
greiða allt verðmæti fjársjóðs-
ins, sem hann hafði haft svo
mikið fyrir. Þó að boðið væri
göfugt, neyddist Teer til þess
að afþakka það, nokkuð fjar-
stæðukennd afstaða. Það sem
hann hafði gert hafði aðeins
verið skylda hans; ef yfirvöldin
vildu bæta honum upp gull
hans, yrðu þau að gera hið
sama fyrir Caughey og nokkra
aðra sem höfðu svipaða afstöðu.
Það ætti ekki að gera neinn
•greinarmun á milli manna, sem
hefðu verið í sameiginlegri
hættu.
Stjðrnin sá sér ekki fært að
gera þetta, en hún gat fengið
hann til þess að taka við dýr-
mætu gullúri og keðju, sem
’táUri þfess, hve hún mat hann
mikils. — — —
Næst er að snúa sér að þeim
tilraunum, sem gerðar voru til
þess að ná hinu mikla gulli,
sem vitað var að væri í General
Grant, þegar það sökk. Þar
sem mikil leynd var yfir þess-
um tilraunum, er ekki hægt að
lýsa þeim í einstökum atriðum,
en eftirfarandi frásögn er hægt
að taka sem örugga.
Teer átti ennþá beltið með
300.£..pg auk þess átti hann
STÆRSTA OE FULLKDMNASTA
KALDHREiNSUNASTDÐ Á ÍSLAND!
Lýsissamlagið selur lyfsölum, kaupmönn-
um og kaupfélögum fyrsta flokks kald-
hreinsað meðalalýsi, sem er framleitt við
hin allra beztu skilyrði. —
peninga í einum af bönkunum
í Melbourne. Hann og Caughey
söfnuðu f jármunum sínum sam-
an og unnu kappsamlega að því
að finna ráð til þess að ná í
hina sokknu fjársjóði. Lítið
gufuskip var tekið á leigu og
kafari fenginn til þess að koma
með þeim til Auclandseyjanna.
Skipstjórinn og kafarinn voru
þeir einu, sem vissu um raun-
verulegan tilganga fararinnar.
Skipið hélt beina leið til eyj-
anna, og var Teer leiðsögumað-
ur. Það kom brátt að hellis-
munnanum þar sem General
Grant lá. En um þessar mundir
skall á mikill stormur, sem
blés frá landi. Litla skipið gat
aðeins haldið í horfinu með því
að hafa vélarnar á fullri ferð,
og ómögulegt var fyrir bát að
komast inn í hellinn vegna hins
mikla brims. Gullleitarmenn-
irnir voru þarna þangað til öll
kolin voru búin, þá neyddust
þeir til þess að halda til Mel-
bourne, með því að nota segl.
Eftir þessi vonbrigði hætti
Caughey við fyrirætlunina,
kvaddi félaga sinn og fór heim
til gamla írjands. Teer var kyrr
í Ástralíu og var viss um loka-
heppni.
S
Næsta, sem vitað er um hann,
er að stjórnin í Nýja-Sjálandi
réði hann í leiðangur, en hlut-
verk hans var að gera ná-
kvæma rannsókn á eyjaklasá
Auclandseyja. — Skipstjórinn
vissi um hina týndu fjársjóði og
gerði margar árangurslausar ti1
raunir til þess að fá Teer til
þess að benda á hvar hellirinn
væri. Þeir fóru rétt við munna
hellisins, en hinn fyrrverandi
gullleitarmaður lét ekkert á
neinu bera, svo að skipið sigldi
framhjá.
Nókkru síðar var annar leið-
angur undirbúinn með leynd til
þess að leita að flakinu, ur.dir
stjórn eins þeirra, sem af
komst. Það er erfitt að vita hið
sanna í þessu máli, en það virð-
ist svo, að Teer hafi verið boðin
þátttaka. Hann vantreysti hæfi
leikum skipstjórans og neitaði.
Það var heppilegt að hann gerði
það, vegna þess, að skipið fórst
í ofviðri með allri áhöfn.
Fjórði leiðangurinn var skipu-
lagður og var honum einnig
stjórnað af einum þeirra, sem
af komust, en hér er einnig
mjög erfitt að vita hvað skeð
hefur. Svo mikið er samt hægt
að fullyrða: gullið fékk að vera
í friði í hinu sokkna skipi. —
Það er vitað, að skipið hagði
komizt að hellinum og undir-
búningur að leitinni hafðí verið
gerður. Þá hafði eitthvað skeð,
— ef til vill deila við kafar-
ann, sem allt reið á — og hætt
var við áformið.
Árið 1889 undirbjó hinn ó-
þreytandi Teer lokatilraunina;
hann var þá sextíu og tveggja
ára og ennþá mjög áhugasam-
ur. Hann gferði áætlanir sínar
mjög nákvæmlega, og allt virt-
ist vera fyrirtækinu í vil. Burt-
fararkvöldið var ekki langt und
an, þegar þessi merkilegi mað-
ur fannst dauður í hóteli í Mel-
bourne, — ótímabær endir á
viðburðaríku lifi.
Að því er bezt er vitað liggur
gullið ennþá innan um fún-
andi viði General Grants í hin-
um mikla helli á hinum af-
skekktu Auclandseyjum, þar
sem öldurnar brotna án afláts.