Vísir - 24.12.1954, Blaðsíða 27

JÓLABLAB VÍSIS
2T

Æílar
' Listskautar eða „Hockey“ skautar á skautaskóm
kr. 391.00. — Hlaupaskautar á skóm kr. 576.00. —
Listskautar kr. 172.00. — Skautar með skautalykli
kr. 97.50.

og neituðu að fara af skipinu.
Skipstjórinn, sem sýndi frá-
bært hugrekki á meðan á þessu
stóð, reyndi það sem hann
gat til þess að viðhalda ein-
hverskonar reglu, og yfirmenn
á skipinu veittu honum þá að-
stoð sem þeir máttu. Að lokum
var aðeins einn farþegi eftir,
kaldur og ákveðinn, en það var
James Teer. Þegar hann hafði
með góðum árangri aðstoðað
nokkra þeirra, sem voru orðnir
ruglaðir, ka.staði hann sér út-
byrðis til þess að bjarga nokkr-
um vesalingum, sem voru að
brjótast um í sjónum, og hjálp-
aði hann til að bjarga mörgum.
Honum tókst að koma matselj-
unni, frú Yewell írá Manchest-
er upp í bát, og hann bjargaði
eiginmanni hennar líká. Vegna
aðgerða Teers lenti Caughey í
sama bát og Yewell.
Á skipinu voru tveir litlir
skipsbátar og einn stór. Fyrr-
nefndu bátarnir voru settir
niður örugglega. Mik.ið af
nauta- og svínakjöti, auk 50
dósa af súpu var í bát þeim
sem Teer var bjargáð upp í.
Vegna þessa mikla farms voru
aðeins fjó.rir ;menn-. í -þátnum
þegar hanri lágði írá skiþinii.
Stóri skipsbáturinn var á
afturþilfarinu. Hann var mann-
aður nokkrum sjómönnum, og
síðan fylltur farþegum, eink-
um konum og börnum.'Það var
vandaverk að setja þennan
tuttugu feta langa bát á flot á
hinu takmarkað’a svæði, en
vandinn var leystur á alveg
óvæntan hátt.
Skipið sekkur
Skyndilega reið alda inn í
hellinn, stærri en fyrri öldurn-
ar; hún hóf General Grant. upp
á öldukambinn um leið og hún
fór fram hjá. Þegar hið ósjálf-
bjarga skip lyftist upp, rakst
endinn á aðalmastrinu upp í
hellisloftið með þvílíkum ógn®
arafli að það stakst í gegnum
skipsbotninn.
Skipið sem nú var orðið
mjög brotið, hlýtur að hafa
verið orðið talsvert lekt, en nú
sökk það skyndilega þegar
sjórinn fossaði inn um gatið.
Innan skamms fóru öldurnar
að ganga yfir þilfarið og stór-
báturinn fór á flot og skyldi
skipstjórann. eftir, en hann
gerði enga tilraun til þess að
bjarga sér, en fór upp í mið-
mastursreiðann — .einnig
skildu þeir eftir margt fólk,
sem þeir vissu ekki tölu á og
var horfið sjónum.
Eitt óhapplð enn.
Þegar stórbáturinn var laus
við skipsílakið, reri áhöfnin
lífróður til þess að komast út
í h dlismunnann og sameinast
hinum sem af komust. En áður
.n! pátúrinn, var búinn að fafa
me'.íá 'én 100 raetra kóm önnur
stór alda inn í hellinn. Stór-
báturinn komst ekki Upp. á
hana og fór þegar í stað í kaf,
en bátsverjar urðu að berjast
fyrir lífi sínu í hinum úfna sjó.
Tveir sjómenn og einn farþegi
brutust djarflega út í hellis-
munnann, en þar voru þeir
teknir upp í bát'Teers — aliir
hinir fórust.
Við björgupartilraunir sínar
reri áhöfn bátsins alveg fyrir
hellismunnann — þeim var
dauðinn vís, hefðu þeir farið
inn í hellinn aftur — og komu
rétt nægilega fljótt til þess að
sjá síðustu „fjörkippina11 í hinu
gæfusnauða General Grant. —
Skrokkurinn yar þegar alveg í
kafi og brotin afturmöstur var
það eina sem stóð upp úr sjón-
um. Á meðan að Teer og félag-
ar’ hans horfðu á þetta, hurfu
þau óðfluga. Að síðustu sukku
k^osstrén á miðmastrinu og
tóku skipstjórann með sér, en
hann hafði klifrað það hátt.
Skipið hafði rekið um það bil
tvær lengdir sínar inn í hell-
inn, og í hinni daufu skimu
gátu þeir greint dökka veru,
sem veifaði til þeirra síðustu
kveðju. Þar eð engir fleiri voru
eftirlifandi, og staða þeirra
sjá\fra hættuleg, reru þeir
sorgmæddir í burtu.
Þegar búið var að róa bátun-
um nægilega langt frá slys-
staðnum, lögðust þeir hlið við
hlið á meðan áhafnirnar ræddu
hvað gera skyldi. Bátverjar
voru sorglega fáir — aðeins
fimmtán, og þar af ein kona,
frú Yewell, matseljan. Sextíu
og sjö félagar þeirra höfðu far-
ist í hellinum. Þau komust
iljótt að því að þau skorti mjög;
naíiSsyrijar. Allir voru lejt-
klæddir; í flýtinum og skelf-
ingunni höfðu. þau gleyrrit að
taka með sér hlý föt, áhöld og'
marga aðra hluti, sem hefðu
orðið ómetanlegir í löngum sjó-
hrakningum eða í langri dvöl
á óbyggðri eyju, en önnur þess-
ara tvenna ógna virtist vera
framundan.
Kuldinn var napur, ennþá
.grúfði, dimm þoka yfir.sjónum,
og einu lífsmerkin á þessum
hráslagalega stað voru fáeinar
hnýsur sem komu við og við
upp úr sjónum og fáeinir máfar
sem görguðu og renndu sér upp
í loftinu.
Teer virðist hafa haldið hinni
aðdáanlegu rósemi sinni allan
tímann, og hér gétum við kom-
ið með eigin orð hans: —
Svo langt sem við gátum séð
eftir ströndinni, var hún aðeins
háir þverhnýptir klettar, og
við sáum enga leið til að
lenda.... Það var álitið heppi-
legast að fara til Ðisapoint-
ment-eyjar, sem var í um það
bil sex mílna fjarlægð í vestur-
átt. Vegna þess hve báturinn
var hlaðinn, var mjög erfitt að
komast þangað, en í bátnum
voru auk sjö manna kynstrin
öll af nauta- og svínakjöti og
súpudósum. Stöðugt varð að
ausa til þess að bátinn ’fvllti
ekki. Einu sinni eða tvisvar
fyllti hann næstum því, og a'ð
síðustu gáfumst við upp dg;
ætluðum að freista gæfunnar í
klettunum, . sern"-^co;n Jy hjé-
borða. . . . Við héldum áfram í
norður og sáum að vindinm og
öldurnar lægði. Við héldum á-
fram á móti vindinum og
stefndum á stóran stein,; sem
við sáum í um háifrar anriarar
mílu fjarlægð norðaustan-.við
Disapointment-eyju, og náð-
um þangað þegar dimma tók.
Hinn báturinn, sem hafði gefist
upp eins og við áður en að
veðrið lægði, kom til eyjarinn
ar um 20 mínútum á eftir
okkur.
Þessir fimmtán skipbrots-
menn, sem voru alveg upp-
gefnir, illa klæddir og skjálf-
andi af kulda, hnipruðu sig
saman á milli klettanna til þess
að dvelja þar yfir nóttina. Þar
var ekki neitt skjól að fá. Um
morgunin klifruð'u þeir aftur í
bátana og heppnaðist að kom-
ast til stærri eyjar, sem síðan
hefur verið sæmd nafninu
Adamseyja.
Næsta vika var skipbrots-
mönnum óslitin kvöl og þján-
ing. Á daginn reikuðu þeir
fram og aftur um auða strönd-
ina í leit að einhverju ætilegu
til að drýgja með birgðir sínart
á næturnar sváfu þeir undir
klettunum. Freistingin að eyða
öllum matarforðanum var mjög
mikil, en Teer og Brown, fyrsti
stýrimaður, vildu ekki heyra á
það minnst. Menn deildu nokk-
uð um það, en Teer var bæðt
sterkur og ákveðinn, en af þeira
sökum var hann viðurkenndur
leiðtogi þeirra félaga.
Þeir lifðu því í heila viku á
allskonar skelfiski, sem var
næringarlítill og ólystugur.
Nú var maímánuður að enda
og, aðstaða þeirra svo hræðileg
að hinn hugaðasti maður hefði
-mátt örvænta. Vetur suður-
hvelslns var að byrja,. dags-
biytan var minnkandi og veðriA
kólnaði stöðugt og var ýmist
kuldaþöka eða snjóél.
Við skulum staldra aðeins við
í frásögninni og athuga eyjuna,
sem þessa vesalinga hafði
hrakið upp á. Auclandseyjar
eru um það bil á 54. gráðu
suðlægrar breiddar, og hafa
myndast við eldgos. Mestan
hluta ársins geisa þar svo mikl-
ir stormar að mönnum er tæp-
lega fært að búa þar, en þrátt
fyrir það er gróður þeirra
mikill. Stærri eyjarnar eru
vaxnar kvistóttum harðviði og
furu; skógarbotninn er vaxinn
runnum, grasi og burkna, sem
Framli. á bls. 29. ,