Vísir - 24.12.1954, Blaðsíða 30

30
JÖLABLAÐ VÍSIS
ræmur, og var hægt að nota
þær fyrir hnífa.
Nú þegar búið var að finna
leiðir til mataröflunar, sem
sæmilega öruggar mátti telja,
fóru skipbrotsmennirnir að
vinna að sínu aðaláhugamáli —
að vekja eftirtekt skipa sem
færu fram hjá. Þeir gerðu sér
litlar tálvonir um það; sjó-
mennirnir meðal þeirra vissu
að eyjarnar voru langt frá
skipaleiðum og að fá skip lögðu
nokkurn tíma leið sína á þessi
hættulegu svæði. Þrátt fyrir
það varð að gera eitthvað. Ef
ekkert skip kæmi, þá var nauð-
synlegt áð finna aðferð til þess
að láta umheiminn vita um
ástand þeirra. Teer og stýri-
maðurinn ræddu oft hvernig
bezt væri að gera þetta, en
fyrstu tilraunirnar misheppn-
uðust af einkennilegri ástæðu.
Þeir höfðu blásið nokkrar sela-
blöðrur upp með lofti, bundið
örugglega fyrir þær og bundið
.spýtufjöl við hverja, en á þær
höfðu þeir ritað með glóandi
nagla stutta frásögn um afdrif
General Grant og hinnar
hamingjusnauðu skipshafnar.
Blöðrur þessar voru við og við
settar á flot skjólmegin frá
■eyjunni, en hinir stóru sjófugl-
ar sem alltaf voru flögrandi
fyrir ofan, eyðilögðu hverja
einustu þeirra. Þegar þeir sáu
þessa einkennilegu fljótandi
hluti, hafa þeir eflaust haldið
-að það væri einhver ný fisk-
tegund eða annað ætilegt og
renndu sér hratt niður að þeim
■og sprengdu blöðrurnar með
hinum sterku nefum sínum.
Ótrauðir fundu hinir úrræða-
góðu foringjar skipbrotsmann-
anna aðra aðferð til þess að gera
vart við sig. Trjábútur, um
meter á lengd, var höggvinn
þannig að hann fékk skipslög-
un og var hann síðan búinn
sterku mastri. Ferhyrnt segl
var fest á hann, en seglið var
búið til úr zinkplötum, sem
fundizt höfðu á ströndinn. Stutt
frásögn um strandið var skráð
á seglið, sömu skilaboðin voru
einnig brennt með rauðhituðum
nagla á þilfarið á bátnum.
Við og við voru þessi smá-
skip sett á flot, en með þeim
fóru vonir og bænir fólksins.
Þó að einkennilegt sé, varð
þetta þeim til bjargar, en margt
átti eftir að koma fyrir þangað
til.
6. október, þegar þau voru
búin að vera sex mánuði á
eynni, sást segl langt úti í sjó.
Eldar voru þegar í stað kyntir
og bátur settur á flot, en allt
árangurslaust; hið fjarlæga
skip sigldi úr augsýn.
Loksins endaði hinn hræði-
legi vetur, og nú gátu skip-
brotsmennirnir farið að búast
við betra veðri. Þrengingar
þeirra höfðu verið svo miklar
og útlitið um björgun svo lítið,
að þeir ákváðu að gera í það
minnsta eina tilraun til þess að
komast til næsta byggða lands
— Nýja-Sjálands, — en það var
rúmar fjögur hundruð mílur i
norður átt.
Bátsferðin.
Þeir höfðu gætt báta sinna
eins vel og kostur var, og nú
var sett þilfar úr f jölum og sel-
skinni á stærri bátinn, til þess
að sjórinn kæmist ekki inn í
hann. Mastur var sett á hann,
og segl útbúið úr striga, sem
fannst í gamla Musgravekofan-
um. Síðan var báturinn hlaðinn
geitakjöti, reyktu selskjöti,
gnægð af sjófugli og vatni í
selskinnsbelg j um.
Þegar allt var tilbúið, var
eftir að ákveða hve margir
menn ættu að fara í hina á-
hættusömu ferð. Var afráðið að
fjórir væri nægilegt, og átti að
velja þá með hlutkesti. En
stýrimaðurinn mótmælti. Sem
aðalfoi-ingi, var það skylda
hans að stjórna flokknum;
hann krafðist þess, að hann
ætti óskertan rétt á þeirri
stöðu. Þetta var samþykkt, og
hinir þrettán karlmenn, sem
eftir voru, drðgu hátíðlega um
með merktum ostruskeljum
hv-erjir fara skyldu. William
Schott, Andrew Morrison og
Peter McNiven voru hinir
„hamingjusömu", og 22. janúar
1867 lagði þessi litli hópur af
stað, án korts, áttavita eða sigl-
ingatækja, í tjaldaða bátnum, í
áttina til Nýja-Sjálands. Því
miður er ekkert vitað um örlög
þessara fjögurra djörfu manna;
það spurðist ekkert til þeirra
framar.
Dagar og vikur liðu; vonirnar
sem höfðu vaknað við burtför
bátsins minkuðu smátt og smátt,
og það var talið víst að félagar
þeirra hefðu farist. Það tók að
líða á hið alltof stutta sumar;
veturinn kom aftur með snjó-
komu sína og stöðuga stormá.
Hið óblíða loftslag, og það
hve maturinn var lítill og lé-
legur, fór nú að marka spor sín
á skipbrotsmennina, og í ágúst
1867 varð David McLelland
veikur og dó. Hann var 67 ára
gamall og var það fyrsta dauðs-
fallið í hópnum, sem hafði
fækkað í tíu. Síðan kom skyr-
bjúgurinn, sem menn óttuðust
mjög og veiktist hver eftir
annan.
í þessum þrengingmn varð
hinn ■ hugprúði Teer sá sem
treysta mátti. Hann hjúkraði
hinum sjúku með aðstoð frú
Yewell, sem missti aldrei kjark-
inn og neyddi þá, sem höfðu
lagzt niður til þess að deyja, til
þess að hafa nauðsynlega hreyf-
ing'u. Það undursamlega skeði
öllum hinum sjúku batnaði.
19. nóvember — tíu mánuð-
um eftir hina ólánssömu burt-
för bátsins — sást segl aftur;
skipbrotsmennirnir voru þess
nú fullvissir ,að loksins hefði
hjálpin borizt. Þeir veifuðu og
kveiktu elda eins og áður en
skipið sigldi fram hjá án þess
að það sæist og skildi þá eftir
vonsvikna.
Tveim dögum síðar sást ann-
að skip og sigldi nú beint í átt-
ina til þeirra. Síðara skipið
reyndist vera briggskipið Am-
herst frá Bluff í Nýja-Sjálandi,
og var á hvalveiðiferð. Það
hafði ekki verið lengi á sjó þeg-
ar eitt af smáskipum Teers sást
og var innbirt. Þeir komust
þannig fyrstir að því hvað kom-
ið hafði fyrir hið týnda General
Gii-ant, og' Gilroy skipstjóri
ákvað að leita í Aucklandseyj-
unum að skipbrotsmönnunum.
Þegar briggskipið nálgaðist
eyjuna er hægt að ímynda sér
æsinguna sem varð hjá skip-
brotsmönnunum. Þegar skipið
kom að, setti Teer og þrír aðrir
bátinn, sem eftir var, á flot og
reru lífróður í áttina til skips-
ins. En þá urðu þeir fyrir öðr-
um vonbrigðum.
Ný vonbrigði.
Gilroy skipstjóri varð skelk-
aður þegar hann sá þessar fjór-
ar mannverur, klæddar loðnum
skinnum, með næstum óþekkj-
anleg andlit vegna hárs og
skeggs, sem vaxið hafði óhindr-
að í átján mánuði. Þegar hann
leit til lands, varð sú sjón sem
hann sá ekki neitt uppöríandi
fyrir hann, því að þar sá hann
sex álíka hræðilegar verur
dansa glaðlega umhverfis eld.
Honum fannst þeir ekkert líkir
skipbrotsmönnum; hann grun-
aði að það væru fangar, sem
sloppið hefðu úr haldi, strand-
aðir uppreisnarmenn eða brjál-
aðir menn. Þess vegna neitaði
hann Teer og félögum hans að
koma um borð, þegar þeir komu
að skipshlið. Mennirnir sem
voru alveg agndofa af undrun,
báðu og grátbáðu og mófmæltu
þessu. Hvalveiðaskipstjórinn
sat fastur við sinn keip, en að
lokum lét hann það mikið und-
an að hann leyfði Teer að koma
einum upp á skipið, svo að hann
gæti spurt hann. En þegar
hann kom upp á þilfarið vai'ð
mannvesalingnum svo mikið
um það, að hann gat ekki svar-
að hinum rannsakandi spurn-
ingum Gilroys nægilega vel.
Skipstjórinn tók þetta sem
sönnun fyrir hinum slæma
grun sínum, og skipaði veslings
manninum aftur í bát sinn og
neitaði að hlusta meira á hann.
Þegar Teer í örvæntingu
sinni var í þann veginn að fara
yfir borðstokkinn, kom gamall
negri, sem var einn af áhöfn
Klæðið af yður kuldann!
HuUaulpat
frá okkur á alla fjölskylduna.
Fúst í hvvri'i vurziun
Skjólfatageröin h.f. Belgjageröin h.f.
Pósthólf 961, Reykjavík
•ivw%vvvvyvvvvvyvvv^^rtrtyvwvvwvvvvvd^wwvvvvv%iV^»'qivvi^^vvvvVvvvvvvvv*X/^iJvwvvvvvvvwvvvw jvwwvwwywwwvwwwwvwwvwwwwwv*