Vísir - 24.12.1955, Síða 2

2
JÓLABLAÐ VÍSIS
pcgai' Jesús fæddist í þenna ] Engan þai'f að undra þótt mál-
lieim, nm niiðna'turskeiö í fjár- larai'nir gleymdu músunum, því
liúá'inu í Betl.eh.cm, kraup asninn jþær eru, sem be.tur fer, vanar að
n knó fyiir lionum fyratur allra.ffela sig þcgar þœ.r og þeiria
þcii'ra dýra cr þar voru viðstödd.
Vcl má vera að hann Iiafi fyrst
vcgna þcss hvc eyru hans eru
stór, hlustað á Inna himnesku
tónlist nokkra stund meðan hún
barst yfir engi og alcra. Engia-
söngur, hörpuiiljómur og bumbti-
sláttur ómaði óaflátanlega þar
aílt um kring unz hjarðmenn-
irnjr loksins sklldu og flykktust
að fjárhúsinu en h.jörð þeirra og
hundur fyjgdu þeiiti. F.f til vill
hefui' asninu verið sá eini .cr
skildi livað um var aö vcra, því
í sannloika sagt cr hann iangt
frá því að vér’a 'éins lieimskur
og af hohum er látið, Iieífiur cr
hann þvert. á móti skynsöm
skepna, enda sýndi hann það ó-
tvírætt í þetta skipti.
Síðan finnst manni eins og
einhver sc að iilæja álengdar
þegar fólk er að kalla hvort ann-
að heimskan asna. En langoft-
ast ber það við hinar 12 dular-
fullp nætur, sem. byrja með fæð-
ingu frelsaráns og enda með
komu hinna þriggja heilögu
vitringa að jötunni. þá hljómar
þaðdíkt og einhycrs staSar væri
raunvcrulegur asni að hlæja.
Sennilega er það líka svo, því
einmitt þessar nætur cr dýrun-
um einnig gefið mál. Að lokum
er það líka asni Krists úr fjár-
húsinu i Bctlehem sem sjálfur
er viðstaddur og hlær, því liann
hefui' lifað áfram á jörðinni fram
á vora daga enda þótt enginn
gcti ísagt hvar hann sé að flækj-
ast um eða hvort liann standi
enn.við jötuna, nú þegar frclsar-
inn liggur þar elcki lengur.
vandabundnu eru búin að ná sór
i molana. og kornin sem tilfalla
í fjárhúsinu. Alvég sama máli
gegnir um leðurbiölcui'nar, sem
hanga niður úr rjáfrinu þar sein
dimmast er. það var enginn
hörgull á þeim. og þær voru h’ætt-
ar síhu flögri fram og aftur, en
þrátt fyrir sultinn rétt á þeirri
stundu, vildu þær hvorlci gera
móður né barni óþægindi, Vegna
þess að þær voru eklci vissar um
livcrnig þær ættu að lúta gleoi
sína í Ijós, liöfðu þær allar látið
hausana Imnga níður eins og
þeirra. er s'iður og héngu þar í
snotrustu röð —£ og litu út eins
og lauíbogi úr eintómum dölck-
um blöðum. En vcgna þess að
jafnvel þessa nótt varð aldrei vel
bjart þarna uppi í rjáfrinu hefur
þessu eklci verið veitt nein eftir-
tekt. Og lílclega enginn annar
en sá lieilagi Jósep tekið eftir
þeim.
Ilann sá líka moldvörpurnar
þegar þær komu hvcr á eftir
annari út úr holunum og húktu
á sínum moldarliól sælar og
þöglar því einnig þcim skylcli
nú gefið mál, cn það varð cklci
fyrr en nokkru scinna. Um gylt-
ur og grænar bjöllur og kóngu-
lærnar í netum sínum þarf ég
ckki að hafa mörg orð, enda, þótt
önnur þeirra hafi upp frá því
borið hvítan kross á bakinu.
Aðeins um engisprettui'nar fáein
orð, því frá þessari nóttu hafa.
þær sjálfar æft sína cigin tónlist,
svo hrifnar urðu þær af engla-
songnum. En þótt þær hafi æft
sig næstum því óaflátanlega sið-
Einnig önnur dýr úr fjárhús- an þá hcfur þcim fram á þennan
inu í Betlehem hafa fengið að
halda lífi sínu. Og þau voru
miklu fleiri en um getur i bók-
um. Við erum búin að minnast
á kindui-nar og hundana. En í
slíku gripahúsi eru miklu fleiri
dýr ,en séð verður við, fyrstu
sýn. Á þveribitanúm uppi undir
mæninum sitja t. cl. brafnar og
krákúr. þau erú eitthvað að
stinga saman nefjum þegar
minnstu englamir koma með
hljóðfæiin sín inn í fjárhúsið og
lialda tónleikunum þar áfram.
‘Síðan.hafa verið málaðar af þeim
óteljapdi myndir og á sumuni
þeirra sjast þau á flugi vegna
þess að þau gátu ekki strax
fundið sér góðan stað. Rcyndar
hafa málaramir oftast gleymt
bæði krummanum. og uglunni
eða þeim liefur eklci fundizt legt. En vegna síns nautseðlis
dag ekki tekizt a.ð nálgast neitt.
er honum líktist, En það er ó-
þarfi að ásaka þær fyrir slikt og
líkast til tekst þcim að lokum að
ná einhverjum árangri og að
minnsta kosti er iðnirf þá alltaf
virðingarverð. En víst er um
það„ að þær liía enn á meðal vor
og það.citt tc.tti að vera næg á-
stæða til þoss að maður eigi
aldrei að gei'a neinni skepnu
mein. það gæti alltaf skeð, að
hún væii frá þcim tíma.
En asninn var sá fyrsti cr
uppgötvaði að hann hefði mál,
þar sern hann kraup á hnjánum,
þess vcgna íór hann að tala við
uxann sem stóð við Iiliðina á
lionum við jötuna. Uxinn — ekki
segja ljótt um uxann! —- hafði
líka veðrað citthvað, undursam-
® m®
jörðinni. Éftir því scm ég bezt
vcit snci'tir það að rnestu leyti
mcnnina. En ég álít þó ekki úti-
lokað að öll yérpldin genbreyt-
ist. Og þá getum við séð til livort
við dýrin ínunum ekki einnig
liafa það lictra li'éreftir en liing-
að til.“
þá kraup uxinn einnig á kné.
Fyrir skepnur cr það ekki svo
auðvelt og því stærri því örð-
ugra. En til þess að ganga úr
skugga um að þau' krjúpi reglu-
lega vérður niaður að sjá þær
bevgia framfætur og liggja á
hnjánum, án þess að leggjast al-
veg niður, cn standa í -afturfæt-
ú& Slíkt sér maður eiginlega
eimmgis í fjölleikahúsum. En
þá; hafa farið ,á undan margar
erfiðai' og kvalafullar æfingar
og mikil þólinmæði. En í þetta
skipti lieppnaðist stóra og feita
skinnið, pg bróðir minn uxinn
með hornin og þykka. hausinn?"
„Rétt oins og þið eruð nú,“
svaraði lieilagi Jpsep. „í tré og
steini og á myndum góðra mál-
ara nlún minning ykkar -vara og
einnig í ljóðum er sungin verða
um nóttina lielgu verður vkkar
einnig minnst."
„Æ,“ sagði asninn, „ég vildi
niega lifa þá stund sjálfur að
sjá mig, asnann, málaöan í slik-
um félagsskap — það væri mikil
hamingja fyrir okkai' líka, og
stór heiður fýi'ir alla 'niína asna-
ætt.“
þá hló Wkigur Jósep lijartan-
lega.
,jVegna þess að þú hefur í nótt
óskað þér þess, skal ósk þín upp-
fylít verða. þið skuluð sjálfir fá
að h’fa það, á hverju ári, meðan
jörðin verðui' til.“
„það lætiir liklega f eyrúrn,"
tautaði úxinn, því upp frá þessu
kvöldi fékk hann allt í einu
löngun til að Jifa, sem aldroi.
fyrr haföi að honum komið að
lians aumu uxaævi. Hann fór
Jíka að hugsa um heyið, sem
Helgisaga um asna Jesú Krists í f jár-
húsinu í Betlehem - sögð af
Paul Alverdes.
WVW^VVWW^^VVWVWWdWWWVWWvVS
þeirra félagsskapur samboðinn
sjálfum englunum og þcss vegna
gleymt þeim af ásettu ráði, Lang
oftast gleymdu þeir líka hanan-
um, en hann sat cinnig á Iijélk-
anum. Samt var það hann sem
þa galaði hátt og snjallt af gleði
og lanidi vængjunum, því í fyrst-
unni ímyndaði hann sér áð sól-
in væri að koma upp, rétt um
niiðnætlið. þetta hefur líka ver-
ið reiknað honum til lofs, því
þetta er sami haninn og sá er
heilagur Pétur grét sárast und-
an og, þess vegna sést hann
síundum á þessum myndum eins
og til að minna á freistinguna
og iðruii syndarans.
vai- liann eitt)iva,ð seinni og treg-
ári til skilnings en asninn og
haiin vildi heldur bíða svolítið
leiigur Unísvifajausl flaug lion-
um i hug, meðan hann lauk við
að jói'tra tugguna sína, og áður
en liann réðst í nokkuð, að ein-
mitt þetta kvöjcl smakkaöist
honum hcytuggan betur en
nokkum tima áður, En hvers
vegna það varð lionum seinna
ljóst. „Bróðir uxi,“ sagði asiiinn
við iiann. „það væri líklegá hetra
fyrir þig að vera ekki allt of
lengri að jóirfra, heldur beygðu
fyrst kné þín eins og þú sérð
mig gera. það er nefnijega að
hefjast nýr, og betrí tími hér á
uxanum það svq vol og næstum
fyrirhafnaijaust, eins og liahn
hefði áður gcngið undir langt
nám hjá fjósameistara.
þetta fór heldur ekki fram Iijá
heilugum Jósep. Strax og liann
kom. þar að fór hann að hugsa
um það og sagði þeim báðum að
það veitti sér stórkostlega á-
nægju að sjá að einnig d’ýrin
vildu sýna himneska barninu í
jötunni lotningu.
„Sennilega" sagði hann; „fer.
það svo, minn heilagi Jósep, að
cinnig dýrin fá að lokum að
koma til himnaríkis, rétt eins
og mönnunum nú er lofað.“ En
sá heilagi Jósep hristi höfuðið.
„það getur aldrei skeð, kæri
asni,“ svaraði liann, „því skapari
himins og jarðar hefur í sköpun-
aráætluii sinni ætlað það á ann-
an veg. Aðeins manninum sem
hann skapaði í sinni cigin
inynd, hefur hann gefið óclauð-
lega sál.“
„Gott og vel,“ sagði asninn,
„sé það þannig ákveðið í heims-
áætluninni þa læt ég mér það
jlynda, enda þótt ,ég sé ekki ann-
jað en lítill asni. En það er, vissú-
lega lciðinlegt fyrir okkur ef ég
mætt.i leyfa mér að oröa það avo.“
„Nú,“ sagði heilagur Jósep,
„þetta er ekki alveg eins sorg-
íegt og þér finnst, því þið tveir,
asninn og uxinn, sem fvrstir
allra dýra, Iieilsuðuð litla bam-
inuj.-munu hljóta hið guðdpin-
lega þakklœ.ti fyrir. þ.að.“
„Og hvérnig má það vera'?“ !
„það tekur ekki langarf t.íma,“
svaraði lieilagur Jósep, „svo sem
tvö hundruð ár í mesta lagi,
ímyncla ég mér, þá munu menn
um gervallan heiin minnast
þessarar nætur á hverju ári, þá
mun ykkar veiða minnst og allt
til yeraldaiinnar enda.“
'r „Okkar?“ spurði asninn,
„svona eins og ég stend hér
frammi, fyrir. þér,. heilagi, nia,ð-
ur, mcð iöngu eyran min og gráa
hann á jólunum. Oft og einatt erf
hann þá 1 einhverju gripaliús-
inu, óþckktur af öllum, stunduini
hjá malaranum, þar sem hannl
áður var þjónn og er nú byrjað-
ur aftur. Stundum gægist liann'.
lika inn um gluggana, þar sem
börnin cru búirf að setja asna-
myndina að jötunni hjá uxanum,.
kindunum og hjarðmönnunum'
li'á beitilöndunum, alveg ein.s og-
það var þá í Betleliem. þá liefur;
hann kumrað lágt og ánægju-
lcga.
Að lokum cr hann þó oiöina
þreyttui' á rölti sínú um verölcl-
ina. þá hefur Iiann'. lcnt í gam-
alli kii’kju. það hittist svo vel á,
að einmitt á þá sömu kirkja
hafði Betlelicmslianinn. tyllt sér
efst.á tui'ninn, scnnilega tii að.
hvíla sig stundarkorn, ókunnur
öllum og logagylltur eins og heil-
agui' .Tósep hai'ði tilkjmnt. Og'
næturnai' tólf sögðu þcir livér
öðrum Iivernig það liefði gengið
alla þessa iöngu tíð, ajlt þar til
haninn varð tui'nliani og asninn
jóla- cða pálmaasni. Pálmáásn-
inn er úr tré og gerður í fullri
stærð með fjórum hjólum, sem
sett eru undir liann. Á pálma-
sunnudag setzt ungur knapi á
bak honum og á hann að tákna
frelsai'ann. þannig er hann
teýmclur um strætin. Slílta þjón-
ustu liefut' asninn okkar langa
lcngi innt af liendi með mestu
þolinmæði. En þolinmæði sam-
fara vizku er ein af hinum feg-
urstu dyggðum. Síðastliðið ár
iiafði hann líka sitt eigið pláss í
kirkjunni skammt frá altarinu
þar sem jatan var gerð á jóla-
kyöidið, þá getur maður ímjmd-
að sér hve glaðui' hann Iiefur
yerið.
Svo skeði það eina nótt og það
er ekki langt síðan, að það
kviknaði.í kirkjmini og það log-
aðí einnig eldur um borgai-
strætin. þá gægðust báðir synir
djáknans út um kjallaralúku-
gaiið og lioiíðu á. þeir gátu ekki
séð þegai' tumlianinn skjndi-
lega slcauzt í loft upp eins og
risastór, guilrauðm- logi, linit-
aði marga Iiringa yfir eldhafinu,
unz hann flaug alveg bui-tu. En
þá var það nokkuð annað sem
þeir sáu. þeir horfðu á þcgar
lítill grár asni, alveg óskemmdui"
vár allt í einu teymdur út úr
hrennandi kirkjunni. þá koni
þeim saman um að þetta gæti
lionum liafði smakkazí svo vel —•
þess vildi harfn gjaraan fá “að.
njóta.
„þið munið nú drcifast út um
alla verijld,1' hélt heilagur Jósep
áfram, ,,og öll þau dýr, sem rfér
eru samankomin, en enginn get-
ur vitað hvar þið farið urn. En
á hverju ári mun yrkkur vcrða
valinn stað.ux, þai' sem Júð einn:
i'g getið tekið þátt í hátíðarföld-
unum. Og eitthvert sinn, þegar
uxinn á; fci'ð, sinni gegnum ald-
irnai’, stendur á bás sínum í ó-
kuníiu fjósi og hlustar ,á . söng
utan úr fjarlægðiimi, þá er hann.
ávallt.í námunda við þa.u, sama
ci' að segja um lianann þama
uppi — ef tii vill bíður.hann ör-
uggur nokkrar aldir, logagylltur
uppi á kirkjutumi," Ga, ga, gal-
aði haninn og lamdi vængjunum
og uxinn vaggaði sér fram og:
aftui', og hundai'nir fyrir utan, ,ekki verið rfeinn annar cn jóla-
sem einnig höfðu hevrt, geltu nú
glaðiega og dingluðp rófunni í
sífellu.
„Einungis þig, kæri asni,“ bætti
heil&gur Jósep við, „get ég ckki
skilið eftii'. Við getum ckki bcðið
lengi því við þurfum að vera
kpmnir tii Egyptalands innan
skamms tíma, vegna þessa Ileró-
desar konungs, því langar mig
til að biðja þig að b.érá bamið,
og móöur þess á bakinu þangað.
Seinna þegar hann er orðinn
stór, átt. þú líka að bera hann, —
þá mun hann halda innreið sína
í Jcrúsalem í ailra augsýn. —
En þangað til er það enn aðeins
cin bónvið verðum að vjta
hvar hægt sé að finna þig.“
Asninn var alveg á sama niáli,
og hingað til hefur eins og við
vitum, allt farið á þa leið, sem
heilagur Jósep þá sagði fyrir iiiij.
Raunvemlega var asnanum sið-
an úthluta,ð því hnossi að sjá
sjálfa sig í eigin mynd á mál-
verkum hiiin-a gáðu málara. Og
aílar umliðnar aldir hefui’ það
þótt alveg sjálfsagt að hafa hann
með. Eins heíur fólk sungið. um
asnijiri en það vildi enginn trúa
þeim. En h'ann stóð þama eftir
og með sínu asnakumri lét. liann
í ljós sorg sína og reiði. En
vegna þess að nú var ekki nein.
þeirra nátta sem dýrunum er
leyft að tala, gátu þau ekki
skilið livað hann vildi segja með
þessu hljóði. Á strætinu sem.
hann hafði brokkað eftir hafði
eldurinn nú verið slöklctur og
varð það horginni til bjargar,
annars hefði hún eyðilagzt. þess.
vegna vilja þau ekki ti'úa ciðm
en að þetta hafi verið jólaasn-
inp. Síðan iiafa þau stöðugt auga
með honum ef hann skyldi ein-
hverii daginn kóma aftar og
hver veit nema þau hafi rétt
fyrir sér að lokum. :