Morgunblaðið - 26.06.1930, Side 3

V
Úí^ LtJÓÐUM DAVÍD^ jb'ÞEBÁN^jáONAIþ
II.
Þú mikli, eilífi andi,
sem í öllu og alstaðar býrð,
þinn er mátturinn, þitt er valdið,
þín er öll heimsins dýrð.
Þú ríktir frá upphafi alda,
ert allra skapari og skjól,
horfir um heima alla
hulinn af myrkri og sól.
Frá því hin fyrsta móðir
fæddi sinn fyrsta son,
varst þú í meðvitund manna
mannkynsins líf og von.
Alt lifandi lofsyngur þig,
hvert barn, hvert blóm,
þó enginn skynji nje skilji
þinn skapandi leyndardóm.
Við altari kristinnar kirkju,
við blótstall hins heiðna hofs
er elskað, óskað og sungið,
þjer einum til lofs,
því dýpst í djúpi sálar
er hugsunin helguð þjer.
Þú gefur veikum vilja
og vit til að óska sjer.
Hver bæn er bergmál af einni
tilfinningu og trú.
Alt Iofsyngur lífið,
og lífið ert þú,
mikli, eilífi andi,
sem í öllu og alstaðar býrð.
Þinn er mátturinn, þitt er ríkið,
þín er öll heimsins dýrð.
XI.
Brennið þið, vitar. Hetjur styrkar standa
við stýrisvöl, en nótt til beggja handa.
Brennið þið, vitar. Út við svarta sanda
særótið þylur dauðra manna nöfn.
Brennið þið, vitar. Lýsið hverjum landa,
sem leitar heim — og þráir höfn.
ÚI\ BJÓDUM EINAÍ^ BENEDII£Tj3j30NAí;.
K v æ ð i.
Af Austhimni leiftraði stefnandi stjarna
um strandhauðrið mikla, á Norðurveg.
Og bjart varð af þyrpingum eldaðra arna,
er útver settust, og knaranna leg.
Svo fæddist vor saga á skildi og skál.
Skeiðarnar mönnuðust vestur um ál.
Og ljóðgöfgað Hávanna helgimál
hrundi af vörum íslenskra barna.
Hafstorðin fagra, með tinda trafið,
tók sínum lýði rík og stór.
órituð Landnáma geymir grafið
hve Garðari kendist hjer land og sjór.
Frumvitni týndust. En fest voru ból
um fornheitið land. Það var kent við sól:
þar jörðin var breidd undir jökulstól,
og jafnaðist órasljettan við hafið.
Sóley, hún átti ei boð til að brjóta.
En búðir og fley smáðu Haralds rjett.
Manngreinum trauðla var fallið til fóta.
Fullvalda þjóð ljet Alþing sett.
Og rómuð var Lögbergs rjettar sögn,
þótt ríkti um siðina tómlát þögn,
er hofgoðar játtu heilög rögn,
hikandi milli skrifta og blóta.
Kross reis hjer fyrir. Um berghöggin býli:
boðendur trúar þar hafa gist.
Ramger og mikil, hin rökkvuðu skýli,
raunvitna enn um klerkanna vist.
f litverpri dögun sjást landnám tvenn.
Leynt fer þó margt handan sögu enn,
um bókfellin horfnu og helga menn,
sem hafleiðir sóttu, norður um Tíli.
Framtíð er skygn. Nú falla hjer slæður.
Farandi blys lýsa óminnis húm.
Andi blæs nýr á aldnar glæður,
sem urpu skímu á Papans rúm.
Af hörfandi skuggum er hjúpi svift.
Hátt og rjett talar veggjanna skrift.
Aldafyrndum skal endurlyft
í albjartan dag. Hjer er Saga, sem ræður.
— Lífsvæðin nýju norrænum anda
námust, viði árblik jd göfgari sið.
Á foldirnar vestur, til Furðustranda,
feðurnir sóttu kveldáttar mið.
Og skipun Islands tók Eiríks láð,
ytst undár stjörnu, goðum háð.
Aldrei var fregnuð dýrri dáð
af djörfung og þreki íslenskra handa.
Sólaröld stóð vort stjórnvana ríki,
og stálin töluðu dómanna mál.
Aleitt það varaði, einkis líki.
Óbrotlegt þor merkti dáði og sál.
En háfjalla dýrðin hóf þennan lýð
að hærri sjón, yfir kynslóða stríð.
Nú biður vor æska þess, bjartsýn og fríð,
að bölalda svipurinn framliðni víki.
— Lífvörður þessa lands er vor saga.
Látum ei kulna þá heilögu glóð.
Ritfest og bundin í ræðu Braga
hún reisir frá dauðanum mann og þjóð.
Og skiftist leiksviðin þúsxmdþætt,
þrýtur ei minnið Snorra ætt.
Sinn varða má hljóta, hvað Fróni er fætt.
Sú frægð vor skal uppi um málsins daga.
Úí^ LíJÓÐUM JÓHANNEjS AI^ ÚI^ ^ÖTBUM.
VII.
Sjá, framtíðin ljómar með leyndlardómssvip,
— svo lokkandi var hún ei fyr.
Vor æska á öndinni stendur
við ókunnra hásala dyr.
Hún brosir í bamslegri von,
— í bardagann leggur hún senn.
Hún söng og hún þráði í þúsund ár
og þráir og syngur enn.
Vor æska er kjarni hins eilífa draums,
því óskirnar stefna svo hátt. —
En framtíðin guðdómleg gáta,
sem gefur hinn sigrandi mátt.
I æskunnar óljósu þrá
hvert einasta fyrirheit var.
Að sjerhverju stórvirki, öld af öld,
er upphafið jafnan þar.
Að komast æ hærra, æ lengra til lífs,
er ljóðið í æskunnar streng. —
Og eiga ekki draumarnir allan
hvern óspiltan, vaxandi dreng?
Eða er ekki útþráin hrein
og ástin vort fegursta hrós?
Hjá æskunni varðveitist tímans tákn,
og táknið er — meira Ijós!
Hve dýrðlegt, þá stefnt er í heiðblámans hæð
og húminu vísað á bug!
Hve bjartar þær vængjuðu vonir
og voldugt hið leikandi flug!
Því æskan vill sumar og sól
— og sigurinn er henni vís.
Hún syngur, hún leitar uns sumra fer
og sólin úr djúpi rís.
Sjá, framtíðin ljómar og laðiar til sín,
— svo lokkandi var hún ei fyr.
Hvert hjarta af tilhlökkun titrar,
við töfrandi, hálfopnar dyr.
Hvert orð á sinn eggjandi hljóm,
— hvert auga sitt biðjandi tár.
Vor syngjandi æska skal sækja fram
til sigurs — í þúsund ár!