Morgunblaðið - 13.01.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 13. lanúar 1966
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Jæja, hér sitjum við og
höfumst ekki að, sagði ég. — Við
höfum annars nóg að gera. Við
verðum að afgirða allt svæðið
og setja tálmanir á vegina og
koma upp varðstöðvum. Við
verðum að hleypa þeim inn og
loka >au síðan inni. Hver bíll
og hver lögregla verður að
skríða í felur þangað til merkið
verður gefið.
—Hverjum ætlarðu að hleypa
inn? spurði Jim.
Hverjum sem koma vill. Ef
ég hef skilið þessi boð rétt,
kemur fyrsta fórnardýrið okkar
hingað klukkan tíu — við skul-
um að minnsta kosti ganga út
frá því. Og komi hann ekki,
bíðum við bara.
— En á meðan..........?
— Þú getur notað þessa tal-
stöð þína og náð í að minnsta
kosti sex menn hingað. Að ég
bezt veit hefur öllu liðinu verið
gert aðvart. Og svo vil ég ná í
yfirmann minn, sem vist situr
í Scotland Yard og bíður eftir
að heyra eitthvað frá okkur. Á
sömu stundu og við náum
árangri hérna, hreinsar hann
Hásetaklúbbinn.
— Gerir hann áhlaup?
— Já, heldur betur. En það
verður að stilla það saman við
hitt, annars ná þeir í síma og
vara hina við. Héðan má eng-
inn sleppa út úr netinu okkar.
Nú skulum við fara og finna
hann Barney aftur og fá hann
til að ferja okkur yfir að tröpp-
unum þarna. Ég benti um leið
á tröppur, sem lágu frá ánni og
upp á veginn. — Þar getur hann
sett okkur í land.
Jim stakk upp á því að nota
Barney til að loka útganginum
út úr víkinni. — Hann getur
lagzt þvert fyrir, ef Ariadne
reynir að sleppa út?
— Það væri mesta ráð.
— En ef hann nú þarna ....
djöflakollur. hvað hann heitir,
kemur út úr kránni meðan við
erum á ferðinni? spurði Saund-
ers.
— Það verðum við að eiga á
hæftu. Það þýðir ekkert að fara
að skilja neinn eftir hér, því að
héðan er enginn landvegur til
meginlandsins .... nema þig
langi til að synda. En einhver-
veginn held ég ekki, að við
þurfum að hafa neinar áhyggjur
. . . . ég er alveg viss um, að
ekkert gerist næsta klukkutím-
ann.
Við gengum nú þangað sem
Jolly Roger lá og suðaði, eins
og ketill, sem er kominn að
suðu, og gáfum Barney fyrirskip
anir. Um leið og við losuðum og
snerum, byrjaði Jim við talstöð-
ina sína. Ég heyrði, að hann
sagði nákvsemlega hvar við
værum og gaf varðbílunum
bendingar, en þeir voru á öllum
vegum til staðarins. Sjálfum
fannst mér ekki þörf á nema
svo sem tveimur bílum — ein-
um við hvom enda vegarins,
sem lá framhjá kirkjurústinni
og hvarf svo bak við krána.
Bátamir okkar tveir gátu kom
ið að notum þannig, að annar
væri móts við hólmann til að
stöðva allar ferðir upp eftir
ánni, en hinn neðar, til að varna
því, að nokkur slyppi niður-
eftir. Nokkrir menn földu sig
við kirkjuna, bak við þétt lim-
gerði, sem var kringum hana,
og þá var allt til reiðu.
Þegar Jim hafði lokið fyrir-
skipunum sínum og Saunders
hafði vakandi auga á kránni,
talaði ég við yfirmann minn og
sagði honum hvað gera þyrfti
hans megin. Hann var að leggja
af stað í útvarpsbíl og ætlaði að
hafa auga með Hásetaklúbbn-
um,þangað til hann heyrði frá
mér.
Ég sagði fyrir um, hvar bát-
arnir skyldu halda sig og ef
svo færi, að einhverjir gestir
okkar kæmu til fundarins eftir
ánni, skyldu þeir byrgja ljósin
sín og leynast undir vinstri bakk
anum og ekki koma út í straum-
inn fyrr en eitthvað tæki að
gerast.
Rétt ofan við tröppurnar, sem
ég hafði talað um, stóð ljósa-
staur og var til óþæginda, þar
sem hann varpaði ofmikilli
birtu allt í kring. En tveir bílar,
sem höfðu stanzað fyrir fram-
ann krána, vörpuðu nægilegum
skugga til að hylja okkur fyrir
forvitnum augum. Ég leit
snöggvast yfir liðssafnaðinn og
enda þótt ég vildi ógjarnan
missa af Harding og Hobbs, skip
aði ég öðrum þeirra að vera um
borð Barney til aðstoðar, ef
Jolly Roger skyldi lenda í ein-
hverjum vandræðum. Annar
þeirra — líklega Harding —
setti upp ólundarsvip, en bauðst
samt til að verða kyrr.
Eftir andartak voru fjórir
okkar komnir á land og Jolly
Roger kominn áleiðis til varð-
stöðvar sinnar ofar á ánni. Við
skriðum í skuggann af ein-
hverju, sem virtist vera kaffi-
sölupallur og biðum þar stund-
arkorn til að átta okkur. Ekkert
hljóð heyrðist nema í rigning-
unni og svo í Jolly Roger, og
allt var með kyrruð, er við
störðum ýfir að glugganum á
kránni.
— En ef hann nú hefur stung-
ið af út um bakdyrnar, sagði
Jim lágt.
Ég leit snöggt á hann. —
Farðu og gáðu að því. Taktu
Hobbs með þér, fáið þið ykkur
eitt glas, en komið svo aftur
eins fljótt og þið getið.
— Hvar verðið þið?
— Við verðum undir kirkju-
turninum í skugganum.
— En hvernig komum við
liðsaukanum á sína staði? Ætlar
þú að sjá um það?
— Hvar finn ég þá?
— Bak við kirkjuna — þeir
bíða þar eftir fyrirskipunum.
Saunders og ég gengum til
þess að finna aðstoðarmennina,
og eftir stundarfjórðung var
gildran komin og tilbúin. Nú
þurfti bara einhver að ganga
í hana.
Enn leið stundarfjórðungur,
og við biðum niðurdregnir í
Skugganum af háa tuminum.
— Nú væri gott að hafa einn
gráan, sagði Saunders.
Milli okkar og árinnar, biðu
sex fílefldir lögreglumenn, en
ekki heyrðist annað til þeirra
en ofurlítið skrjáf í runnunum,
og svo einstaka ræsking. Mílu-
fjórðung uppi á veginum til
vinstri frá okkur var bíll í
skugganum og fjórir þöglir
menn, sem biðu eftir skilaboð-
um gegn um talstöðina. En til
hægri frá okkur í svo sem
hundrað skrefa fjarlægð beið
annar bíll, bak við gamla rúst.
Einn blossi frá vasaljósinu
mínu átti að gera viðvart bátn-
um, sem lá við hinn bakkann.
Þetta var næstum eins og
kvöldið fyrir orustuna við Ag-
incourt!
Það hélt áfram að rigna jafnt
og tilbreytingarlaust. Þá glamr-
aði í mölinni og tveir menn
nálguðust okkur.
— Getið þið vísað mér á
næstu lögreglustöð? sagði rödd
í eyra mér.
— Hvar í djöflinum hefurðu
verið? spurði ég og sneri höfð-
inu undan bjórgufunni, sem
fylgdi spurningunni.
— O, ég var bara að tala við
morðingja, sagði Jim rólega, og
ég greip í handlegginn á honum.
— Og sá var nú listilega tattó
veraður . . . . á báðum höndum
..... á annari var nafnið
Phyllis, en á hinni viðbjóðsleg
teiikning af blæðandi hjarta! Og
hann er kallaður Bruno. Og svo
er ég með gjöf til þin. Hann
stakk bjórflösku í höndina á
mér og Saunders fékk aðra hjá
Hobbs.
— Mikill heiðursmaður ertu!
tautaði ég. Hann hafði meira að
segja opnað flöskuna. — Fyrir-
gefðu mér allar illar hugsanir!
Skál! Ég keyrði höfuðið á bak
aftur og tók langan teyg.
— Segðu mér meira, sagði ég
og náði varla andanum.
— Það er ekkert meira í frétt-
um, en ef úr þessu verða slags-
mál, mátt þú eiga hann. Ég gæti
aldrei farið að berja hann, því
að honum lá svo vel orð til
hennar mömmu minnar. Er allt
í lagi?
Ég kinkaði kolli. — Já, hér er
allt lúsugt af lögreglumönnum.
Við skulum fara og tala við þá
— við sjáum ekkert héðan.
Ég lauk við bjórinn og stakk
flöskunni vandlega niður í blóm
abeð. En í sama bili heyrðist
hljóðið í bíl, sem var að nálg-
ast. Ég rýndi fast á úrið mitt:
9.55. Ég kippti fast í ermina á
Jim og við skutumst út að girð-
ingunni, sem var á milli okkar
og vegarins. Einhver skuggaleg
vera kom fram úr myrkrinu,
og ég heyrði skrjáfið í regnkápu
lögreglumanns. Jim stökk í loft
upp og sagði: — Guð minn góð-
ur!, en- ég skipaði honum að
þegja og hvarf um leið bak við
legstein um leið og ljósin í
bílnum komu hæigt og hægt
fyrir hornið og regnið glitraði
D----------------------------□
72
□----------------------------□
í Ijósgeislanum. Saimders dró
snöggt að sér andann.
— Hver heldurðu, að þetta
sé? tautaði ég.
— Gegn um bjarmann frá
götuljósinu suðaði langur, dökk-
grænn Jaguar fór rétt framhjá
okkur og sneri síðan þvert inn
á bílastæðið.
Ég beindi kíkinum að bílnum
og sá mennina tvo, sem stigu út
úr honum, og gengu síðan eins
og ekkert væri inn um dyrnar
á kránni, og annar þeirra hló
um leið og þeir hurfu inn.
— Réttlátir eða ranglátir?
hvíslaði Jim í eyrað á mér.
— Ranglátir. Rodney Herter
og Hammond Barker.
— Vel að verið, frændi sæll!
Mundu eftir að minna mig á að
biðja um rithöndina þína, áður
en við skiljum. Eigum við að
fara?
— Ekki fyrr en allir eru
mættir........
Klukkan sló einmitt tíu þegar
annar bíll kom — rennilegur,
fallegur, svartur Bentley, hljóð-
laus og kraftmikill. — Svona
hefur mig einmitt alltaf langað
að eiga, andvarpaði Jim. Bíll-
inn renndi sér að hliðinni á
Jaguarnum og slökkti ljósin.
Maðurinn, sem steig út úr hon-
um niður á mölina, , var Willi-
am Lamotte.
— Nú, sjálfur höfðinginn,
sagði ég, ánægður.
— Eigum við að fara?
— Haltu þér saman. Við skul-
um bíða lengur, í herrans nafni!
Lamotte stikaði — ekki þó
inn í krána heldur fram á ár-
bakkann að Tom Teal. Þar gekk
hann um borð og hvarf niður
í skipið. Andartaki síðar kom
ljós í káetuna og samstundis var
dregið fyrir gluggann.
Ég var orðinn þurr í munn-
inum og átti erfitt um andar-
drátt.
— Undir eins og hinir koma
úr kránni og fara til hans, verið
þá tilbúnir!
í myrkrinu gekk ég frá manni
til manns og endurtók þessa
skipun. Allir hrukku við af æs-
ingi, en enginn sagði eitt orð —
heldur kinkuðu þeir ýmist kolli
eða kumruðu eitthvað, eða
klöppuðu á handlegginn á mér,
til merkis um að þeir hefðu
heyrt skipunina.
Ég var varla kominn aftur á
minn stað, þegar maðurinn, sem
kallaður var Bruno kom í ljós í
©PIB
krárdyrunum og ruggaði ofur-
lítið í daufri birtunni. Við gátum
heyrt hann tauta eitthvað við
sjálfan sig, þegar hann slagaði
yfir bílastæðið og áleiðis að
bátnum, en stanzaði þó snöggv-
ast til að söngla eitthvað í að-
dáunartón yfir Bentleybílnum
og klappa honum að aftan, en
síðan klifraði hann með hávaða
um borð í Tom Teal, gekk yfir
þilfarið og datt fremur en klifr-
aði yfir á þilfarið á Ariadne.
Andartaki síðar var hann kom-
inn með árarnar tvær yfir á
Tom Teal og farinn með þær nið
ur í káetuna.
Síðan sáum við koma út úr
kránni, með ofurlitlum millibil-
um, eina stúlku, Hammond
Barker og Rodney Herter. Öll
fóru þau um borð í Tom Teal
og hurfu niður í káetuna.
Ég sveiflaði geislanum frá
vasaljósinu mínu yfir mína
menn, og allir komust á hreif-
ingu.
— Hægir! hvæsti Jim. Við
stirðnuðum upp.
Bruno var kominn upp á þil-
farið. Hann stóð grafkyrr eins
og í eina sekúndu og hallaði
undir flatt, eins og hann væri
að hlusta eftir einhverju, síðan
spýtti hann út fyrir borðstokinn,
tók síðan pípuna sína og fór
eitthvað að fitla við hana, eins
og til að gera eitthvað.
— Fjandinn sjálfur! tautaði
ég. — Þeir hafa jafnvel haft
hugsun á þessu!
— Ég á hann! hvíslaði Jim. —
Ég á hann og hann er ágætur!
Og svo sniglaðist hann út í
myrkrið.
— Fljótur, í guðs bænum!
hvíslaði ég á eftir honum. . Við
höfum ekki nema lítinn tíma!
Nokkrum sekúndum síðar
kom hann í ljós í tíu skrefa
fjarlægð, og slagaði valtur á
fótunum inn í birtuna, með
bjórflösku í annari hendi, og
virtist ætla að gera tilraun til
að komast um borð í stórann
pramma, sem var þama bund-
inn við hliðina á hinum. Brimo,
sem skýldi loganum á eldsspýt-
unni með hendinni, varð var við
Jim, og þekkti nú aftur, ef
ekki drykkjubróður sinn fyrr-
verandi, þá að minnsta kosti
annan fullan, og veifaði hendi
með drykkjulátum. Jim svaraði
í sama. stökk slagandi að
prammanum, missti jafnvægið
og hvarf snögglega og gaf frá
sér stunu um leið. Stundarkorn
starði ,Bruno bjánalega út í
myrkrið, þangað til forvitnin
varð yfirsterkari og eldspýtan
fór að brenna á honum fingurna,
þá lagði hann af stað til pramm-
ans til þess að athuga þetta
nánar.
Sekúndurnar liðu. Ég beit á
vörina, óþolinmóður. Bruno var
að leita kring um staðinn þar
sem Jim hafði horfið og við
heyrðum hann kalla eitthvað,
lágum rómi. En allt í einu kom
einhver mannsmynd í ljós að
baki honum með bjórflösku
reidda á loft.
— Nei, Jim, ekki þettaí.daut-
aði ég. En hvað gat ég gert?
Flaskan hitti markið sitt með
dynk og Bruno hjaðnaði hljóð-
laust niður í myrkrið, en Jim
veifaði okkur með sigurbros á
vör, að koma til sín.
Eg var samstundis kominn af
stað og lögregluliðið hnappaðist
saman og þaut svo á eftir mér,
eins og andarungar með hjálm
á höfði. Ég gaf ljósmerki með
vasaljósinu mínu og þeir, sem
biðu hinumegin árinnar þutu af
stað. Nú var allt í gangi.
Ég skipaði einum manni að
hafa gætur á Bruno, sem lá
meðvitundarlaus og tók svo
móti Jim þegar hann kom aftur,
með ásakandi augnatilliti.
— Er hann dauður?
— Nei, bara sofandi, svaraði
Jim íbygginn, — en hann liflir
þetta vel af.
— Þú mannst, að ég sá ekki
neitt. Ef sá gamli fer eitthvað
að spyrja, þá datt hann bara og
meiddi sig á höfðinu.
Handan yfir ána heyrðist suð-
ið í bátavélum, þegar lögreglu-
bátarnir lögðu af stað. Rigningin
hélt áfram, tilbreytingarlaus.
Einhversstaðar að baki okkur
höfðu tveir bílar lagt af stað, án
þess að þeirra yrði vart.
— Ég vildi að ég hefði byssu,
andvarpaði Jim.
Hver maður vissi, hvar hann
átti að standa. Ég stóð á blett-
inum þar sem Bruno hafði ný-
lega verið og beið meðan menn-
irnir komu sér fyrir, en svo
gekk ég, með Jim mér til hægri
handar og Saimders til vinstri,
yfir borðstokinn, gekk djarf-
lega að káetudyrunum og opn-
aði þær rólega.
— Gott kvöld, gott fólk!
Fimm skelfd andlit störðu á
okkur. En annað skeði ekki.
Við stóðum þarna bara og
horfðum hvert á annað, eins og
einhverjir bjánar.
Káetan var tólf eða fimmtán
fet á lengd, og lýst með olíu-
lömpum, sem héngu niður úr
bitunum, en eftir henni endi-
langri var gljáfægt eikarborð og
á því lágu árarnar ásamt með
innihaldi þeirra. Andspænis
mér, við fjarlægari enda borðs-
ins, stóð Rodney Herter. Honum
til vinstri handar, með fram-
rétta höndina, var William Lam-
otte, sem hafði verið að tala, en
þagnaði nú og var eins og stjarf
ur. Að baki honum, á koju í
skugganum, sat Hammond Bark-
er. Andspænis þeim, og til
hægri frá Herter sat ungi mað-
urinn, sem hárið reis í hnakk-
anum á, en við hlið hans bjána-
lega vinstúlkan hans — hvorugt
þeirra almennilega af barnsaldr-
inum.
Enginn sagði orð.
Ég gekk hægt og varlega til
þeirra, en Jim og Saunders þétt
að baki mér.
— Ég er hræddur um’ að þetta
sé lögregluheimsókn hr. Herter
og hr. Lamotte, sagði ég lágt,
og horfði á þessa andstæðinga
mína vökulum augum. Ættar-
svipurinn á mönnunum var
áberandi. — Báturinn yðar er
alskipaður lögreglumönnum og
allar undankomuleiðir lokaðar,
svo að ég leég til, að þér komið
án þess að sýna mótspyrnu.