Morgunblaðið - 27.05.1966, Síða 28

MORGUNBLAÐID
28
Fðstudagur 27. mal 1966
— Hefði ég vitað að þú værir svona afbrýðisöm, þá hefði
ég ekki kvænzt þér.
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
CRÍMU
— Og það er jþessvegna, að jþú
giftix þig ekki, striddi Steve
honum. — Hún muhdi hrekja
tilvonandi konuna þína burt,
og Ihún dekrar ofmikið við þig.
Jill kastaði á okkur kveðju,
lauslega, en kom ekki með nein
heimíboð. Henni hefur sjálfsagt
fundizt, að ég gaeti látið mér
nægja, að Hovenden-dansleikur-
inn hafði borizt svona upp í
hendumar á mér.
Þegar Steve gekk út með þeim
gekk ég aftur út að franska
glugganum og opnaði hann aft-
ur. Nú var ioftið svalt og ilm-
andi eftir rigninguna. Ég gekk
út fyrir og naut þess, að þar var
það, aem Steve kom að mér.
Hann hallaðist upp að dyra-
stafnum, eins og svartur skuggi
sem bar við ljósið innan frá.
Ég skynjaði nærveru hans og
það mikiu meir en ég hafði
nokkurntíma skynjað nærveru
nokkurs manns, en þá mundi ég
eftir bréfinu í henberginu mínu,
og mig hitaði dálítið i andlitið.
Kanneke var ég gjörn á að láta
girnd vakna hjá mér. Ég óskaði
þess, að Steve vildi annaðhvort
segja eitthvað eða fara. Ég
hafði mesta löngun til að hlaupa
sjálf frá honum, en álíka sterka
löngun tii að ganga til hans, og
leggja höfuðið að brjósti hans,
eins og hann væri eitthvað fast
fyrir. Ég vildi finna arma hans
um mig. Ég vildi, að hann kyssti
mig.
Ég verð að fara í rúmið, sagði
ég og gekk aftur kin í birtuna.
Ég hnaut ofurlítið þegar ég
kom inn í birtuna, og Steve rétti
út hendurnar til að styðja mig.
Við litum hvorvt í annars augu.
Rétt sem snöggvast þóttist ég
sjá í augum hans hvorttveggja
í senn, blíðu og þrá, en þegar
við komum inn í stofuna, vissi
ég, að þetta var bara sjónhverf-
ing vegna birtunnar. Augu hans
voru köld og kærulaus.
— iÞað var fallega gert af yð-
ur að útvega mér þetta boð á
dansleikinn, flýtti ég mér að
segja.
— í>að var nú varla hægt að
skilja yður eftir, eins og hana
Öskubusku.
— Ég er nú orðin svo miklu
hressari, sagði ég, — að jafnvel
þó ég heyri ekkert frá Tom, þá
verð ég að fara að koma mér af
stað til Frakklands.
— í>ér getið ekki farið alein.
Þér verðið að bíða þangað til
Renier skipstjóri kemur að
sækja yður.
— Það er nú rétt eins og ég sé
einhver pakki. Og svo er það
ungfrú Daly, hún hlýtur að vera
svo kaupdýr, að hún ætti ekki
að þurfa að vera hér lengur.
Hún er yndisleg, en ég þarfnast
hennar bara ekki lengur.
Kostnaðinn við hana skal ég
sjálfur sjá um, sagði Steve. —
Og eins og á stendur held ég sé
betra, að hún sé kyrr. Þér eruð
ekki orðin fullkomlega jafngóð,
og verðið ekki fyrr en þetta
minnisleysi batnar. Og auk
þess ......
— Auk þess, hvað?
— Þetta er nú heimili hjá
piparsveini, sagði Steve.
Ég skildi þá, hvað hann var
að fara og hló. — f>að er naum-
aet þér eruð formlegur! sagði ég.
— Svo að ungfrú Daly á þá jafn-
framt að vera verndarengill? Og
ég hló aftur.
Það var eins og þessi hlátur
minn færi í taugarnar á Steve.
— Ég kæri mig ekkert um, að
nágrannarnir fari að leggja
saman tvo og tvo og fá sjö út,
sagði hann. — Og konu Toms
yrði alltaf hætt við illu umtali.
Ég svaraði óþolinmóðlega: —
Mér er nákvæmlega sama um
allar kjaftasögur, — en við skuí-
um þá bara hafa ungfrú Daly
áfram sem verndarengil, ef þér
viljið. Ef í hart færi, gæti hún
jafnvel fylgt mér til Frakklands.
— Já, ef í hart færi, en við
skulum heldur bíða eftir Renier
skipstjóra. Ég er búinn að skrifa
honum aftur og biðja hann að
segja mér, hvar Tom sé, og hvers
vegna ekkert hafi heyrzt frá
honum.
5. kafli.
Fáum dögum fyrir Hovenden-
dansleikinn, fékk Steve fréttir
frá Frakklandi. Hann fékk bréf
frá Yves Renier. Hann ætlaði að
koma frá Frakklandi og sækja
mig. Daginn eftir dansleikinn.
— Guði sé lof fyrir það, sagði
ég við ungfiú Daly, — þá fer
búningurinn minn að minnsta
kosti ekki fyrir ekki neitt. Eða
hárkollan, bætt ég við. Því að
ég hafði ekki einungis leigt mér
forkunnar skrautlegan kjól, eins
og þeir gerðust á Elisabetartím-
anum, heldur hafði ég látið
freistaist af rauðu hárkollunni,
sem Miehelle hafði sýnt mér. Ég
sagði sjálfri mér, að hún væri
nauðsynleg til þess að búningur-
inn yrði fullkominn, þar eð ekki
var hægt að setja hárið á mér
upp á þeirra tíma vósu.
n--------*------------------□
17
n---------------------------n
En með þeissari gamansemi
við ungfrú Daly, var ég bara að
reyna að dylja óróna, sem þetta
bréf frá Yves hafði valdið mér.
Ég hafði ekki skrifað honum
sjálf, heldur beðið Steve að
skrifa fyrir mig, þegar Xæknir-
inn hafði gefið mér fararleyfi.
Martin læknir taldi meira að
segja það mundu verða bezt
fyrir mig að snúa aftur til Frakk
lands sem allra fyrst, úr því að
ég væri búin að ná mér, hvort
sem væri, í þeirri von, að kunn-
ugt umhverfi gæti gefið mér
minnið aftur.
En einhvernveginn hafði ég
alls ekki hugsað til þess að fara
svo fljótt heim.
En hafi bréf Yves gert mig
órólega, hafði það farið í taug-
arnar á Steve. Renier hafði ekki
svarað neinum spurningum hans
til fullnustu, en aðeins sagzt
mundu koma fljúgandi, og vona
að geta tekið mig með sér dag-
inn eftir, og svo mundi hann
ganga frá öllu, þegar þeir hitt-
ust. Ekki eitt orð um Tom og
engin skilaiboð frá honum. Steve
sýndi mér biéfið og gat ekki
leynt gremju sinni.
— Þetta hlýtur að vera þrá-
kelknin í honum Tom, að vilja
ekki hafa neitt samband við
mig nema fyrir milligöngu
þriðja manns.
— Kannski, sagði ég, án þess
að láta neinar tilfinningar í
ljós, því að mér varð hugsað til
' bréfsins frá Yves. Ef Tom vissi
um samband okkar Yves Renier,
var hugsanlegt, að hann gæti
getið sér til um, hversvegna Tom
skrifaði mér ekki, og kæmi ekki
að sækja mig. Ég ýtti þessum
hugsunum frá mér.
Ég gat ekki — og vildi ekki —
koma orðum að tilfinningum
mínum til Steve á þessari
stundu. Ég vildi vera hjá hon-
um og ég var alveg ánægð með
alit eins »g það var. Ég vildi
ekki fara frá Sorrell og kveið
fyrir að koma til Frakklands.
Og nú kom hræðsluefnið í við-
bót: koma Yves Renier.
Ég tók þann fasta ásetning að
hugsa __ alls ekkert um framtíð-
ina. Ég átti enga framtíð og
enga fortíð. Það var bara nú-
tíðin — bara stundin, sem var að
líða. Ég hafði aldrei lifað eins
ákaft. Allt umhverfið virtist
eins og taka á sig aðra mynd,
þegar ég var með Steve. Stund-
um varð ég svo ofsakát, að mér
fannst ég gæti farið að steypa
mér kollhnís.
Eftir rigninguna miklu kom
gott veður aftur. Þetta var mán-
uður, sem lengi yrði £ minnum
hafður. Þegar ég hugsaði til þess
seinna, var þessi vika fyrir
Hovenden-dansleikinn böðuð
sólskini. Steve var að vinna, en
samt vorum við mikið saman.
Við borðuðum hádegisverð sam-
an flesta daga og kvöldverð líka.
Við hlógum mikið saman, rétt
eins og við byggjum yfir em-
hverju sameiginlegu leyndar-
málL Ungfrú Daly var næstum
alltaf með okkur, en nærvera
hennar kaistaði engum skugga á
ánægju mina. Miklu fremur
naút hún góðs af ánægju okkar.
Hún varð stundum hugsandi út
af því, hvað við vorum alltaf I
góðu skapi.
Steve ók mér til London til að
ná í leigubúninginn. Við borð-
uðum kvöldverð þar og ókum
síðan út í sveitina, siðla stjörnu-
bjartar nætur.
Og svo um kvöldið fékk ég
lánuð reiðföt syistur hans og við
riðum saman eftir skógarstíg-
unum.
Samiband okkar var þó ekkert
alvarlegt. Ég vissi, að það var
ekki til frambúðar, fremur en
sápubóla — og álíka viðkvæmt.
Steve var álik var um sig og ég
var, og tók dögunum eins og þeir
komu fyrir. Aðeins einstöku
sinnum kom á hann 'þessi var-
kári og fjandsamlegi svipur, og
mér var ánægja að sjá, hve fljótt
ég gat fengið hann til að hverfa
aftur. Ég var eins og í einhverj u
undralandi. Brátt mundi ég aft-
ur hverfa niður í hörku raun-
veruleikans, þegar Yves Renier
kæmi og ég færi til Frakklands.
Ég var nú stödd á öldutoppin-
um og barst áfram, hærra og
hærra, og hámarkið fann ég, að
mundi verða dansleikurinn I
Hovenden Hall. En að því loknu
mundi ailt breytast — óg mig
hryllti við tilhugsuninni. Þá
slægi ktukkan tólf og ég væri
aftur orðin Öskubuska.
Það er leikur einn ú slá grasflötinn með
Harlefí
Langmest selda garðsláttuvélin á Norðurlöndum.
Norlett mótorsláttuvéiin slær og fínsaxar grasið og dreifir því aftur jafnt
á flötinn. Rakstur óþarfur. Slær alveg upp að húsveggjum og í kanta. Hæðar-
stilling á öllum hjólum, sem ræður því hve nærri er slegið. Hraðastilling í
handfanginu. — Amerískur BRIGGS & STRATTON benzínmótor. Á mótomum
•r bæði benzín- og olíumælir. Vinnslubreidd 19 tommur. Létt og lipur í
■otkun. — Gerð 80S De-Luxe fyrirliggjandi. — Tekið á móti pöntunum.
Verð krónur 4.641.85.

Ódýrasta og bezta garðsláttuvélin á markaðnum.
Einkaumboðsmenn
á íslandi fyrir:
*s fíarsh LaHmalaH
Glóbus hf.
Lágmúla 5.
Sími 11558.