Morgunblaðið - 19.01.1967, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. JANUAR 1967.
— Á ég að æla í hattinn þinn?
Ég var ekki eins stökkfimur og
Lydia. Vitanlega var ég nú orð-
inn hálffertugur, og var nýbú-
inn að þjóta niður átta stiga, en
ég skalf eins og hrísla og var laf-
móður og slituppgefinn. Fyrsta
tilraun mín til að segja eklinum
til, hljómaði eins og ég væri að
ræskja mig, og auk þess var ég
að horfa aftur fyrir okkur, þang-
að, sem Sarbine og maður hans
stóðu. I>eir stóðu þarna og náðu
ekki í neinn bíl. Við urðum að
stanza við ljós, en svo breyttist
það aftur og við ókum áfram, en
ennþá stóðu tvímenningarnir á
lama stað. Þá tókst mér að út-
skýra fyrir eklinum, að ég vildi
fara inn í Central Park og aka
einu sinni eða tvisvar eftir hring
brautinni þar. Hann sneri sér við
til að athuga mig, og er hann
hafði gert það nægilega ók hann
áfram.
Lydia var að reyna að laga rifu
í Mfólnum sínum með lásnælu.
— Hjálpaðu mér, Harvey, sagði
hún, en ég var svo skjálfhentur,
að ég gat ekkert gert, og hún
sagði við mig: — Veslings Har-
vey, ertu virkilega svona mikil
lydda? Hefurðu nóg til að borga
bílinn? Ég skildi kápuna mína
eftir þarna — held ég — eða
skildi ég veskið mitt eftir við
barinn?
— Ég átti ellefu dali til. —
Jæja, hvað snertir lydduskapinn,
þá gerirðu fullmikið úr honum.
En ég hef hinsvegar ofurlitla
sjálfsvarnarkennd.
— Aumingja Harvey. Og þú
bjargaðir lífi mínu.
—- Tvisvar heldur en einu
sinni. Og hættu við þetla ves-
lings Harvey-kjaftæði. Og hvað
gengur eiginlega að þér. f>ú ferð
út úr gistihúsinu og lætur tvo
dólga fleygja þér inn í bíl. Datt
þér nokkurn tíma í hug að æpa?
Eða sparka frá þér? Eða bíta,
ef út í það er farið?
— Bítur þú, Harvey?
— Það er mikil spurning, hvort
ég bíti.
— Ég nenni ekki að vera að ríf
ast við þig, Harvey, sagði Lyd-
ia. — Nei, svei mér ef ég nenni
því. En svarar þú annars nokk-
urn tíma í' sama?
— Hvernig?
— Æ, ég er s'vo þreytt, Har-
vey. Eigum við að fara aftur i
hótelið?
— Nei.
— Hvert þá, Harvey?
— Það veit ég ekkert.
— Gott og vel. Kærðu þig koll
óttan um það, því að það fer
allt vel á endanum.
— Hvað fer vel?
— Jú, þessi þeytingur á okkur
í leigubíl. En við getum nú' ekki
haldið áfram að aka í leigubíl.
Hvenær hitti ég þig annars,
Harvey?
Ég hugsaði um þetta stundar-
korn en sagði síðan, að það
mundi hafa verið fyrir sem
næst fjórtán klukkustundum.
— Fjórtán tímum?
— Já, eða því sem næst.
— Þú átt við, að ég hafi ekki
þekkt þig áður? Aldrei séð þig
áður. Er það það, sem þú ert
að reyna að gera mér skiljan-
legt?
— Já, eitthvað í þá átt, Lyd-
ia.
Hún lokaði augunum og bíll-
inn ók áleiðis til Central Park
og ekillinn sagði við mig: — Þú
ert viss um það, að þú viljir
fara inn í garðinn?
— Ég á ellefu dali. Það ætti að
nægja fyrir því. Við höfum strítt
í ströngu, svo að *þú ættir bara
að fara þér rólega og aka okkur
þangað.
— Gott og vel. Ég ætlaði ekki
að fara að gerast nærgöngull, en
klukkan er næstum tvö og bíll
er fyrst og fremst til þess að aka
í honum.
— Vertu bara rólegur og haltu
áfram, hvæsti ég að honum, og
Lydia sem var enn með augun
aftur, hvíslaði að mér:
— Þú ert svo byrstur, Harvey.
Er það satt, að ég sé bara rétt
nýbúin að hitta þig. Ég held að
við höfum misst heilan dag úr
einhversstaðar.
— Kemur ekki til mála.
— Við fljúgumst ekki á í al-
vöru, Harvey? Ég á við, að okk-
ur kemur sæmilega saman. Ég
vil gjarna horfast í augu við
sannleikann og kalla hvern hlut
sínu rétta nafni — og það fer
stundum í taugarnar á þér, Har-
vey, er það ekki?
— Nei, aldrei.
— Hvað var ég að segja, Har^
vey?
Höfuðið á henni féll á öxlina
á mér og hún var steinsofnuð.
10. kafli.
Það er bílaleiga þarna ekki all
langt frá og ég skipaði eklin-
um að aka okkur þangað.
Kannski hefur hann verið eitt-
hvað vonsvikinn yfir því að fá
ekki að aka hringinn í skemmti-
garðinum og vita syndina leika
27
listir sínar í aftursætinu. En
sannleikurinn var sá, að syndin
lá þarna upp að mér, í rifnum
kjól, með rispu á handleggnum
og steinsvaf, og ég var lengi að
vekja hana þegar Við komum í
bílaleiguna.
— Æ, ég vil sofa, Harvey, bað
hún. — Hversvegna lofarðu mér
ekki að sofa?
— Gott og vel, laggi, en bara
ekki í bilnum. Svo ókum við
inn í bílaleíguna og ég skildi
hana þar eftir í stól í biðstof-
unni og sagði við h®pa: — Gott
og vel, þú mátt sofa, ef þú vilt,
en ef tveir fílefldir dólgar koma
og ætla að stela þér, þá verð-
urðu að öskra af öllum kröft-
um.
— Þakka þér fyrir, Harvey,
sagði hún og svo þegar ég
sleppti henni, sofnaði hún sam-
stundis aftur.
Ég fékk tvo dali í smápenin^-
um hjá afgreiðslustúlkunni, og
svo fór ég inn í símaskápinn og
hringdi til Evelyn Bodin, frænku
minnar, sem býr ein síns liðs í
stóru húsi nálægt New Hope,
Pennsylvania. Það var ókristi-
legt að vekja hana á þessum
tíma sólarhringsins, en ég vissi
ekki mitt rjúkandi ráð af ein-
tómri hræðslu.
Hún sváraði í annáð sirin, sem
ég hringdi, með þurri, órólegri
rödd þess, sem vakinn er upp af
svefni og þegar ég sagði til mín,
sagði hún: — Guð minn góður,
Harvey, veiztu hvað klukkan er?
— Jú, eitthvað um tvö eftir
miðnætti, Evelyn frænka, og ég
sárskammast mín fyrir að vekja
þig svona, en ég þarfnast hjálp-
ar, af því að ég er í vandræð-
um — verstu vandræðum.
— Komdu með það, Harvey,
sagði Eveiyn frænka. — Sann-
ast að segja er ég ekki nema
hálfvöknuð gnn. En hvaða vand-
ræði eru þetta?
— Ég sagðist vera í vandræð-
um.
— Já, vitanlega ertu það. Það
var svo sem auðvitað. Ég mátti
nú vita það. En er nokkur
ástæða til að fara að vekja mig
um miðja nótt?
— Æ, hlustaðu nú á mig, Eve-
lyn frænka!
— Ég er alltaf að hlusta, Har-
vey.
— J-a......það er stúlka ....
— Vitanlega. Er það sú, sem
þú ætlar að koma með í mat til
mín á morgun? En hversvegna
getur það ekki beðið til morgun-
dagsins?
— Vegna þess, að ef það bíður,
getur verið að hvorugt okkar
verði lifandi á morgun. Hlusfaðu
nú á mig. Ég vH fá að koma til
þín nú strax. Ég er í New
York, en ætla að koma strax,
skilurðu, og hafa þessa stúlku
með mér.
— Núna? Um miðja nótt?
— Æ, Evelyn frænka, ég lofa
þér því, að ég skal útskýra þetta
allt fyrir þér, þegar ég kem.
Það eina, sem ég þarfnast er
húsaskjól yfir nóttina. Þú getur
skilið eftir ólæst og þá getum
við komst inn án þess að neitt
beri á.
— Harvey .... þú og þessi
stúlka .... eruð þið .... ég á
við ....
— Nei, við ætlum ekkert að
fara að sofa saman. Þetta er
barg stúlkukind, sem er í vand-
ræðum.
— Hverskonar vandræðum?
— Nei, ekki neitt svoleiðis, full
vissaði ég frænku mína. — Hún
er í vandræðum út af fólki, sem
situr um líf hennar.
Aldrei hef ég nú heyrt aðra
eins vitleysu á minni lífsfæddri
ævi, Harvey.
— Sjáðu nú til, elskan, sagði
ég. — Ég skal gera þér grein
fyrir þessu öllu á morgun.
— Morgundagurinn er nú
kominn,
— Jæja, í dag þá. Aðalatriðið
er, hvort þú vilt skilja dyrnar
eftir ólæstar. Og má ég koma
henni fyrir í herberginu hennar
Hillery, og má ég sjálfur sofa í
gestaherberginu?
— Já, auðvitað máttu það,
Harvey, enda þótt mér finnist
það rétt svona og svona, að koma
á þessym tíma sólarhringsins.
Ég skal skilja dyrnar eftir ólæst-
ar og sjá um herbergin. Þú Verð-
ur í kvöldmat .... já, það var
nú annars þegar umtalað.
— Ég lofa því, frænka.
— Er þetta góð stúlka Harvey.
— Já, seisei......... kannski
ofurlítið horuð.
— Ég á við, er hún af almenni
legu fólki?
— Jæja, þú færð nú að sj4
hana. En vektu okkur samt ekki,
því að við eruim dálítið meira
en bara þreytt.
— Gott og vel, Harvey. En
mundu mig um það framvegis að
vaka á eitthvað kristilegri tíma
en svona.
Jæja, þá höfðum við að minnsta
kosti vísan stað að fara til, þar
sem ég gat skilið Lydiu eftir, og
þar sem hún gat hvílt sig og kom
izt almennilega til sjálfrar sín, i
eðlilegu umhverfi, innan um
eðlilegt fólk. Og í launa skyni
ætlaði ég að láta Evelyn frænku
hafa næturfrið framvegis.
Ég leigði bíl í bílaleigunni i
krafti skilríkja minna, og þegar
hann var tilbúinn, eitthvað tíu
mínútum seinna, notaði ég það
sem ég átti eftir af fortölugáfu
við Lydiu. En hún snerist önd-
verð. — Far þú bara, Harvey,
— en ég ætla að verða hérna kyrr
og sofa.
•— Ég fer nú ekki fet nema þú
komir líka.
— Viltu, að ég fari að öskra
upp, Harvey?
— Það geturðu gert eins og þú
vilt. En þú kemur bara með mér.
— Hvert þá, Harvey?
— Heim til hennar Evelyn
frænku, rétt hjá New Hope.
— Oh!
En hún bar ekki við að opna
augun. Loksins tók ég hana upp
og bar hana út í bílinn. Nætur-
vörðurinn og umsjónarmaðurinn
vildu báðir fá að vita, hvort
nokkuð alvarlegt væri að.
— Já, andlega, svaraði ég. —
En likamlega er það ekki annað
en þreyta, sem að henni geng-
ur.
— O, farðu fjandans til, sagðl
Lydia lágt.
Ég kom henni loksins inn í
bílinn og ók af stað. Á þessum
tíma var enginn á ferli og við
ókum gegn um Lincolngöngin
gegn um manntóma borg. Þegar
við loksins komum út úr göng-
unum og á veginn gat ég fyrst
slappað af í langan tíma. En
enda þótt ég væri uppgefinn,
gat ég samt hallaðymér aftur á
bak, vitandi, að lífi minu var
óhætt, að minnsta kosti næstu
klukkustundirnar, og eins var
Lydia úr hættú. Það mætti segja
að borgin væri stór og sveitin
þó enn stærri, en þá hefurðu
bara aldrei verið eltur. Maður-
inn er veiðimaður og því vanur,
en tilfinningin um að vera eltur,
sezt fyrir í innstu fylgsnum
hugans.
Á vegum nr. 22 og 202 ók ég
hægt. Þar Var næstum enginn
bíll. Það var áliðið nætur og
enn var langur timi eftir og
Lydia svaf með höfuðið á öxlinná
á mér, en hárið var í ílækju
JUDOKAN
Fyrsta sjálfstæða judofélagið á fslandi. — Það hefur hlotið viðurkenningu. sem
fullgildur aðili til að halda próí og veLa gráður í judo og er aðili að alþjóða-
sambandi judomanna. — Áhugasamir meðlimir Judokan hljóta stuðning til
æfa erlendis í frægum klúbbum, auk þess sem þekktir erlendir judomeistarar
koma í heimsókn.
Meðlimir Judokan á æfingu hjá Alen Fraser 2 dan og A.síumeistaranum
Kisaburo Watanabe.
Námskeið fyrir byrjendur er nú að hef jast hjá Judokan og eru æfingar fyrií
þá á þriðjudögum og fimmtudögum kl. 8 síðdegis.
Athygli er vakin á því, að judo er engu síður fyrir dömur. — Kvennatímar eru
á mánudögum og fimmtudögum kl. 7 —8 síðdegis. Auk þess eru almennar æf-
ingar fyrir lengra komna, sértímar fyrir unga drengi og unglinga undir 16 ára
aldri. — Allar upplýsingar eru gefnar á æfingarstað Judokan á 5. hæð í húsi
Júpíters og Marz á Kirkjusandi, milli kl. 7 og 9 á kvöldin.
Sljórn JUDOKAN.