Morgunblaðið - 09.02.1967, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 1967,
„Heföi ekki liðið betur í
aldingarðinum Eden“
ÞEGAR klukkan var að verða
eitt í fyrrinótt hljómaði rödd í
hátalara í flugstöðvarbyggingu
Flugfélags fslands á Reykjavík-
urflugvelli: „Takið eftir! Flugfé-
iag íslands boðar komu Ský-
faxa, leiguvélar Eimskipafélags
Islands frá London“.
Nú á dögum þykja það lítil tíð
indi, þó að fslendingar séu að
koma heim frá útlöndum, en
sem hópur fólks var að koma
með umræddri flugvél, átti ó-
venjulega ferð að baki, þótti
Mhl. til hlýða að rahba við ferða
langana. Fólkið hafði ferðazt
með Gullfossi í hans fyrstu ferð
til sólarlanda. Afgreiðsla flug-
an við hiðum eftir að fólkið
kæmi inn, spurðum við einn toll
þjónanna:
— Er það reynisla ykkar að
fólk reyni að smygla, þegar það
kernur úr svona ferðum?
— Elkki smygla, nei. í»að fram
vísair þvá sem um er spurt, en
það kemur fyrir að þa'ð hefur of
mikið með sér, einkum ef það
er að koma frá Glasgiow og
Dondion?
— Og raú kemur þetta fólk frá
London?
— Já, við gerum stikkprufur,
og ef svo reynist að fólk sé með
of mikið með sér, tökum við til
okkar ráða og flytjum allan far-
sig dálítið um og baetir við: —
Madeira eða St. Cruis, þar var
„smart“.
— Og hvernig var veðrið?
— Já, sól og mátulegur hiti —
og Sverrir leggur á'herzilu á orð
sín — mér fannst þetta alveg
dásamlegt.
— Var fólkið fljörugt og
skemmtilegt?
— Það var heilt ævintýr um
horð í Gullfossi — góður matur,
góður hlúmor me'ðafl flólkisins',
ræður og skemmtileglheit. Fóflk-
ið í einu orði sagt mjög samstililt.
Mér fannist þetta alveg dáisam-
legt, eradurtók hann enn.
— Og ferðinni lauk í Lissa-
bon?
— Já. Við fórum af í Lissabon
og fórum þaðan með flugvéíl tifl.
London.
— Og flarangurinn kemur ekki
með?
— Eruð þið vissir um það?
— Nei, við spyr jum.
— Jú, maður er niú að halda
það, að hann komi með vélinni
núna. Hins vegar kemur ekki
allur hópurinn nú, þvá a’ð sjö
fóm af í Loradon.
— Þtú sérð sem sagt ekiki eftir
þvá að hafa farið?
— Nei, það geri ég ekki. Ég
hrykki ekki við, þótt ég færi
afltur um páskana. Hins vegar
fannst mér andstæðurnar grfur-
lega miklar í Marokkó, t.d. eins
og í Casablanca, sem er falfleg
borg. Maður þarf ekkd að fara
nema eins og 200 m þá er maður
kominn í skelfilega eymd — ég
get eigin1 ega ekki lýst henni,
böirnin skítug og óhrein, svo að
vart er hægt að tala um, segir
Sverrir um leið og við þökkum
honum fyrir samtalið.
Frá vinstri: Björn Andrésson, Ottó Þorsteinsson og María
Sigurjónsdóttir.
stöðvarinnar var að fyllast af
fólki sem var að koma til að
taka á móti ættingjum og vin-
um. Margir stóðu þó úti og
borfðu á er flugvélin lenti og ók
heim að flugstöðinni. Blaða-
mennirnir sáu að bezt mundi
verða að hafa tal af Gullfoss-
fólkinu áður en kossa- og kveðju
utand upphæfist og leituðu á náð
tr toliþjónanna er biðu hinir
vólegustu. Tóku þeir í fyrstu
málaleitan okkar dauflega.
Sögðu að það væri þokkalegt ef
ailt ætlaði að fyllast af hlaða-
mönnum, — hvort við vissum
hvað blöðin í Reykjavík væru
mörg. Við vissnm það. Og með-
! angurinn niðureftir og látum
tollgreina hann þar.
Og er hér er komið sögu
byrjia fa nþegar að koma inn í
fllugstöðina.
• Dásamlegt
Fyrsti fanþeginn, sem kemur
inn í tol'lafgreiðslu Flugfélagsins
er Sverrir Benediktsson frá
Reyðarfirði, ungur maður og
brosandi, augsýnilega himinlif-
aradi með ferðina. Við sipyrjuim
Sverri í hvaða höfn hafi verið
skemmtiflegast að kioma og
hann svarar:
— Mér fannst bezt að koma tifl
Madeira — síðan hugsar hann
• Fyrsta utanförin
Næst tökum við tafli hjón, sem
bíða eftir að láta toliiskoða far-
angur sinn. Þau standa í mi'ðri
afgneiðslunrai með báðar hendur
fullar af pinklum. Við spyrjum
þau að heiti og þau segjast heita
Ottó Þorsteinsson og María Sig-
urjónsdóttir.
— Hvernig var ferðin?
Ferðin hefur verið ljómandi
góð að vísu fenguim við hálfleið-
inlegt veðuT á leiðinni út segir
Ottó og heldur síðan áfram —
en það bættist upp að visisu
leyti.
— Það hefur verið sól og sum-
ar?
Gullfossfarar ganga frá borði Skýfaxa við heimkomuna í fyrrinótt. (Ljósm. Mbl. Ól. K. M.)
— Já, annars var nú víða
kait á morgnana sérstaklega. Um
hádaginn var mjög gott veður og
heitast. Ferðin hefur tekizt vel
og fólkið hefur verið skemmti-
legt.
— Samstilltur hópur?
— Já, mjög, segir frú María
og yfir varir hennar færist sælu-
bros.
— Til hvaða staðar var
skemmtilegast að koma?
— Það var margt merkilegt
að sjá í Casablanca, segir Ottó
og frúin Ieggur áherzlu á orð
hans, en hann heldur áfram —
allt þar er svo ólíkt því sem við
eiras og stór systkinaíhópur. Við
tökum hann tali og spyrjum
hann að nafni. Hann svarar:
— Ég heiti Björn Andrésson.
— Hvað finnst yður um ferð-
ina?
— Jó, ég hefði nú ekki haldið
það að þó ég færi til aldingarðs-
ins Eden, að þar Væri eins yind-
islegt eins og ég hef haft það í
þessari ferð.
— Já, hvorki meira né minna?
—- Nei, það er ekkert annað.
Ferðin var sólargeisli frá upp-
hafi til enda, undantekningarlít-
ið. Það var á sumum stöðuan
sultur meðal fólks, en það er nú
Frá hægri: Reynir H. Gutto rmsson, Sverrir Benediktsson og
Ljósbjörg Alfreðsdóttir.
eigum að venjast. Við þökkum
fararstjórunum báðum mjög vel
fyrir góða fararstjórn.
— Hvað kunnið þið að segja
okkur skemmtilegt frá ferðinni?
— Ég veit nú ekki hvar helzt
ætti að bera niður — segir Ottó
— það er svo margt skemmti-
legt, sem á dagana hefur drifið,
sérstaklega fyrir fólik eiras og
okkur, sem aldrei áður hefur
farið utan.
— Svo þetta er fyrsta utan-
förin?
— Já, og því getur maður ekki
borið ferðina saman vi’ð neitt
annað. Það eina sem við getum
sagt er að þetta befur verið sér-
stakiega skemm'tilegt að koma til
og sjá sólarlönd, segir Otfló um
leið og við kveðjum þau hjón.
• Vildi ekki selja
endurminningarnar
Roskinn maður með hatt og
gleraugu gengur um gólf í toll-
afgreiðs.lunni og hefur nóg að
gera við að taka í höndina á
fólki og þakka því fyrir sam-
veruna. Allir virðast góðir vinir,
ekki stund að nefna hann nú.
— Þér urðuð ekki fyrir von-
brigðum?
— Nei, það varð ég eikki.
Staðirnir sem við komum á voru
eins og yndislegustu staðir hér
á íslandi í júlí eða ágúst, mátu-
legur hiti, sólskin og aldrei kul.
Landslagið var ákaflega fallegt
alls staðar, aflilt hvanngrænt,
skógi vaxið og blómum skrýtt.
Azoreyjar voru ljómandi falleg-
ar — og ef það væri hægt að
selja endurminningar og ég ætti
við söluna að gleyma öllu, þá
mundi ég ekki láta þær fyrir
100 þúsund kall. Að sjálfsögðu
er ekki hægt að selja þær en
ég segi svona ef það væri hægt
— og Björn brosir við um leið
og við kveðjum hann.
• Eins konar brúðkaupsferð
Við tökum nú tali ung
Ihjónaefni, sem við spyrjum að
heiti og segjast þau heita Ljós-
björg Alfreðsdóttir og Reynir H.
Guttorms. Við spyrjum þau
hvort þau séu í brúðkaupsferð,