Morgunblaðið - 15.03.1967, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIK.UDAGUK 15. MARZ 1967.
Sögulegt
m r eftii Stephen
SUmarfrí Ronsome
Og rtrú er hún 1 meiri hrnttu
en nokkru sinni áður. I>ví að aft-
urgöngur þeirra Evvie og Mc
Neary eru nú þarna á sveimi á
næstu grösum..........
— Walker lýsti því nákvæm-
lega fyrir mér, hve óverandi sé
í naustinu, minnti ég Brad á. —
Hvernig hefur Joyce þolað þarna
við?
— !>að er alls ekki eins slæmt
og Walker vill vera láta. Vitan-
lega er hún þarna innilokuð en
þó ekki eins illilega og í ríkis-
fangelsi. Hún er ekki á ferli
nema á nóttunni. Á kvöldin fara
Walker eða dómarinn með matar
föng til hennar. Og Ihún feT út
að ganga — þó með allri gát.
Einstöku sinnum, þegar Flora er
löngu gengin til náða, fer hún
inn í húsið. En vitanlega er
þetta ekki nægileg afhafnasemi
fyrir jafn ákafa ínanneskju og
Joyce. Sannast að segja, er hún
alveg að verða vitlaus af inni-
lokunarkennd og verður óviðráð
anlegri með degi hverjum.
— Hefur hiún nokkurn tíma
læðzt í vinnustofuna þína, þegar
þú ert að vinna þar á nóttunni?
— Já, oft. Og síðast á sunnu-
dagsmorguninn.
Nú, já. >að voru þá raddirnar,
sem vindurinn bar til mín.
— í>að er nú hættulegt að haf-
ast þarna við, sagði ég, — en
jafnframt klóklegt. — Gamla
Martinshúsið yrði sennilega síð-
asti staður, sem lögreglan færi
að leita á að Zellu Daly. Og auk
þess hefur hún þarna tvo óbrigð-
ula bandamenn. Hverjir mundu
hafa meiri áihuga á að halda
henni leyndri en dómarinn og
bróðir hennar?
Þetta gat nú verið merkilegt
umhugsunarefni: að saksóknar-
inn í héraðinu væri að halda
hlífiskildi yfir flóttamanni, sem
ríkislögreglan sjálf vildi tala
við. En ég get varla láð honum
það. Þegar Joyce var á annað
borð komin inn fyrir dyr hjá
þeim, í leit að griðastað, áttu
þeir varla annars úrkosta en
taka hana að sér og reyna að
vernda hana fyrir réttvísinni, þó
ekki væri nema til að forða sínu
eigin mannorði
— f>ú getur nú nærri, hvaða
þýðingu það hafði, ef þetta vitn
aðist, Steve.
Jú, ég gat mí rétt hugsað mér
það. Og jafnframt gat ég líka
skilið, hversvegna Martin dóm-
ari var að blekkja okkur með
því að fara inn í gamla naustið,
og láta okkur Kerry vera hæfi-
lega langt í burtu — og hvers
vegna Brad var það svo mjög í
mun að hindra að leitarflokkur
færi að snuðra þarna í kring
........Og það neyðarlega er,
að Zella Daly og gamla naustið
eru nú einmitt varin af sjálfri
lögreglu staðarins.
— Hvenær komstu að því að
Zella — eða Joyce — var þarna
niðurkomin?
— Það var hér uim bil strax
eftir að hún kom. Martin feðg-
arnir kölluðu mig til sín um
miðja nótt og sögðu mér frá því.
Joyce hafði heldur betur komið
föður sínum og bróður í klipu.
Hvað gátu þeir gert? Auðvitað
ekkert annað en leynt henni og
svo lesið bænirnar sínar þangað
til allt spryngi í loft u/pp.
— f>að getur nú tekið sinn
tíma. En hvenær kom McNeary
fram á sjónarsviðið?
— Svo að segja strax. Meira
að segja var hann kominn til
Crossgate á undan Joyce — þef-
vís eins og hrægammur. Hann
hafði farið að reikna þetta út,
strax eftir morðið í Las Vegas
— og vitanlega átti Joyce lengri
leið að fara en hann. Hann hafði
hvorki gleymt nafninu Zella
Daly né heldur heimilisfanginu
mínu. Ef hann gæti þefað upp
hennar nánustu, gat það gefið
vel í aðra hönd. Og ef þann gæti
fundið felustaðinn hennar, var
mikið eftir að slægjast.
— Ég hélt nú bara að hann
væri að heyja tau»g>astríð.
— Ja, það getur líka verið.
■ 2
f w ‘ . j
Corolyn Somod/, 20 óia,
fró Bondorikjunum segir:
| . Þegar fílípensar þjóðu mig.
reyndi ég morgvísleg efnl.
Einungis Cleorosíl hjólpoði
founverulega •
ömY'
•*•*•* Hr. 1 í USA þvf það ar raunhotf hjófp — CUarasll
i; „sveltir” fílípensana
Þetia vísindalega somsetta efnl getur hjólpoð yður ó soma
hótt og það hefur hjólpað miljónum unglinga f Banda-
rfkjunum og viðar - Þvi þoð er raunverutega óhrifamikið._
Hörundslitað: Clearasil hylur bólurnar á meðan
það vinnur á þeim,
Þor sem Oearasil er hörundslltað leynost fllípensornlr —
somtímis þvf, sem Clearosil þurrkor þó upp með því oð
fjarlaegja húðfituna, sem nœrir þó -sem sogt .sveltir' þó.
I Fer innl
húðina
ö
2. Deyðir
gerlana
.S. MSveMraa
Wipensona
Ég neitaði auðvitað öllu, — hélt
því fram, að það hlytu að vera
tvær Zellur Daly — en hann lét
ekki hrista sig af mér. Hann var
oft að snuðra kring um naustið.
en Joyce heyrði hann koma —
því að það eru þarna gægjugöt
á öllum hliðum, og >á lét hún
eins og hún væri dauð. Einu
sinni reyndi hann að brjótast inn.
en þá var komið að honum —
og komumaðurinn var Miles
Kendall! Brad brosti gremjulega.
— í>á hætti hann við naustið,
en tók að snuðra um allt ná-
grennið í leit að líklegum felu-
stað. í»að gaf nú engan árangur,
en svo fór hann jafnframt að
hlusta á skraf manna í drykkju-
ki ám, og snuðra í réttarbókum.
Að minnsta kosti var hann rétt
búinn að rekast á góða bend-
ingu.
— Œfvað var það?
— Móðir Joyce hét áður en
hún giftist, Marie Zella Daly.
— Guð minn góður! Það hefði
þá getað komið upp itm allt
saman.
Brad stóð upp með erfiðismun
um. Svo tók hann að ganga um
gólf, létt eins og köttur.
— Mér er það ljóst, að ég
gerði vitleysu í sambandi við
n •:**:«k-:~:-:-:**>-:
*:-m**: U U
McNeary. Var víst eitthvað ringl
aður í kollinum. Þegar Ewie
fannst, sást, að um morð var að
ræða. Og það æsti enn upp
ágirndina í McNeary — og gerði
hann enn hættulegri en áður.
Ég hugsaði mér, að bezt væri
að fá hann burt og það strax.
Svo að ég var svo vitlaus að ætla
að fara að kaupa hann af mér. Og
það var vitleysa — vond vit-
leysa. í stað þess að losa mig við
hann, sannaði það honum, að
eitthvað lægi að baki, sem gœti
gefið honum stórfé í aðra hönd,
ef hann bara gæti þefað það
uppi.
Ég varð ekkeTt feginn að heyra
þetta. Gerði Brad sér ekki ljóst,
að þarna var hann að draga upp
trúlegasta tilgang til að myrða
McNeary og sverta útlitið fyrir
sjálfum sér?
— Sjáðu nú til, Brad. Ertu al-
veg viss um, að hann hafi ekki
verið búinn að snuðra Joyce
uppi?
— Já, það er ég viss um — af
því að hún er sjálf viss um það
— og hún hafði fyl-lstu ástuðu til
að forðast hann.
Gott og vel. En ertu nú viss
um, að McNeary hafi ekki neitt
séð nóttina, sem Evvie var myrt
eittlhvað, sem mundi óumflýj-
anlega hafa morð í för með sér,
jafnskjótt sem líkið fyndist?
, — Hvernig gæti ég vitað það?
Ég á við, að McNeary reyndi
ekkert að pína út úr mér í sam-
bandi við það. Brad pataði út
höndunum, eins og hann botnaði
ekki neitt í neinu. Hann virtist
alveg uppgefinn og það var held
ur ekki nema eðliiegt. — Æ, guð
minn góður, ég er alveg ’kúg-
uppgefinn. Ég ætU heldur að fara
að koma mér í bælið.
— Eina spurningu enn, Brad,
sagði ég — og sú spurning var
þungvæg. — Vissi Ewie, að
Joyce var þama í felum?
Brad dró hægt og djúpt að
sér andann og andaði svo frá sér
aftur. — Já, hún vissi af því.
Hún komst af því sama fevöldið
sem hún hvarf.
Ég sagði og var hvass: —
Skýrðu það nánar.
— í’að var þegar hún fór úr
vinnustofunni hja mér og gekk
inn / skósinn. Þá kom hún Joyce
að óvörum, — hún var beinlínis
sofandi — þarna úti á Latakletti,
þar sem hún var að dást að tungl
skininu, hvernig sem á því hefur
nú staðið — og hafði sofnað. Hún
hrökk upp og sá þá Ewie standa
þarna yfir sér. StÖkk upp í æði
— hljóp burt og faidi sig á bak
við næsta tre. Beið þar í otfsa-
hræðslu við, að nú vœri öilu Xok-
ið. Honfði á Bwie, og þannig at-
vikaðist það, að hún sá mig með
henni.
— Þetta hefurðu ekki sagt mér
áður.
— Ég gat það ekki þá. Hafði
ekki þorað að nefna Joyce á
nafn. Gat ekki gert það nema
með því að ljóstra upp um leið
einmitt því, sem ég var að reyna
að leyna ....
— Ég kom þvi að Ewie þar
sem ihún leit út e:ns og hún hefði
séð draug — sem var vitanlega
ekki fj'arri sanni. Hún fór að tala
og greip andann á lofti: „Ég sá
hana Joyce, rétt áðan, Brad“!
Auðvitað reyndi ég að telja hana
af þessu — minnti hana á, að
Joyce væri löngu dáin, o.s.frv.
o.s.frv. Gat snúið talinu að ein-
hverju öðru — en þá fór hún
bara að vola yfir þessu sorglega
lífi sínu, alveg eins og ég var
búinn að segja þér áður.
Hann sneri til dyranna og dok-
aði þar við. — Annað verð ég að
segja þér, Steve: Joyce er skít-
hrædd við Kerry, af því að hún
er í blaðamennsku. Þegar Kerry
kom hingað og fór að snuðra
.... Joyce er þess fullviss, að
Kerry sé á höttunum eftir henni
.... að reyna að ná í hana. Vitan
lega er það vitleysa .... en ....
þú mátt bara ekki segja Kerry
eitt orð af þessu, sem ég hef sagt
þér.
Úti við dyrnar stanzaði hann
aftur. — Og láttu engan vita, að
þú vitir þetta, sízt af öllu þá
Martinfeðga. Og komdu ekki í
námunda við Joyce. í guðs bæn-
um, Steve, gerðu það efeki.
Ég stóð og starði á hurðina,
eftir að Brad var farinn út. Veit
hann þá ekki, að ef þessar síð-
ustu upplýsingar verða uppvísar,
þá er úti um hann?
Ewie sá Joyce. Þetta að sjá
hana sem snöggvast fékk henni
öflugt vopn í hendur á Brad.
Eftir þetta örlagaríka augnabilk,
var hann ekki lengur sjálfum sér
ráðandi. Ewie gat notað þessa
aðstöðu sína til að koma með fá-
ránlegustu kröfur á hann, blátt
áfram með því að hóta að koma
upp um Joyce, og Brad gat alls
ekki neitað henni um það.
Hún hafði tökin á honum, og
það svo rækilega, að hann gat
með engu móti losnað, nema með
því að leiða böl og skelfingu yfir
alla aðstandendur.
Eða þá með því að myrða hana.
25. kafli.
Föstudag ki. 1 f.íh
Síðustu tveir dagarnix hafa ver
ið furðulega kyrrlátir — ef frá
eru taldar stöðugar símahring-
ingar, stöðugt ferðalag lögreglxi-
manna allt í kring, og aðfcom-
andi blaðamenn hringsólandi
eins og hrægarrunar — nú voru
þeir orðnir einir fimm eða sex —•
og svo ofmargar heimsóknix af
nærgöngulum kunningjum.
Glenda og Kerry sáu nú um
flesta þessa gesti, en Brad var
upptekinn við aðra gesti, sem
voru í einlhverjum óhugnanleg-
um embættiserindum. En þrátt
fyrir allt þetta, hefur þetta verið
kyrrlátasta tímabilið, slðan við
Kerry komum hingað á laugar-
daginn var, — beinlínis vegna
þess, að Brad komst yfix það án
þess að vera verr settur á mið-
nætti í nótt en hann var á nsesta
miðnætti á undcin.
Sannast að segja hefur þessi
sólarhringux ekki haft að færa
nema tvö smáatxiði, sem setjandi
séu í þessa skýrslu mína.
í gær, eftir morgunverð, gat
ég náð í Brad einan og beint að
honum beinni spurningu.
— Er það ekki hugsanlegt, að
Joyce hafi myrt Evvie?
Ég gerði það viljandi að hafa
spurninguna svona beina. Allan
þennan tíma hefur Brad gengið
uipp í þessari óeigingjörnu við-
leitni sinni, að vernda Joyce. Og
hann hefur haldið sér að þeirri
fyrirætlun sinni, alveg ósveigj-
anlega, hversu mikið illt, sem það
hefur gert honum sjálfum. Ég
vildi láta spurninguna koma hon-
um alveg að óvörum og hris*a
hann til, og það gerði hún lika.
Hann hrökk við og hleypti brún-
um.
Vantar matsveín
og háseta á góðan netabát frá Keflavík, sem er að
hefja veiðar. Uppl. í síma 1579 Keflavík og hjá
skipstjóra í síma 19916.
Verkstjóri
á bifreiðaverkstæði
Verkstjóri óskast á bifreiðaverkstæði í nágrenni
Reykjavíkur.
Útvegun á góðu ódýru húsnæði kemur tll greina.
Þeir sem vilja sinna þessu leggi nöfn sín km á
afgr. blaðsins fyrir kL 4 á fimmtudag, merkt:
MVerkstjórn — 8461“