Morgunblaðið - 07.05.1967, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. MAÍ 1967.
mar, landis'fcunnur langíerða-
•bílstjói. Hann segiist hafa ekið
•bifreið í 25 ár. Um fjölda ára
ók hann leiðina Reykjavík-
Akureyri, meðan póststjórnin
hafði þann rekstur með hönd<-
um og einnig ók hann þessa
leið hjá Norðurleiðum h/f.
Garðar hefur ekið á mörgum
öðrum leiðum og er þekktur
víða um land fyrir dugnað
við akstur og lipurð við far-
þega, en hann er einnig þekkt-
ur fyrir sína sérstæðu fyndni
og frásagnarlist,
Garðar útlistaði fyrir mér
alla leyndardóma skilvindunn-
ar, en þá treysti ég mér ekki
að hafa eftir óbrjálaða að öðru
leyti en því, að hún vinnur
rétt eins og gömlu handsnúnu
mjólkurskilvindurnar, sem
maður kynntist í sveitinni 1
gamla daga. Síðan settist hann
niður og fékk sér kaffi úr hita-
brúsa. Einnig opnaði hann
blikkkassa, er hann hafði brauð
aitt í. Efst í kassanum var all-
væn tertusneið. Garðar tók
sneiðina, beit í hana og brosti
svo ánægjulega. Hann sagði að
þessi terta væri góð, þær
kynnu að búa til tertur þarna
í eldhúsinu hjá Meitlinum. „En
nú skal ég segja þér sögu af
annari tertu“, sagði hann, sú
saga skeði fyrir nokkrum ár-
■um. Ég var að aka stórum vöru
bíl á Norðaustuirlandi að vetri
til. Bíllinn bilaði í vonsku
færi og stórhríð upp á heiði.
Með viðgerðina gekk í mesta
brasi, en tókst þó að lokum.
Nú þurfti ég að komast til
bæja og síma, og einnig það
tók sinn tíma, en hafðist þó á
endanuim. Er ég hafði lokið
símtalinu, bauð húsfreyjan mér
kaffi. Ég hafði ekki bragðað
neitt matarkyns í meir en sólar
hring, og varð því boðinu feg-
inn. Meðal annars sem á borð-
inu var, var terta. Ég skar mér
væna sneið, en illa brá mér við
fyrsta bitann, því það var rétt
eins og honum hefði verið velt
upp úr steinolíu, já, ég er raun-
ar viss um, að á einhvern hátt
hefur steinolía komizt í tert-
una, en auðvitað hefur hús-
freyjan ekkert vitað um það.
Ég var nú í nokkrum vanda
staddur, því húsfreyjan var
þarna inni og var að spjalla við
mig. Ég reyndi að kyngja því,
sem upp í mér var og saup vel
á kaffinu með. Er ég gat mælt,
spurði ég húsfreyju, hvort ekki
væri farið að birta upp, og auð-
vitað fór blessuð konan út í
dyr að gá til veðurs, en þá var
ég fljótur að troða afgangnúm
af tertusneiðinni í vasann, og
þegar konan kom inn aftur, var
ég auðvitað búinn að drekka,
og hafði alls ekki lyst á meiru,
en flýtti mér að kveðja og
koma mér af stað“.
Ofnarnir hafa sál.
Til hliðar við það svæði í
verksmiðjunni, sem skilvind-
urnar standa á, eru þurrkofn-
arnir, en þeirra hlutverk er að
þurrka það fasta efni, sem
pressan skilar frá sér. Ofnarn-
ir eru tveir og vinna saman
þannig að fyrst fer efnið í ann-
an ofninn og er hálfþurrkað þar
og síðan í hinn og úr honum
kemur það fullþurrkað. Sig-
urður Guðmundsson, vélstjóri,
stjórnar þessum risavélum, því
þessir ofnar eru víst einir 20
metrar að lengd og í sambandi
við þá eru ótal rafmótorar og
allskonar tæki og tól. Sigurður
er ungur maður, en hefur þó
fyrir mörgum árum lokið prófi
frá Vélskólanum í Reykjavík.
Var um nokkurra ára skeið
vélstjóri hjá Eimskip og fleiri
skipafélögum, var t.d. um nokk
urn tíma vélstjóri á m/s Esju,
en hóf hér vinnu skömmu eftir
að verksmiðjan tók til starfa og
hefur verið hér síðan.
Aðalaðsetursstaður þurrk-
ofnamannsins er við afturenda
ofnanna. Þar hefur hann fyrir
framan sig mikið mælaborð og
segir Sigurður mér að þessir
mælar sýni sér allt ástand
ofnanna, hvernig þeim Mði og
hvað sé að gerast í þeim, já,
hann getur jafnvel séð, hvað
mikið er í þeim hverju sinni.
„ Hver stund með Camel
léttir Iundí“
Kveikið í einni Camel og njótið ánægjunnar
afmildu og hreinræktuðu tóbaksbragðl.
BEZTA TÓBAKIÐ GEFUR BEZTA HEVKINN
Ein mest selda sígarettan í Ueiminunv
MADE IN U.SJL {
Þá stjórnar hann einnig, frá
þessum sama stað hita ofnanna,
en hitinn er fenginn frá geysi-
miklum oMukynditækjum og
nota ofnarnir um 20 smálestir
af svartolíu á sólarhring.
Sigurður segir, að ofnarnir
hafi sál, og að þeir séu kenjótt-
ir og stundum sérvitrir. Hann
segir að maður þurfi að um-
gangast þá eins og smábarn,
eða konu, vera umburðalynd-
ur en þó ákveðinn og strangur.
Hann horfir ákaflega hugsandi
á mælana, og ég sé, að þeir eru
ekki stöðugir heldur svifta þeir
sér mikið til. Svo fara að
bUkka rauð Ijós í mælaborðinu
og þá ýtir hann á einhverja
takka og skrúfar til stillingar
og ljósin hætta að bUkka. Hann
segir að þetta sé raunar allt i
lagi „stóri ofninn var bara held
ur blautur". Þar, sem ég vil
ekki láta á því bera að ég hafi
ekki skiUð, hvað hann átti við,
þakka ég honum fyrir upplýs-
ingarnar og forða mér frá þess-
um stað, sem einna helzt líkist
því, er ég gæti hugsað mér að
væri í kjarnorkustöð.
Vigtarmennimir þrír.
Þegar efnið kemur þurrt frá
ofnunum, fer það að kvörnun-
um, en þær mala það og skila
því síðan að voginni, en þar er
það sett í bréfpoka, sem eru 50
kg. að þyngd.
Við vogina starfa þrír menn,
en þeir þurfa að gera fleira en
taka pokana af voginni. Þeirra
starf er einnig að flytja pokana
með lyftara til mjölgeymslunn-
ar og stafla þeim þar upp. Einn
vigtarmaðurinn, Garðar Karls-
ugur þótt nokkuð fuUorðinn sé.
Já, þeir munu margir, sem
muna „Lolla í Val“ eins og
hann var kallaður á þeim ár-
um.
En vigtarmennirnir á þessari
vakt eru þrír, og sá er ég ræði
síðast við er Hallbjörn Kristins
son, mikill maður vexti og
samanrekinn. Hallbjörn segist
vera Vopnfirðingur að ætt og
dvaldist þar til fullorðins ára.
Hann er búsettur í Hveragerði
og hefur stundað margvísleg
störf um dagana. Verið á ver-
tíð, stundað landbúnað, bygg-
ingavinnu, og verið bústjóri á
býli reknu af einu bæjarfélagi
sunnanlands, en einh'vern veg-
inn finnst mér samt að störfin
hér í smiðjunni líki honum
einna bezt af því sem hann hef-
ur unnið. Hann segir mér að
mélið frá þeim hér sé mjög
gott og nú sé verið að gera til-
raunir með það sem fóður i
laxauppeldisstöð hér á landi.
Ég er nú búinn að fara heil-
an hring hér í verksmiðjunni,
sjá margt og ræða við marga
starfsmenn, þótt ekki sé hér
nú staddur nema helmingur
starfsmanna, því hin vaktin
sefur. Úti er logn og sólskin og
sléttur sjór og allir vertíðar-
bátarnir á sjó. Örskammt frá
verksmiðjunni er stórt frysti-
hús og þar munu flestir bátarn-
ir leggja afla sinn á land i
kvöld. Er ég geng vestur í
þorpið er ég staðráðinn í að
leggja næst leið mína í frysti-
húsið og heyra hvað fólkið þar
hefur að segja.
— st. e. sig.
Garðar Þormar við skilvinduna.
son, er einn af þeirri fyrstu, sem
byggðu hér í Þorlákshöfn.
Hann hefur stundað sjó, en
einnig landvinnu en mestan
áhuga segist hann hafa á land-
búnaði, og þótt hann vinni hér
í verksmiðjunni- allt árið, kem-
ur í ljós, að hann á yfir 100
fjár og aflar heyja handa því í
frístundunuim, en tekur sér
einnig nokkurt frí um sláttinn.
Garðar er Húnvetningur að
ætt og fór ungur til sjóróðra á
Suðurlandi og hefur ílengst
hér. Hann verður mjög ánægð-
ur, er við förum að tala um
landlbúnaðinn og mér virðist
skoðun hans sú, að fleiri ættu
að búa en nú gera. Hann segist
nú vera að huga að jarðnæði,
og ef sér gangi vel muni hann
setjast að í sveitinni. Mér finnst
af samtalinu við Garðar, að
þrátt fyrir okkar miklu útgerð
og þá staðreynd að ÖU okkar
hagsæld er undir henni komin,
að þá séum við íslendingar í
eðli okkar bændur. Eða er
það kannski það, að við viljum
vera sjálfstæðir og okkar eigin
húsibændur, og að okkur finnst
við ná því marki helzt sem
bændur?
Annar vigtarmaðurinn er
Reykvíkingur þótt ættaður
muni hann af Norðurlandi.
Hann vill svo sem ekkert ræða
um landbúnað eða útgerð, en
um íþróttir er hann allfróður,
og þegar talið berzt að knatt-
spyrnu þá veit hann allt um þá
íþrótt, enda kemur í ljós, að
þetta er einn af toppmönnum
okkar í þeirri grein fyrir svo
sem 20 árurn, Ellert Sölvason,
ennþá snar í hreyfingum og lið-