Morgunblaðið - 01.06.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. JÚNÍ 1967.
— Ég vildi óska að eggið, sem ég skreið úr, hefði aldrei verið
verpt.
h
UNDIR
VERND
— Ég neyddist til að trúa því,
sagði hann hörkulega. — Ég
ætla að giftast þér, Paula, og ég
verð að vita, að þú sért yfir allt
slíkt sem þetta hafin. Og það er
ekki aðeins ég sjálí'ur, sem ég
verð að taka tillit til, hélt hann
áfram, er hún svaraði engu, —
börnin hennar Louisu verða í
þinni umsjá. Og er hún sagði
enn ekki neitt, spurði hann hás-
um rómi: — Ætlarðu ekki að
svara mér?
— Nei, sagði hún. — Trúðu
bara öllum kjaftasögunum henn
ar Mavis ef þú vilt. Ég er komin
á þá skoðun, að þér líði betur
að trúa þeim. Þá þarftu heldur
ekki að hafa neinar áhyggjur út
af mér. Þú verður bara sann-
færður um, að ég hafi aldrei
verðskuldað, að verða konan
þin. Það getur sparað þér allar
áhyggjur, sem þú hefðir kannski
annars haft. Það getur meira að
segja sparað þér að sakna mín
neitt. Þess í stað geturðu óskað
sjálfum þér til hamingju með að
hafa losnað við mig, sem hefði
verið í alla staði óhæf til að
verða konan þín. Þú getur hald
ið áfram þessu hátíðlega lífi
þínu hérna með Mavis. Það verð
ur leiðindalíf og enda þótt þú
eigir það ekki skilið, mun ég vor
kenna þér það.
Hann glápti á hana eins og
hann tryði þessu ekki. — Þú
hlýtur að vera brjáluð, Paula!
Þú játar að hafa verið heima
hjá þessum manni og samt ertu
svo ósvífin að þykjast ætla að
fara að vorkenna mér! En ég
ætla nú samt að fyrirgefa þér
allt, sem þú ert búin að segja.
En ég spyr þig aftur: Hejurðu
enga skýringu að gefa á þessu?
Hurðinni var snögglega hrund
ið upp. Ungfrú Redmond kom
inn í kápu og með hatt á höfði.
— Þú ert ekki að fara, Agga
frænka? sagði Paula.
— Víst er ég að fara, barnið
gott. Og þú með mér. Ég ætla
að fara með þig þangað sem þú
átt heima. Ég gæti ekki hugsað
mér að láta þig verða mínútunni
eftir Maysie
Greig:
lengur undir þaki þessa manns,
sem þykist elska þig og hefur
boðið þér vernd sína, en hlustar
á þessa vesælu kjaftakind, sem
er að reyna að eitra huga hans
gegn þér, í eigin þágu. Já, hr.
Hankin, þar á , ég við hana
frænku konunnar yðar sálugu,
ungfrú Mavis Freeman. Ef nokk
ur manneskja hefur nokkuxn
tíma átt skilið að fara í gapa-
stokkinn og láta kasta í sig fúl-
eggjum, eins og gert var í þá
góðu gömlu daga, þá á hún það.
Þér haldið kannski, að þér séuð
trúlofaður henni frænku minni,
en það samþykki ég að minnsta
kosti aldrei og ég veit, að hún
móðir hennar gerir það ekki
heldur, þegar hún heyrir alla
söguna.
— Þetta er rétt hjá þéT,
frænka, sagði Paula einbeitt. —
Ég ætla aldrei að giftast honum
Davíð.
Hann snerist að henni og
stamaði: — Paula..........?
— Nei, vitanlega dettur henni
það ekki í hug, hvæsti gamla
konan. — Hvernig dirfizt þér að
bera uppá hana þessar kjafta-
sögur hennar ungfrú Freeman?
Það er ekkert við það að athuga
þó að stúlkan væri heima hjá
honum hr. Wainwright. Hann
ætlar að giftast henni móður
hennar, ef hann er þá ekki þeg
ar búinn að því. Ég fann skeyti
í herberginu mínu rétt áðan, sem
hafði verið sent áfram hingað.
Hr. Wainwright hefur gengið
Paulu í föðurstað frá því hún
man fyrst eftir sér. Ef frú Fair-
geraves hefur viljað misskilja
iþetta, þá var það henni að kenna
en ekki frænku minni. —
Hérna! bætti hún við og rak
skeytið rétt að segja í nefið á
honum, — þér getið lesið það ef
þér viljið. Það er frá mágkonu
minnni, móður hennar Paulu.
„Við Don giftum okkur í morg-
un. Kveðja til ykkar allra.
Lucy“.
— Ég biðst afsökunar, sagði
hann skjálfraddaður, — ég hafði
enga hugmynd u/m, að.........
— En það hefðuð þér átt að
hafa, hvæsti hún á móti. — Ef
þér treystuð henni frænku
minni svona lítið hefðuð þér
ekki átt að fara að biðja hennar.
— En ég átti nú samt rétt á
að fá skýringu á þessu, sagði
hann heldur en ekki neitt.
— Það sem þér hefðuð átt að
gera þegar þér heyrðuð þessa
andstyggilegu sögu, var að
sparka þessari andstyggðar
skepnu, henni frænku konunnar
yðar, út úr húsinu. Þá áttuð þér
að segja: „Hvernig dirfiztu að
segja þetta um hana Paulu. Ég
treysti henni fullkomlega. Út
með þig! Hvaða erindi átti hún
til Harton annað en það að
snapa upp þessa kjaftasögu, sem
hún vonaði að geta spillt með
milli ykkar Paulu? Ef þér eruð
of heimskur til að sjá það, eruð
þér líka of mikill fábjáni til að
giftast henni frænku minni. Ertu
tilbúin, Paula? bætti hún við, og
sneri sér snöggt að henni. — Við
förum úr þessu húsi núna á
stundinni!
— En fóturinn á mér, frænka.
Hvernig get ég hreyft mig með
hann eins og hann er?
— O, hugsaðu ekki um það,
hvæsti gamla konan. — Þú vilt
komast heim, er það ekki?
Davíð sneri sér enn að henni.
— Paula! sagði hann biðjandi.
En hún leit ekki einu sinni á
hann. Hún þoldi ekki að horfa
á hann.' Hún hafði elskað hann,
en eftir öll þessi vonbrigði sín,
vissi hún, að hún elskaði hann
ekki lengur. Hún hataði hann
ekki einu sinni, heldur
vorkenndi honum bara.
— Því miður, Davíð. Þetta er
satt, sem hún frænka er að
segja. Ég er að fara heim.
— Ég banna þér að fara, sagði
hann. — Hver á að bera þig út
í bílinn? Ég átti fullan rétt á að
heimta skýringu, og þú hefðir
átt að gefa mér hana, og þá
hefði allri þessari vitleysu verið
lokið.
— Já, en ég vil bara fara, og
það fyrir fullt og allt.
— Já, en þetta er eins og hver
önnur vitleysa, sagði hann aft-
ur. En þá tók hann allt í einu
eftir þvi, að fjórði maðurinn var
kominn inn í herbergið. Hár og
grannur ungur maður, sem
gnæfði hátt upp yfir hann. Davíð
sneri sér við til að snúast gegn
þessum óboðna gesti. — Hvern
fjandann áttu við.......? sagði
hann.
— Hvern fjandann eigið þér
við með því að fara svona með
hana Paulu? sagði ungi maður-
inn hvasst. — Ég vildi, að ég
hefði tekið hana með mér um
daginn, þegar ég kom hingað,
en nú tek ég hana að minnsta
kosti með mér. Viljið þér gera
svo vel og fara frá!
Davið gerði síðustu tilraun-
ina. Hann sneri sér að Paulu.
— Þér er þó ekki alvara að
ætla að láta þennan........ En
Lance hafði þegar tekið Paulu
í fang sér og lyft henni upp úr
rúminu og frænka hennar var
þegar farin að vefja teppi um
hana.
— Ó, Lance! sagði hún og tár-
in voru þegar farin að renna
niður kinnar hennar. — Ó,
Lance, hvernig stendur á því, að
þú skulir vera kominn hingað?
Hann brosti og leit á hana
gráu augunum. — Mér datt í
hug, að mín kynni að vera þörf,
sagði hann, — og það datt henni
frænku þinni líka í hug. Svo að
ég hef verið að ganga um gólf
í gistihúsi hér skammt frá,
þangað til kallið kæmi.
Hann hafði nú lyft henni létti
lega upp úr úrminu.
— Mér þykir leitt að þurfa að
fá þetta teppi yðar lánað, hr.
Hankin, sagði gamla konan. —
En við skulum láta efnahreinsa
það áður en því verður skiiað
í þetta reglufasta og óholla hús
yðar. Og svo gætuð þér lát.ið
ráðskonuna yðar taka saman
dótið hennar frænku minnar.
Það má senda það á eftir henni.
Þér getið sent það með eftir-
kröfu ef yður svo sýnist.
25. kafli.
Nokkrir mánuðir voru liðnir.
Sumarið var á enda og brúnu
haustlaufin tekin að falla. En
sólin skein og loftið var hress-
andi.
Eftir giftinguna I Kanada
höfðu Don og Lucy farið brúð-
kaupsferð um Bandaríkin, en nú
voru þau að koma heim, og það
var eins og jafnvel húsið sjálft
væri með fagnaðarsvip. Paula
hafði verið á fótum eldsnemma
um morgunin og var að laga
allt til. Þessa undanfarna mán-
uði hafði hún búið heima í húsi
Dons, til þess að undirbúa allt
undir heimkomu hjónanna. Hús
ið hafði verið málað og skreytt
undir eftirliti hennar, skipt um
húsgögn og ný keypt. Don hafði
gefið henni frjálsar hendur um
allar þessar framkvæmdir,
„.....Þú þekkir smekkinn
hennar mömmu þinnar miklu
betur en ég. Þessvegna bið ég
þig um að láta útbúa allt eins
og þú veizt, að hún vill helzt,
og ef henni líkar það, þá verð
ég líka hrifinn af því“. Þannig
hafði Don skrifað henni.
Það var laugardagur og Lance
'hafði komið í bílnum sínum frá
Manchester. Hann ætlaði að
vera yfir helgina hjá Agötu
frænku. Hann hafði oft verið
þar yfir helgar síðan þennan ör-
lagaríka laugardag, þegar þau
óku Páulu að heiman frá Davíð
í Weybridge. Og enda þótt
Paula hefði eins og farið hjá sér
í návist hans, í fyrstunni, gerði
hún það ekki lengur. Augu henn
ar ljómuðu þegar hún sá hann,
og ef alltaf glaðnaði yfir henni
þegar hann kom, þá taldi hún
sér trú um, að það væri bara
vegna þess, hve góðir vinir þau
væru.
En hún hafði orðið vonsvikin
og meira en lítið móðguð, þegar
hann þverneitaði að taka við
þessum þúsund pundum til að
leggja í bílafyrirtækið.
— En hversvegna ætti ég ekki
að geta sett aurana mína í fyrir-
tækið þitt, ef mig langar til?
hafði hún sagt. — Við erum þó
væntanlega nógu góðir vinir til
þess?
Hann hafði gripið báðar hend-
ur hennar og horfði í augu
hennar.
— Elsku Paula, sagði hann,
— mig langar ekkert til að vera
bara góður vinur þinn, heldur
vil ég vera allt annað.
Hún hafði roðnað. Hún dró
hendurnar að sér og reyndi til
að hlæja.
— Vertu nú ekki með neina
vitleysu, Lance!
— Jú, ég ætla einmitt að halda
áfram með vitleysuna, enda yrð
irðu bálvond við mig ef ég gerði
það ekki.
Hún hló og hann líka. Mikið
gat verið, erfitt að taka hann
alvarlega! En langaði hana ann-
ars nokkuð til að taka hann al-
varlega? Hún hafði syrgt Davíð
og ástina til hans, en þegar mað
ur er ungur er þá almennilega
hægt að sitja lengi í sorg og sút
eftir glataða ást? Einmitt það,
að sú ást hafði kulnað svo fljótt
út, gerði hana dálítið hrædda við
ástina, nú orðið. En það var
Agata frænka, sem hafði orð að
Leggja í belg um það efni.
— O, þú elskaðir hann Davíð
bara ekki raunverulega, barnið
gott, sagði hún einn daginn, þeg
ar þær voru að vinna saman við
útstoppaðan fíl, — svo að nú
skaltu ekkert fara að gera þér
grillur út af því, að þú sért eitt-
hvað óstöðug í rásinni. Þú varst
bara skotin og hann var einmitt
maður til að verða skotin í, og
maður eins og sá, sem þú hafðir
ímyndað þér, að þú yrðir skot-
in í. Sem mann held ég, að þú
hafir ekki þekkt hann nærri eins
vel og ég gerði, og innst inni
held ég, að þú hafir ekki verið
hrifnari af honuim en ég var. Og
að kunna vel við fólk er alveg
eins mikilvægt og ástin, og sann
ast að segja, ef sú kennd feT
ekki á undan ástinni, er lítil von
um hamingju í framtíðinni. Tök
um til dæmis mömmu þína og
hann Don. Þau kunnu alltaf vel
hvort við annað og nú sérðu,
hvað þau eru hamingjusöm!
Hudson sokkar
því ég veit hvaðégvil
§* í dag er
KAFFIKYNNINGIN ,
í yerzluninni
s
§
<
e
Verzlunin HERJÓLFUR, Skipholti 70.