Morgunblaðið - 30.08.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUÐAGUR 30. ÁGÚST 1967
Alan Williams:
PLATSKEGGU
Mallory klakaði eitthvað til
hennar og 'hún gekk burt. — Þú
sérð, kall minn, hún er skyn-
söm. Hún vill komast aftur í við-
kunnanlega og siðmenntaða kyn
lífið sitt í París. Hún vill ekki
springa í loft upp. Það væri líka
leiðinlegt að sjá svona stúlku
sprengda í loft upp, finnst þér
ekki?
Neil kinkaði kolli, og var far-
inn að fá móðu fyrix augun.
Pern-odglasið fyrir framan hann
var allt í einu orðið að tveimur
glösum, og svo voru tveir bar-
þjénar og tvö dökk andlit með
eldrautt hár. Hann gaut augum
bak við barinn og sá flugfreyj-
una, ganga niður lágu tröppurn-
ar, framhjá flóttamannaröðinni,
þar sem menn voru með grenj-
andi krakka í fanginu, CRS-
mennina á vakki með byssur við
hlið — horfandi á grönnu fæt-
urna á henni hverfa bak við af-
greiðsluborðið í salnum.
Hann hugsaði með sér: —
Komist ég ekki burt frá þessum
stað, innan fárra klukkustunda,
verður það minn bani.
Hann fór að reyna að segja
Mallory frá Carotine. Mallory
var að hósta og spýta niður í
glasið sitt, og hvæsti: — Þá ertu
vel sloppinn, kall minn. Vel
sloppinn. Hún virðist ekki vera
nema til einnar nætur, þessi.
Einhversstaðar nálægt tók
krakki að hrína ákaflega, og aðrir
krakkar tóku brátt undir. Mall-
ory var að berja í barinn til þess
að fá meira að drekka. Neil tíndi
út úr sér orðin, rétt eins og hann
væri að losa sig við sveskju-
steina: — Hún ætlar að giftast
ökugikk á laugardagsmorgun.
— Gott. Þá ertu vel sloppinn,
kalí minn. Þú losar þið við
fyrstu konuna og nær þér svo í
aðra þegar þú ert fertugur.
Niðri í brottfararsalnum voru
tveir CRS-menn í stympingum
við þrekinn, miðaldra mann með
grátt hár og svört gleraugu. Þeir
héldu í báða handleggi á hon-
um, og sveifluðu honum, svo að
fæturnir stóðu út í loftið, og
loks drógu þeir hann til lögreglu
skrifstofu stöðvarinnar.
Skolhærða flugfreyjan kom
fram fyrir afgreiðsluborðið í
brottfararsalnum og brokkaði yf
ir að glervegg, þar sem barna-
gæzlan var. Neil horfði á hana
í þoku og datt í hug gljáandi
járnrúm í einhverju Parísar-
hóteli og rósótt veggfóður og
grannan líkama hennar í saum-
lausum nælonsokkum. Meinlaus
ar hugleiðingar brezks mennta-
manns, sem átti skammt eftir
ólifað. — Drekktu upp! krunk-
aði Mallory og klingdi glösum.
Neil tautaði: — Þykir þér gam-
an að sofa hjá stelpum, sem eru
í engu nema soklkum?
— Með eða án sokka, sama er
mér. Mallory leit á úrið sitt. —
Ég verð að fara að komast af
stað, kall minn. Ég verð að fara
að senda einhverja grein frá
mér.
Neil fann til ósegjanlegrar
skelfingar, ef hann ætti nú að
verða einn eftir innan um allt
þetta ósjálfbjarga fóik. Nú vissi
hann allt í einu, að hann var að
dauða kominn. Mallory var að
ljúka úr glasinu sínu, og sagði:
— Ég heyrði, að þú hefðir haft
eina laglega í herberginu þínu í
vikunni sem leið.
Neil starði út í bláinn.
Mallory hélt áfram: — Það gekk
um þetta skrítin saga. Ekki veit
ég, 'hvar hún átti upptök sín —
það er svo mikið skrafað í þess-
um hótelum. Og það fer ekki
margt framhjá afgreiðslumönn-
unum.
Neil var að reyna að koma
skipulagi á andlitsvöðva sína,
meðan Mallory sendi honum
meinfýsnislegt glott og sagði nú
með lymskusvip í augunum: —
Það var nú bara orðrómur, en
hann fór víða. Þessir djöfulsins
afgreiðslumenn! Veiztu, hvað
sagt var?
— Hvað? Um hvað ertu að
tala?
— Um stelpuna, sem þú hafð-
ir uppi hjá þér.
— Nú, já.
— Veiztu hvað þeir eru að
segja?
— Hverjir?
— í ’hótelinu. Manns'kapurinn
í hótelinu. Kjaftasögur. Ulkvitn
ar kjaftasögur, kall minn.
— Nú, hvað voru þeir að
segja?
— Einhver hafði heyrt, að
stelpan væri stjúpdóttir........
Hann þagnaði við ákaft hósta-
kast, sem eins og þeytti hlut-
um af andlitinu á honum í allar
áttir, svo að allt andlitið leysúst
upp eins og myndagáta.
— Stjúpfóttir? sagði Neil.
— Já, stjúpdóttir einskis
minni manns en hins ágæta
ofursta Pierre Broussard.
Andlitin tvö á Mallory runnu
saman í eitt, snögglega. Neil
drap tittlinga, renndi niður
munnvatni og reyndi að hugsa.
Mallory var að segja: — Hver
er hún? Þetta yrði dásamleg
frétt, ef það væri satt!
44
Neil hélt sér í brúnina á barn
um. Þetta gat vel komið heim
og saman —■ hún hafði verið í
íbúð Broussards, hún hafði verið
í kunningsskap við Le Hir, og
hún hafði vitað allt um Athos.
Og hún hafði reynt að vara hann
við, þessa nótt í hótelinu, en svo
seinna, í íbúð Le Hirs, hafði hún
ekiki viljað segja bonum neitt.
Hún hlaut að hafa vitað, hvað
átti að gerast — bæði bending-
arnar með bílljósunum uppi í
fjöllunum og svo sprengjurnar
þar.
Mallory hélt áfram að ala á
þessu: — var hún, garnli
kvennabósinn þinn?
— Ég veit ekki. Einhver
stúlka frá Leynihernum. Hún
borðaði kvöldmat með mér. Allt
í mesta sakleysi.
Mallory gaf frá sér eitthvert
snörl. — Það var Kani í Leopold
ville, sem tókst að fá einn einka
ritarann hans Lumumba upp í
til sín.
Neil braut heilann: Ef þetta
væri satt, yrði það honum til
gagns eða ógagns? Mundi hún
trúa, að hann hefði svikið Gué-
rin í tryggðum. Kannski gerði
það ekkert til eða frá, þegar
fram liðu stundir. Og svo heyrði
hann, gegn um einhverja þoku,
hlað'freyjuna kalla: „Allir far-
þegar, sem hafa lögregluskírteini
upp að nr. 92, eiga að gefa sig
fram við afgreiðsluhlera nr. 0“.
Númer upp að níutíu og tvö.
Þetta var eins og eitthvert and-
skotans happdrætti.
Hinumegin í aðalsalnum var
fólikið ókyrrt og í mikilli eftir-
væntingu. Þeir, sem áttu heppnu
númerin voru að flýta sér,
hrintu og æptu og flýttu sér
að komast í óreglulega biðröð
úti fyrir lúgu númer núll. Upp-
lýst skilti fyrir ofan höfuðið á
svíradigrum CRS-manni með
svört gleraugu, tilkynnti: „Brott
för ORLY 1900 H“.
Lengst í burtu í salnum gat
Neil séð annan hóp, sem skipaði
sér upp í þrefalda röð, eftir tvö-
falda akveginum til borgarinn-
ar, en vélhjól til beggja handa
drundu meðfram röðinni í ryk-
inu og hitanum. Þetta er eins
og bankafrídagur í ágústmánuði,
en bara með byssur, hugsaði
hann.
Nú, er hann var staðinn upp,
gerði hann sér fyrst almennilega
ljóst, að hann var mjög drukk-
inn, en því fylgdi bara engin
gleði eða léttir — bara svimi og
sjóveiki, sem var undirstrikað
af því, að allir kringum hann
voru allsgáðir.
Eng'inn þarna var með farang
ur og nú var röðinni ýtt áfram
að eftirlitsborðinu, þar sem þrir
CRS-menn rannsökuðu farþeg-
ana. Einn bar spjöldin þeirra
saman við lista frá hernum, ann
ar athugaði númerin á spjöldun-
um og sá þriðji leitaði að sprengi
efnum, og vopnum. Sá svíradigri
stóð skammt frá og miðaði byss-
unni sinni á hópinn.
Flestir farþegarnir voru annað
hvort mjög gamlir, eða þá börn.
Fyrir aftan Neil var ’hrumur, sjö
tugur maður með hvítt yfirskegg
vaxborið, og stóð við hliðina á
fölum kvenmanni, sem virtist
helzt vera spænsk fisksölukona.
Hún var klyfjuð bögglum og
pappaöskjum en hann var að
bisa við heljarmikla stunda-
klukku, þar sem dingullinn stóð
út úr verkinu eins og spjót. Með
an þau biðu þarna gætti gamli
maðurinn klukkunnar með því
að hafa ’hana milli hjólfóta
sinna, en hallaði sér ofurlítið
fram þegar hreyfing komst á
hópinn og dró hana þá upp í hné
hæð. í hvert skipti sem hann
setti hana niður, varð andlitið á
honum blátt og hann leit á Neil
og Mallory, eins og honum yrði
olurlítið hverft við.
Útlitið á Mallory var nú orðið
hræðilegt og hósaköstin gusu
upp með reglulegum millibilum,
milli þess, að hann hélt uppi sam
ræðum, með hvæsi og hnykkj-
um. Neil gerði einhverjar ves-
ældarlegar tilraunir til að fylgj-
ast með því, sem hann var að
segja, vitandi ósjálfrátt, að þeir
ættu heldur að hjálpa gamla fólk
inu við farangurinn þess. Hann
hugsaði: Ef ég tek meira en tvo
böggla, dett ég um koll. Mallory
verður að taka klukkuna.
Þeir voru nú rétt að komast
upp að borðinu. Neil leit á úrið
sitt og sá, að það hafði stanzað
klukkan 4.20. — Heíurðu kortið
þitt tilbúið? krúnkaði Mallory,
rétt við eyrað á bonum. Neil
fálmaði í vasa sinn, náði í vega-
bréfið, brottfararskipunina og
spjaldið með númerinu á.
— Hefurðu nóga peninga?
Neil kinkaði kolli. — Ég hef
ferðaávísanir.
— Þá er allt í lagi, sagði
Mallory. — Ef þú kemst ek'ki
burt, þá hringirðu til mín í
Miramar.
Neil reyndi að sjá hann al-
mennilega, rétti síðan út hönd-
ina og sagði: — Þú hefur reynzt
mér vel Tom. Þakka þér kærlega
fyrir alla hjálpina.
Aftan við hann var gamli
maðurinn að bisa við þessa af-
káralegu klukku sína. Neil laut
niður og sagði: — Með leyfi!
Hann rétti út sér, þrýsti klu'kk-
unni að brjóstinu og rýndi í
skrítna andlitið á Mallory og
sagði: — Ég skal gefa þér vel
að drekka í London. Kampavín!
— Snerti það aldrei, kall
minn. Fæ vindgang af því. Held
ur viskí í Raymond Bar.
— Það skal ég gera, sagði
Neil. Mallory 'hristi handlegginn
'honum er hann staulaðist áfram
á honum og horfði svo á eftir
með gamalmennis göngulagi.
CRS-maðurinn sagði: — Vega-
bréf! Brottfararleyfi! Neil setti
niður klukkuna og rétti honum
skjölin sín. Maðurinn at'hugaði
TRÚÐU
EKKI
ALLTAF
ÖÐRUM
Margir segja, að Frjáls Verzl-
un sé nauðsynlegt blað fyrir
þá, sem taka ákvarðanir. En
að taka annara orð trúanleg
er ekki alltaf öruggt. Skoðanir
og smekkur er oft æði misjafn.
Þess vegna segjum við:
Reyndu blaðið sjálfur.

Til sölu
B.IU.W. 1500 árg. 1965
Bifreiðin er nýyfirfarin og í mjög góðu lagi. Hag-
stæðir greiðsluskilmálar.
KRISTINN GUÐNASON H.F.,
Klapparstíg 27, sími 22675.
Vil leigja, eða kaupa
jörð, í nágrenni Reykjavíkur, Selfoss eða Akur-
eyrar, til ábúðar í næstu fardögum. Tilboð með
helztu upplýsingum sendist afgreiðslu blaðsins
merkt: „Jörð 701“ fyrir 1. október.